Νένα Χρονοπούλου στο Athensmagazine: «Ζητάμε την αλλαγή της νομοθεσίας, είμαστε η γενιά που επικοινώνησε το θέμα των ΑμεΑ»
Η τοποθέτηση της γνωστής ηθοποιού για τον θεραπευτή που κλώτσησε παιδί ΑμεΑ και η πρωτοβουλία για να αποκτήσουν την αντιμετώπιση που τους αξίζει
Πριν από λίγες μέρες, ένα βίντεο έκανε το γύρο του διαδικτύου από δομή για ΑμεΑ στη Δάφνη, όπου ο θεραπευτής κλωτσά στο πρόσωπο παιδί, μπροστά στα μάτια άλλων δύο υπαλλήλων, που παρακολουθούν ατάραχες το περιστατικό.
Η υπόθεση έχει προκαλέσει σοκ στο πανελλήνιο, με την ιστοσελίδα 4amea.gr να τοποθετείται για το θέμα με άρθρο της Νένας Χρονοπούλου. Η γνωστή ηθοποιός, Γραμματέας Υποστηρικτικού και Κοινωνικού Δικτύου ΑμεΑ–4amea, και ο σύζυγός της και παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, Τάσος Μητρόπουλος, πήραν την πρωτοβουλία πριν από μια πενταετία, επιχειρώντας να επικοινωνήσουν το θέμα των ΑμεΑ σε όλη την Ελλάδα, για να έχουν την αντιμετώπιση, που τους αξίζει.
Η Νένα Χρονοπούλου τοποθετείται στο Athensmagazine.gr για το φρικτό περιστατικό της Δάφνης, εξηγώντας το πώς μπορεί να φτάνουν θεραπευτές σε τέτοιες συμπεριφορές και τονίζοντας τις αλλαγές που χρειάζονται για μια πραγματική αντιμετώπιση φροντίδας προς τα παιδιά. Παράλληλα, μίλησε για την πρωτοβουλία που εκφράζεται μέσω του 4amea.gr και με διαρκείς τοποθετήσεις ευαισθητοποίησης, μη διστάζοντας να στηλιτεύσει καταστάσεις και ζητώντας λύσεις για ένα ζήτημα, που βιώνει εδώ και αρκετά χρόνια μια «έκρηξη» χωρίς την κατάλληλα οχύρωση για τους πραγματικά ενδιαφερόμενους, τους γονείς και τα παιδιά τους.
Κυρία Χρονοπούλου, πείτε μας αρχικά πώς άρχισε αυτή σας η πρωτοβουλία και ο μετέπειτα αγώνας για τη διασφάλιση δικαιωμάτων και των καλών συνθηκών διαβίωσης των ΑμεΑ.
Η πρωτοβουλία αυτή ξεκίνησε ουσιαστικά πριν από πέντε χρόνια, όταν και υπήρξαν περικοπές στην ειδική αγωγή των παιδιών ΑμεΑ. Με τη βοήθεια των δημοσιογράφων, τότε, βγαίναμε επί δύο μήνες σε καθημερινή βάση στα κανάλια, ενωθήκαμε ως γονείς και παρουσιάσαμε τα αιτήματά μας.
Γνωρίζαμε, βέβαια, ότι πρόκειται για ένα θέμα που έχει πάρει διαφορετικές διαστάσεις. Το ζήτημα της αναπηρίας, άλλωστε, έχει «φουντώσει» τα τελευταία 20 χρόνια περίπου και, μαζί, οτιδήποτε γύρω από αυτό, όπως και οι αντίστοιχες δομές-επιχειρήσεις.
Από τη μία πλευρά αυτή η «έκρηξη» είναι αρνητική, γιατί σημαίνει πρώτον πως αυξάνεται η αναπηρία, και δεύτερον ναι μεν υπάρχουν θεραπευτικές δομές όμως δεν έχουν γίνει με την ανάλογη νομική κατοχύρωση, από την άλλη όμως υπάρχει περισσότερο γνώση γύρω από το θέμα, με την παράλληλη ύπαρξη αρκετών καλών θεραπευτών, γιατί υπάρχουν και αυτοί.
Από τη δική μας πλευρά, λοιπόν, θελήσαμε να προβάλουμε ορθά τα θέματα που αφορούν τα ΑμεΑ, για να καλυφθούν οι ανάγκες τους. Κάπως έτσι, ξεκινήσαμε παράλληλα το όραμα για μια έρευνα σε όλη την Ελλάδα για το ποιες είναι αυτές οι ανάγκες.
