Βηρυτός: Ο Βαγγέλης Ζιάγκος θυμάται το «Παρίσι της Ανατολής» και περιγράφει τα τραγικά γεγονότα στο Athensmagazine.gr
Ο Έλληνας τεχνικός μιλά για τη ζωή στην πρωτεύουσα του Λιβάνου
Οι εικόνες που έρχονται διαρκώς από τη Βηρυτό, μετά τον όλεθρο που προκλήθηκε, είναι σοκαριστικές. Η πόλη, αν και σε καιρό ειρήνης, μοιάζει σαν να βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, με πολλούς να ψάχνουν τρόπο να ξεκινήσουν από το μηδέν, αν δε μετρούν ήδη απώλειες από τη θλίψη που σκόρπισε στην πρωτεύουσα του Λιβάνου το νιτρικό αμμώνιο.
Η πόλη αυτή, όμως, για πολλούς θα είναι πάντα όμορφη. Για την ακρίβεια, μια από τις πιο όμορφες που υπάρχουν στον πλανήτη που πατάμε. Τα χρώματα και τα αρώματά της, ο πολιτισμός, το φαγητό, η νύχτα για την οποία τόσα έχουμε ακούσει στις χώρες της Μέσης Ανατολής, σου έδιναν την αίσθηση πως δε βρίσκεσαι σε μία τέτοια, ούτε και ότι η περιοχή είχε περάσει από μεγάλες αναταραχές μεταξύ 1975 και 2005, με πολέμους με τις διπλανές της χώρες, εμφύλιο, κατοχή και δολοφονία πρωθυπουργού, όπως έγινε το 2005 με τον Ραφίκ Χαρίρι.
Πολλοί Έλληνες, μάλιστα, είτε ζουν εκεί είτε πέρασαν ένα διάστημα της ζωής τους, κρατώντας μόνο θετικές αναμνήσεις και φιλίες. Ένας από αυτούς είναι και ο Βαγγέλης Ζιάγκος, ο οποίος είχε προσληφθεί από την μπασκετική ομάδα της Αλ Ριγιαντί σε προπονητικό πόστο στη διάρκεια της σεζόν 2016-2017, κατακτώντας το πρωτάθλημα του Λιβάνου και το Τσάμπιονς Καπ της Ασίας, σε μια από τις πιο επιτυχημένες σεζόν στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου.
Ο κόουτς Ζιάγκος, που τώρα βρίσκεται στον Ηρακλή, δεν έκρυψε τη θλίψη του για το γεγονός, περιγράφοντας για τις θλιβερές εικένες στιγμές στο Athensmagazine.gr πως «επειδή η επικοινωνία με τους στενούς μου φίλους έγινε λίγα λεπτά μετά την πρώτη μετάδοση του γεγονότος, δε συζητήσαμε πώς έγινε αυτό. Πήρα απλά, για να μάθω αν ήταν όλοι καλά. Ο ένας από τους φίλους μου, μάλιστα, πάσχιζε να εντοπίσει τη γυναίκα και τα παιδιά του και, μέχρι ευτυχώς να εμφανιστούν στο τέλος στο σπίτι, βρισκόταν σε λυγμούς. Κανείς δε γνώριζε, όμως, αν επρόκειτο για ατύχημα, τρομοκρατικό χτύπημα ή πολεμική πράξη, γεγονός που τους ξύπνησε μνήμες του παρελθόντος. Στη συνέχεια, με σοκ και δέος διαπίστωσα, ότι το συμβάν έγινε σε ακτίνα 500 μέτρων από το εκεί, όπου έμενα. Ακόμη ένα πράγμα, που σκέφτηκα, ήταν η θλίψη της απόλυτης καταστροφής, γιατί το λιμάνι είναι στην προέκταση του καινούργιου κομματιού στη Βηρυτό και αυτό ισοπεδώθηκε. Τέλος, σκέφτηκα επίσης το πώς θα ξανασταθούν αυτοί οι άνθρωποι στα πόδια τους, όταν έχουν προηγηθεί όσα είπαμε νωρίτερα και συμβαίνει αυτό το πράγμα εν καιρώ ειρήνης».
