Συναγερμός στην Φλώρινα: 16χρονος λιποθύμησε κι έπεσε σε στρατιωτική ξιφολόγχη!

Συναγερμός έχει σημάνει για την υγεία ενός 16χρονου στην Φλώρινα, όπου έγιναν οι εκδηλώσεις για το Ολοκαύτωμα του Λεχόβου από τους Γερμανούς στις 23 Ιουλίου 1943, με τον ίδιο να λιποθυμά και να πέφτει στην ξιφολόγχη όπλου.

Άμεσα δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες από τον γιατρό κ. Ιωάννη Χαρακτσή ενώ κλήθηκε ασθενοφόρο από τον Διοικητή του Μποδοσάκειου Νοσοκομείου κ. Σταύρο Παπασωτηρίου που ήταν παρών στην εκδήλωση. Το παιδί διακομίστηκε στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο και σύμφωνα με πληροφορίες έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο, με μια υπόθεση προ ημερών να σοκάρει την περιοχή.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Survivor spoiler: Με περισσότερα χρήματα και από τον Τζέιμς Καφετζή - Συμφώνησε και μπαίνει στο Survivor o Τριαντάφυλλος

Ακολούθησαν και άλλα λιποθυμικά περιστατικά κατοίκων. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κοινή κατάθεση στεφάνου από τον Περιφερειάρχη Γιώργο Κασαπίδη και τον Δήμαρχο Άνθιμο Μπιτάκη τον Εθνικό μας Ύμνο και την ευχή όλων για την ταχεία ανάρρωση του νεαρού.

Η ηρωική ιστορία του Λεχόβου και το Ολοκαύτωμα στην Αντίσταση

Το Λέχοβο είναι ορεινή κωμόπολη, έδρα της ομώνυμης δημοτικής κοινότητας και η όποια ανήκει στην Περιφερειακή Ενότητα Φλώρινας (πρώην νομό). Έχει πληθυσμό 1.115 κατοίκων, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011.

Το χωριό ιδρύθηκε γύρω στο 1600 από κυνηγημένους αγωνιστές που μετείχαν στο επαναστατικό κίνημα του μητροπολίτη Τρίκκης Διονυσίου του αποκαλούμενου Σκυλόσοφου (1540-1611). Ο αρχικός αυτός οικισμός ονομαζόταν Καντίλ-Κιόι, που σημαίνει το «χωριό με το καντήλι». Σταδιακά αυξήθηκε πληθυσμιακά και μετονομάστηκε σε Λέχοβο. Αρχικά, οι κάτοικοι ήταν ελληνόφωνοι και αρβανιτόφωνοι, ενώ σταδιακά επικράτησε η αρβανίτικη διάλεκτος. Σημαντική αύξηση του πληθυσμού υπήρξε στα χρόνια του Αλή Πασά από κατοίκους της Ηπείρου και του Σουλίου που κατέφυγαν εδώ. Κατά την Επανάσταση του 1821 πολλοί Λεχοβίτες αγωνίστηκαν προσφέροντας στον αγώνα.

Έχουν προταθεί δύο εκδοχές για την προέλευση του τοπωνυμίου Λέχοβο:

Από την θέση Λέλοβα Σουλίου, δεδομένου πως αρκετές οικογένειες προέρχονται από το Σούλι και τα Παρασούλια.

Από την περιοχή Λέχοβα Κορινθίας, διότι στα χρόνια της τουρκοκρατίας εγκαταστάθηκαν στο χωριό αρκετές οικογένειες νομάδων από την Κορινθία.

Το 1955 το ελληνικό κράτος με βασιλικό διάταγμα (ΦΕΚ 157Α - 21/06/1955) μετονόμασε την Κοινότητα Λεχόβου σε «Κοινότητα Ηρωικού» για να τιμήσει την προσφορά του χωριού στους εθνικούς αγώνες.

Όμως, οι κάτοικοι αντέδρασαν στην μετονομασία, με αποτέλεσμα το 1956 (ΦΕΚ 125Α - 21/05/1956) με νέο βασιλικό διάταγμα να επανέλθει η αρχική ονομασία «Λέχοβον», που παραμένει μέχρι σήμερα.