Το ερωτηματολόγιο της έρευνας έχει ήδη καλυφθεί σε σημαντικό βαθμό, περικλείοντας ερωτήσεις και απαντήσεις για όλα τα θέματα της αναπηρίας αλλά και τις δομές και το πώς αυτές πρέπει να λειτουργούν. Μέχρι τώρα είναι εκτός ο παράγοντας του κορωνοϊού, που δεν υπήρχε τον καιρό, που ξεκινήσαμε το ερωτηματολόγιο, ασφαλώς όμως και θα προστεθεί.
Μέσα από αυτή την πρωτοβουλία, πάντως, καταφέραμε να επιτευχθεί η αναστολή των περικοπών, που ανέφερα νωρίτερα, και ζητάμε παράλληλα αξιοκρατία.
Ποια ήταν η πληροφόρηση και η αντίστοιχη δράση σας, μαθαίνοντας για πιθανή κακομεταχείριση παιδιών ΑμεΑ, όπως αποτυπώθηκε σε αυτό το φρικτό βίντεο;
Ας βασιστούμε στο περιστατικό που είδαμε, λέγοντας πως κάθε θεραπευτική δομή που σέβεται τον εαυτό της, καθώς και το παιδί που πρέπει να θεραπεύσει, θα έπρεπε να αντιδράσει εντελώς αντίθετα από τον τρόπο, που το έκανε εκείνη τη στιγμή. Όπως βλέπετε στο βίντεο, ο δήθεν θεραπευτής κλωτσά το παιδί στο πρόσωπο. Το ακόμη χειρότερο, που ακούστηκε, είναι πως το έκανε επειδή το παιδί ήταν επιθετικό. Αν ήταν, λοιπόν, επιθετικό, κάτι που δεν είδα προσωπικά, θα έπρεπε απλά να το απομακρύνουν-απομονώσουν από τον χώρο για να ηρεμήσει αλλά και για να μην κινδυνεύσουν τα υπόλοιπα παιδιά, όπως ισχυρίστηκαν.
Αυτό που είδα, επίσης, ήταν δύο γυναίκες να παρακολουθούν ατάραχες το περιστατικό και τη μία να είναι απλά με το κινητό στο χέρι. Αν, επίσης, θεωρούσαν πως το παιδί γινόταν επικίνδυνο για τα υπόλοιπα παιδιά στην αίθουσα, τότε γιατί εξ’ αρχής το πήγαν σε αίθουσα με άλλα παιδιά, τουλάχιστον ας απομάκρυναν απλά τα άλλα παιδιά. Ούτε αυτό έκαναν.
Και κάτι ακόμη, το παιδί πήρε πρώτες βοήθειες; Είχε τη φροντίδα που πρέπει μετά από το δυσάρεστο περιστατικό;
Θα ήθελα, επίσης, να μιλήσουμε για το θέμα των ευθυνών σε τέτοια περιστατικά. Κατά την ταπεινή μου άποψη δύο πράγματα ισχύουν. Το πρώτο είναι πως δεν υπάρχει κατάλληλο εκπαιδευμένο προσωπικό για τη δομή ή για το μεγάλο αριθμό παιδιών και το δεύτερο πως δεν υπάρχει κράτος, για να ελέγξει το τι συμβαίνει. Αυτό που θα ήθελα να μη λάβω υπόψη, είναι ο ρόλος του γονέα. Κι αυτό, γιατί ο γονέας πονάει καθημερινά, έχει δεχθεί κοινωνικό ρατσισμό, έχει παλέψει με τις τύψεις του, έχει νιώσει ενοχές και βιώνει καθημερινά την αγωνία για το τι θα γίνει αύριο, έχει οικονομική διαρροή και ανασφάλεια για χρόνια και για πάντα και φως στο τούνελ δεν υπάρχει, ο γονιός επιβαρύνεται κάθε μήνα με την φροντίδα του παιδιού οτιδήποτε σημαίνει αυτή. Πολλοί γονείς, που αποκτούν ένα παιδί ΑμεΑ, τους «κόβονται τα φτερά» και το λιγότερο, που θέλουν, πληρώνοντας παράλληλα αδρά για να βρίσκεται το παιδί σε μια αξιοπρεπή ιδιωτική θεραπευτική δομή, είναι οι φασαρίες, καθώς μπορεί με συνοπτικές διαδικασίες όχι μόνο να μη βρουν το δίκιο τους απέναντι σε άτομα δίχως ψυχή που βλέπουν τα παιδιά ΑμεΑ καθαρά και μονό ως χρήματα, αλλά και να βρεθούν στο κρατητήριο.