Πώς ο ίδιος, όμως, είχε αποφασίσει να πάει από την Ελλάδα μέχρι τον Λίβανο, όντας αρκετά μακριά από την οικογένειά του; «Το να βρίσκεται ένας επαγγελματίας του αθλητισμού μακριά από την οικογένειά του είναι ίσως μια ετήσια ρουτίνα. Είναι μια δουλειά, όπου ισχύει η φράση “Όπου γης και πατρίς”. Αξιολογείς πάντα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μιας επαγγελματικής πρότασης και επιλέγεις, με βάση και το βιοτικό επίπεδο, ή τις συνθήκες ζωής της χώρας», μας εξηγεί.
Και ο ίδιος, βέβαια, είχε τις επιφυλάξεις του στην αρχή, όταν του ήρθε η πρόταση από την Αλ Ριγιαντί, αλλά σύντομα αυτές κάμφθηκαν μόλις αντιλήφθηκε τις πραγματικές συνθήκες. Επισημαίνει, δε, πως «στο άκουσμα του Λιβάνου και της Βηρυτού είναι αλήθεια, ότι μου ήρθαν στο μυαλό η γεωγραφική της θέσης και η κατάσταση που είχε επικρατήσει σε προηγούμενα χρόνια. Η χώρα, βλέπεις, είχε βρεθεί στην άβυσσο ενός εμφυλίου μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, είχε πόλεμο και με άλλες χώρες, ενώ ο πρωθυπουργός τους, Ραφίκ Χαρίρι, είχε δολοφονηθεί το 2005. Είχα σαν ιδέα, δηλαδή, ότι πρόκειται για μια εμπόλεμη ζώνη, αλλά ψάχνοντας τις πραγματικές συνθήκες, όταν μου έγινε η πρόταση, διαπίστωσα πως η κατάσταση ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη. Η Βηρυτός, μεταπολεμικά, όπως διαπίστωσα και από κοντά, ανοικοδομήθηκε σε μεγάλο βαθμό και αναπτύχθηκε οικονομικά, ενώ ο Λίβανος έχει αναδείξει μετά τον εμφύλιο πολλούς λαμπρούς επιστήμονες και επαγγελματίες, που μάλιστα διαπρέπουν στο εξωτερικό.
Ένα δεύτερο κομμάτι στους ανθρώπους της Βηρυτού, και στις νέες γενιές, είναι πως πρόκειται για ανθρώπους φιλήσυχους, φιλειρηνικούς, ιδιαίτερα συναισθηματικούς και πολύ φιλόξενους, που τους αρέσουν οι τέχνες και τα γράμματα. Οι άνθρωποι των προηγούμενων, όπως έμαθα, έχοντας βιώσει τον εμφύλιο, θέλησαν να τους δώσουν τα αντίστοιχα ερεθίσματα, ώστε να μην ξαναβιώσουν τέτοιες καταστάσεις. Η καθημερινότητα της Βηρυτού, την ίδια ώρα, σου έδινε την αίσθηση νεοπλουτίστικης αντίληψης, όπου φαινόταν να διακινούνταν μεγάλα ποσά στην κατεύθυνση μιας πλασματικής ευημερίας, που δεν ανταπορινόταν στην πραγματικότητα ενός μέσου Λιβανέζου.
Έβλεπες, για παράδειγμα, τον αποθηκάριο με μισθό 800 δολαρίων, να έχει στην κατοχή του μια Πόρσε Καγιέν με μεγάλο δάνειο. Πήγαινες σε μια μέση καφετέρια στην παραλία και έβλεπες τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών 20-50 ετών καλοντυμένες, με iPhone τελευταίας γενιάς και πανάκριβες τσάντες».