Για την προσφορά του χωριού, χαρακτηριστικά γράφει ο Καραβίτης: «Σε κανένα χωριό της Μακεδονίας δεν εχύθη τόσο αίμα αντάρτικο, εκτός του Λεχοβίτικο, όσον εις το Λέχοβο». Στα χρόνια του μακεδονικού αγώνα το Λέχοβο υπήρξε προπύργιο του ελληνισμού. Αποτέλεσε το καταφύγιο και το ορμητήριο των μακεδονομάχων που έδρασαν στη Δυτική Μακεδονία. Εδώ έδρασαν πολλοί γνωστοί οπλαρχηγοί, όπως ο Παύλος Μελάς, ο Γεώργιος Κατεχάκης («καπετάν-Ρούβας»), ο Γεώργιος Δικώνυμος-Μακρής, ο Γεώργιος Σεϊμένης, κ.ά. Με έδρα το Λέχοβο έδρασε μεγάλο σώμα Κρητικών από την Ανώπολη Σφακίων. Πολλοί από αυτούς μνημονεύουν το Λέχοβο στα απομνημονεύματά τους και αναφέρουν τις «κρυψάνες» του, τα καταφύγια, που βοήθησαν στην υπόθεση του αγώνα.

Από τους μακεδονομάχους που έδρασαν εδώ, το πρώτο θύμα του Μακεδονικού Αγώνα ήταν ο Γεώργιος Σεϊμένης από την Ανώπολη Σφακιών, ο οποίος τραυματίστηκε στο Όστιμο (Τρίγωνο), συνελήφθη από τους Βουλγάρους, βασανίστηκε και εκτελέστηκε κατόπιν προδοσίας στις 23/24 Ιουλίου του 1903. Επίσης στο χωριό σκοτώθηκε ο καπετάν Λιάπης και 7 αντάρτες στις 5 Νοεμβρίου 1905 σε μάχη με τον τουρκικό στρατό στη θέση της Αγίας Τριάδας. Σημαντικός Λεχοβίτης μακεδονομάχος οπλαρχηγός ήταν ο Ζήσης Δημουλιός («καπετάν-Ζήσης»).

Στο Εθνικό Λαογραφικό Μουσείο Λεχόβου εκτίθενται πολλά ιστορικά αντικείμενα από την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα, όπως στολές, όπλα, προσωπικά αντικείμενα, εικόνες και φωτογραφίες αγωνιστών κλπ. Προς τιμήν των νεκρών μακεδονομάχων του Λεχόβου έχει ανεγερθεί ειδικό ηρώο στον περίβολο του ναού του Αγίου Μηνά.

Αναφορικά με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια από τις τελευταίες μάχες του πολέμου 1940-41, η Μάχη της στενωπού της Κλεισούρας, διεξήχθη στο Λέχοβο στις 13 Απριλίου 1941 μεταξύ γερμανικών και ελληνικών στρατευμάτων. Στην προσπάθεια να ανακόψουν τη γερμανική Βέρμαχτ σκοτώθηκαν 50 Έλληνες αξιωματικοί και οπλίτες. Για να τιμήσει τη μνήμη τους, το 2003 η κοινότητα της κωμόπολης έστησε ένα καλλιμάρμαρο ηρώο με τα στοιχεία των πεσόντων (ονοματεπώνυμο, βαθμό, στρατιωτική μονάδα και τόπο καταγωγής), στην είσοδο του χωριού, δίπλα στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία.

Οι κάτοικοι του Λεχόβου συμμετείχαν ενεργά στην Εθνική Αντίσταση του 1941-44, με αποτέλεσμα να υποστούν τα αντίποινα των γερμανικών δυνάμεων κατοχής. Από τις 23 έως τις 26 Ιουλίου του 1943 οι Γερμανοί και οι συνεργάτες άνδρες του Πούλου καθώς και πράκτορες της Οχράνας εισέβαλαν στο χωριό, το πυρπόλησαν και το λεηλάτησαν εξολοκλήρου. Εκτελέσθηκε στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσ/νίκη ο Παπανικόλαος Τέλκας στις 2 Ιουλίου του 1943, ενώ βασανίστηκε και υπέκυψε ο Πέτρος ο Πεντόλας. Μεταξύ των καμένων κτηρίων ήταν και η αξιοσημείωτη βιβλιοθήκη της κωμόπολης που είχε ιδρυθεί το 1927 και περιείχε συνολικά 5.000 τόμους.

30 αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατάγονται από το Λέχοβο με πιο γνωστό τον Καπετάν Αμύντα (Κοσμά Σπανό). Λόγω του ολοκαυτώματος που υπέστη, το 1998 το Λέχοβο χαρακτηρίστηκε μαρτυρικό χωριό με το Προεδρικό Διάταγμα 398/98. Είναι μέλος του «Δικτύου Μαρτυρικών Χωριών και Πόλεων της Ελλάδας».

Προς τιμήν των νεκρών Λεχοβιτών του Έπους του Σαράντα και της Εθνικής Αντίστασης 1941-44 έχει ανεγερθεί ειδικό ηρώο με τα ονόματά τους στην πλατεία του χωριού.