Ο γονέας, επομένως, κάνει πίσω φοβούμενος όλα τα παραπάνω αλλά ακόμη και αν μπορούσαμε να του προσάψουμε ευθύνη, το βασικό «κατηγορώ» πηγαίνει στο θεραπευτή και στον ιδιοκτήτη της κάθε θεραπευτικής δομής. Δική του είναι η δουλειά να βοηθήσει το παιδί να γίνει λιγότερο επιθετικό ή περισσότερο λειτουργικό ή ότι άλλο χρειάζεται, δουλειά του είναι να του παράσχει τη σωστή θεραπευτική αγωγή, να το βοηθήσει να γίνει αρτιμελές στον χαρακτήρα και στη συμπεριφορά του, αν δεν είναι ικανός να την κάνει σωστά να αλλάξει επάγγελμα, όχι να το σπάσει στο ξύλο. Η βία φέρνει βία, σα θεραπευτής όφειλε να το γνωρίζει.
Την ώρα που εμπιστεύεται το παιδί του στον ιδιοκτήτη της δομής ο γονέας, αισθανόμενος σιγουριά και πως το παιδί του θα πάει καλύτερα από πριν, δε γνωρίζει τους θεραπευτές που προσλαμβάνει η δομή, αυτοί μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα ώρα και στιγμή, η εμπιστοσύνη κερδίζεται από τον ιδιοκτήτη-διευθυντή του κάθε θεραπευτηρίου, με αυτόν τον άνθρωπο κλείνονται όλες οι συμφωνίες θεραπευτικές και οικονομικές. Όταν λοιπόν ο γονιός αφήνει το παιδί στο θεραπευτήριο το ρόλο του προστάτη του παιδιού τον αναλαμβάνει ο ιδιοκτήτης του κάθε κέντρου, σ’ αυτόν εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας, όχι στον κάθε θεραπευτή που είναι αναλώσιμος ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Όταν λοιπόν συμβαίνουν έκτροπα μέσα στο χώρο που πρέπει να αγκαλιάζει να διδάσκει αλλά πάνω απ’ όλα να προστατεύει όλα τα παιδιά πόσο μάλλον τα παιδιά ΑμεΑ, που στερούνται λόγου και δυνατοτήτων ποιος ευθύνεται; Αποκλειστικά και μόνο ο ιδιοκτήτης-διευθυντής, αυτός που άφησε το καράβι να πέσει στη στεριά.
Δυστυχώς όμως κάποιους ευτυχώς όχι πολλούς, δεν τους αγγίζει τίποτα γιατί δεν κινδυνεύουν από κάτι, τα μαγαζιά αυτά που εμφανίζονται με τεράστιες ταμπέλες ως θεραπευτήρια λειτουργούν δίχως κρατική άδεια, γιατί πολύ απλά για να λειτουργήσουν δεν απαιτείται άδεια.
Σκανδαλώδες αλλά αληθινό, βλέπετε με μία έναρξη παροχής υπηρεσιών στην εφορία μπορεί ο πάσα ένας εφ’ όσον διαθέτει κάποια χρήματα αλλά γνωστούς με πτυχία και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος λογοθεραπευτή, εργοθεραπευτή, και φυσικοθεραπευτή να ανοίξει όχι ένα αλλά στόλο από τέτοια «θεραπευτήρια».
Προσλαμβάνει και έναν παιδοψυχίατρο ο οποίος σφραγίζει τις αποδείξεις που πρέπει να παραλάβουν οι γονείς για να πληρωθούν από τον ΕΟΠΥΥ και όλα καλά. Τόσο απλά, και τόσο εφιαλτικά εύκολα όλα μπροστά στο βωμό του χρήματος και στην ανάγκη του γονέα και του παιδιού για τις απαραίτητες θεραπείες του.
Εδώ λοιπόν μπερδεύονται τα χλωρά με τα ξερά και αντί να προοδεύσουμε πάμε πίσω, το θεραπευτήριο της εν’ λόγω κυρίας δεν είναι το μόνο που είναι απαράδεκτο, έχει πολύ σαβούρα εκεί έξω και στην ταμπέλα δεν το λέει. Γι’ αυτό κάνουμε μία έκκληση στα αρμόδια υπουργεία να αλλάξει η νομοθεσία πάνω στη λειτουργία των δομών που ασχολούνται με παιδιά και ειδικότερα με παιδιά με αναπηρία που αδυνατούν να μιλήσουν, να βαδίσουν και να αντιδράσουν με τρόπο που να γίνεται κατανοητό τι ακριβώς τα ενοχλεί.