Το τελευταίο που μας είπε, μας έφερε σε προβληματισμό. Πώς γίνεται την ίδια ώρα ο λαός του Λιβάνου να είναι καλλιεργημένος, τουλάχιστον αναφορικά με τις νέες γενιές, ενώ παράλληλα είναι νεόπλουτος και με ψεύτικη αίσθηση ευημερίας. Υπάρχει εξήγηση σε αυτό και ο Βαγγέλης Ζιάγκος μας τη δίνει ως εξής: «Νομίζω ότι έχει σχέση με τη γεωγραφική σχέση και το γεγονός, ότι μιλάμε για μια χώρα έντονων πολιτισμικών αντιθέσεων. Υπάρχουν, από τη μία πλευρά, τα κατάλοιπα της Ανατολής και, συγχρόνως, η χώρα είναι σε απόσταση αναπνοής από τη Δύση, άρα και από τις δύο πλευρές είναι έντονα τα πολιτισμικά ερεθίσματα. Τα άτομα που γνώρισα, της νεότερης γενιάς, είναι παιδιά που ταξιδεύουν πολύ, αλλά ταυτόχρονα έχουν μέσα τους μια νεοπλουτίστικη αντίληψη, γιατί οι προηγούμενες γενιές, που έζησαν τον πόλεμο, θέλησαν να τους ωθήσουν στο να έχουν υλικά αγαθά και ευκαιρίες να καλλιεργηθούν, που ενδεχομένως εκείνες δεν είχαν. Ας μην ξεχνάμε, δηλαδή, ότι η γενιά που σήμερα είναι 40-50 ετών, βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση στην εποχή της εφηβικής τους αθωότητας, άρα τη στιγμή που ήρθαν τα πολλά χρήματα, είχαν μια ροπή σε κινήσεις, που μπορούσαν να δείξουν έστω μια επίπλαστη ευζωία. Από την άλλη πλευρά, όμως, οι Λιβανέζοι αγαπούν τη μουσική, τη διασκέδαση και το παραδοσιακό φαγητό».
Ένα ακόμη στοιχείο, που εντυπωσιάζει, είναι το πώς καταφέρνουν και συμβιώνουν με τέτοια αρμονία οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι, έχοντας περάσει ακόμη και εμφύλιο μεταξύ τους. Καλύτερο είναι να αφήσουμε, όμως, έναν άνθρωπο που έζησε αυτή την κατάσταση να μας «διαφωτίσει» για το ζήτημα. «Ο εμφύλιος μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων είχε χωρίσει την πόλη στα δύο και σε ισάριθμους αντιμαχόμενους πληθυσμούς του Λιβάνου. Μετά τη λήξη του εμφυλίου, όμως, και όταν πέρασαν μερικά χρόνια, η συνύπαρξή τους δεν έχει καμία σχέση με τότε. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι συμβιώνουν και αλληλοϋποστηρίζονται ως ένα έθνος. Εγώ, για παράδειγμα, ήμουν ένας από τους τρεις μη μουσουλμάνους μιας ομάδας 25-30 ανθρώπων και βρισκόμουν, επίσης, σε μια συνοικία της Βηρυτού αμιγώς μουσουλμανική, μιας και η Αλ Ριγιαντί είναι μια ομάδα που βρίσκεται στη μουσουλμανική πλευρά και χρηματοδοτείται μόνο από μουσουλμάνους. Ουδέποτε, όμως, ένιωσα εχθρική αντιμετώπιση στο πρόσωπό μου ή απειλές. Απεναντίας, έφυγα με αγάπη από όλους και κρατάω ακόμη αρκετές σχέσεις», αναφέρει ο Έλληνας τεχνικός.
Ακούγοντας αρκετά χαρακτηριστικά της Βηρυτού, πάντως, πολλοί θα σκεφτούν την χώρα μας. Η περιγραφή του Βαγγέλη Ζιάγκου το επιβεβαιώνει για το πώς είναι η καθημερινότητα, η κουλτούρα του λαού και το φαγητό του. «Η Βηρυτός είναι μια πόλη με εξαιρετική ζωή, ειδικά την νύχτα. Νομίζω, ότι δικαίως την αποκαλούν ως Παρίσι της Ανατολής. Αναφορικά με το φαγητό, επίσης, έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την ελληνική και, ειδικά, την πολίτικη κουζίνα. Έχει μια μεσογειακή γευστική κουλτούρα με βάση το ελαιόλαδο, χρησιμοποιούν τα ζαρζαβατικά τους, όπως την ντομάτα, τις πιπεριές και άλλα, ενώ όταν μαγειρεύουν, βάζουν πολύ έντονα τα καρυκεύματα, όπως κάνουν οι Πολίτες», τονίζει.
Aκολουθήστε μας στo Google News
