Πέθανε η Χάρη Μπρισίμη

Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες ανακοίνωσε τον θάνατο της γυναίκας «που προάσπισε το δικαίωμα στο άσυλο απανταχού στον κόσμο αλλά και στη χώρα μας, προωθώντας τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των προσφύγων, αλλά και την κοινωνική και επαγγελματική τους ένταξη από πολύ νωρίς, πρωτοστατώντας, με άλλους 20 εξέχοντες συμπολίτες μας, στην ίδρυση, το 1989, του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες».

Όπως σημειώνεται στη σχετική ανακοίνωση, το βιογραφικό της είναι εκτενές και οι διακρίσεις της βαρυσήμαντες, τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο. Η Χάρη Μπρισίμη ήταν η πρώτη γυναίκα σε διευθυντική θέση διεθνούς οργανισμού, υπηρετώντας στην Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες στη Γενεύη. Έχει τιμηθεί με το «Αργυρούν Μετάλλιον» από την Ακαδημία Αθηνών «για την πολυσχιδή κοινωνική της δραστηριότητα», από το Σύνδεσμο για τα Δικαιώματα της Γυναίκας με το «Βραβείο Γυναικείας Κοινωνικής Προσφοράς ΑΛΙΚΗ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ- ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ» για την προσφορά της στον τομέα της προστασίας και περίθαλψης προσφύγων, καθώς και από την Ιερά Σύνοδο.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

«Λευκή αντάρα» από τον Τάσο Αρνιακό: «Φεύγει η σκόνη, το χιόνι κοντοζυγώνει...»

Επιπλέον, το Πανεπιστήμιο Smith, στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ, από το οποίο αποφοίτησε, την αναγόρευσε σε Επίτιμο Διδάκτορα, τιμώντας την για τη μακροχρόνια δράση της στον ανθρωπιστικό χώρο και τη συμβολή της στην προστασία και προάσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων.

Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες έχει συνδέσει την ύπαρξή του με την παρουσία της ιδρύτριάς του, που αμέτρητες ώρες, εθελοντικά εργαζόταν για τον εκσυγχρονισμό του και πάνω απ’ όλα για την επίλυση των προβλημάτων των ευάλωτων συνανθρώπων μας. Ενδεικτικά αξίζει να αναφέρουμε πως η Χάρη Μπρισίμη ήταν η εμπνεύστρια της Εκστρατείας «Αλυσίδα Αλληλεγγύης» μιας πρωτοπόρου εκστρατείας συγκέντρωσης πόρων για τη στήριξη προσφύγων και των οικογενειών τους, που ζουν στην Ελλάδα. Η Χάρη Μπρισίμη γεννήθηκε στο Βόλο το 1919 και αποφοίτησε από το Pierce College.

Δραστηριοποιήθηκε ήδη από τα νεανικά της χρόνια προσφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, ενώ μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, εντάχθηκε στο ανθρώπινο δυναμικό του UNRRA ως Περιφερειακή Δ/ντρια με βασική της αποστολή την υλοποίηση προγραμμάτων πρόνοιας στη Θεσσαλία.

Το 1946 έφυγε από την Ελλάδα για να σπουδάσει κοινωνιολογία με υποτροφία από το Smith College των ΗΠΑ, από όπου και αποφοίτησε δύο χρόνια μετά. Συνέχισε τις σπουδές της αποκτώντας μεταπτυχιακό τίτλο στην Κοινωνική Εργασία από το Πανεπιστήμιο Columbia (ΗΠΑ) με ειδίκευση στις Κοινοτικές Οργανώσεις (Community Organization).

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε αρχικά ως σύμβουλος σε προγράμματα Κοινωνικής Πρόνοιας, ενώ έπειτα εντάχθηκε στο δυναμικό της Ύπατης Αρμοστείας (UNHCR) όπου και ανέλαβε καθήκοντα της πρώτης γυναίκας Διευθύντριας το 1978. Το ασίγαστο πάθος και η προσήλωσή της στο προσφυγικό ζήτημα είναι μοναδικά και αδιαμφισβήτητα, τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων, με κορωνίδες την προσφορά της στο Βιετνάμ και τη Χιλή. Αξίζει να σημειώσουμε πως ο οργανισμός της Ύπατης Αρμοστείας τιμήθηκε το 1981 για την προσφορά του στο λαό του Βιετνάμ με το Βραβείο Νobel, – τη χρονιά που εκείνη ολοκλήρωσε την καριέρα της ως Διευθύντριά του.