Τι ακριβώς, δηλαδή, ζητάτε;
Αυτό που ζητάμε είναι η αλλαγή της νομοθεσίας, να γίνουν αυστηρά τα κριτήρια για τη λειτουργία της κάθε δομής, να υπάρξει έλεγχος, άδεια, ειδικές κτιριακές προδιαγραφές αλλά και εξονυχιστική εξέταση όλων όσων ασχολούνται με τα παιδιά μας. Δε μπορεί να περνάει το κάθε παιδί με αναπηρία από ψυχίατρο κάθε χρόνο και όσοι ασχολούνται μαζί του να μην περνάνε ποτέ, πως θα καταλάβουμε αν ο θεραπευτής έχει κουραστεί από το δύσκολο επάγγελμα που ο ίδιος επέλεξε να ακολουθήσει;
Γιατί είναι δύσκολο το επάγγελμα του ειδικού θεραπευτή κανένας δεν το αμφισβητεί όμως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θα πρέπει να κάνει συχνά και εκείνος την ψυχοθεραπεία του όπως και να εξετάζεται από ψυχίατρο. Κάτι που ασφαλώς δε γίνεται, αν υπάρξει όμως νομοθετικό πλαίσιο που θα τα απαιτεί να δείτε πως θα γίνουν όλα από αύριο το πρωί.
Όπως και αν η εν λόγω δομή είχε κρατική άδεια λειτουργίας θα μπορούσε μέχρι να αποφανθεί ο κ. εισαγγελέας να έχει τεθεί σε αναστολή…
Και κάτι μου λέει πως τότε δε θα υπήρχε βία γιατί θα έχανε πολλά χρήματα μέχρι να έβρισκε το δίκιο της, μην ξεχνάμε πως υπάρχουν τόσες ποινικές υποθέσεις στην Ελλάδα που μέχρι να πάρουν σειρά περνάνε χρόνια.
Να διευκρινιστεί πως μέχρι πρότινος, δηλαδή πριν κάποια χρόνια οι ανάγκες για τέτοιου είδους θεραπευτήρια δεν ήταν τόσο αυξημένες γι’ αυτό προφανώς και να μην υπήρχε η ανάγκη δημιουργίας ενός νομοθετικού πλαισίου που να προστατεύει την ευαίσθητη κατηγορία της ιδιωτικής εκπαιδευτικής θεραπείας των παιδιών ΑμεΑ.
Τώρα όμως είναι προφανές πως όχι μόνο χρειάζεται αλλά είναι και επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί για να ξεκινήσει η ελπίδα να χαμογελάει σε όλους εμάς που η αγωνία για το τι θα γίνει μετά το θάνατό μας, μας βασανίζει την ψυχή.
Εμείς οι γονείς του 2000 είμαστε η γενιά που επικοινώνησε το θέμα των ΑμεΑ μέχρι τότε οι περισσότεροι γονείς έκρυβαν τα παιδιά στα σπίτια τους, κάποιοι δυστυχώς το κάνουν ακόμα, εμείς όλοι λοιπόν ξεκινήσαμε έναν αγώνα για την ίση αντιμετώπισή τους και τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσής των παιδιών μας.
Δεν ισχυρίζομαι, φυσικά, ότι οι νομοθέτες είναι λάθος και πως δεν υπάρχουν καλοί θεραπευτές. Οι εποχές, όμως, έχουν αλλάξει και πρέπει να υπάρξουν διαφοροποιήσεις, όπως η ύπαρξη ειδικής άδειας για να φτιάξει κάποιος θεραπευτήριο, ο κρατικός έλεγχος, η αφαίρεση της άδειας όταν υπάρχουν τέτοια περιστατικά, για να μπορέσουν να δικαιωθούν το παιδί, που δεν μπορεί να μιλήσει, και οι γονείς του.
Ζητάμε, επίσης, τη συσπείρωση των γονέων σε αυτό το θέμα και να είναι όλοι παρόντες, για να αλλάξει η κατάσταση στις δομές. Δεν μπορεί να παίρνεις ειδική άδεια για κομμωτήριο, όπου ασχολείσαι... με τρίχες, και όχι για να προσέχεις παιδιά. Οι δομές, κάπως έτσι, καταλήγουν να είναι απλά επιχειρήσεις που βλέπουν κάθε παιδί ως χρήματα και μια καλή επένδυση. Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν, για να μπορέσουν οι γονείς να εμπιστευτούν τα παιδιά τους σε άτομα, που θα τους δείξουν αγάπη, φροντίδα και θα τα θεραπεύσουν πραγματικά.
Photo Credits: Θάνος Γεωργίου
Aκολουθήστε μας στo Google News
