«Θέλω να βάλω την πεθερά μου στο γηροκομείο για να λαμβάνω τη σύνταξή της»
Μια αληθινή ιστορία που είναι άκρως επίκαιρη!
Διαβάστε μια αληθινή ιστορία που είναι άκρως επίκαιρη με την οικονομική κρίση που ζούμε! Ονομάζομαι Μυρτώ και είμαι 39 ετών. Είμαι παντρεμένη με έναν άντρα 15 χρόνια μεγαλύτερο μου τον οποίο και παντρεύτηκα γιατί ήταν εύπορος και θα μου διασφάλιζε μια άνετη ζωή.
Την πεθερά μου δεν τη συμπάθησα ποτέ. Είχα όμως πλάνο να γίνω αναγκαία και συμπαθής προκειμένου να υλοποιήσω τα όνειρά μου για μια καλή και άνετη ζωή. Δείτε ακόμα: Μια μάνα νόμιζε ότι έχασε για πάντα τον γιο της, μέχρι που ανακάλυψε κάτι…!
Είναι ο δεύτερος γάμος μου και μαζί του απέκτησα και το δεύτερο παιδί μου. Δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ, ωστόσο εκτίμησα το γεγονός πως ήταν κύριος, ευγενικός και ευκατάστατος.
Εγώ, είμαι όμορφη, αυτό άλλωστε είναι και το μεγαλύτερο μου προσόν, αλλά δυστυχώς από μια οικογένεια του μεροκάματου.
Τον πρώτο μου άντρα τον ερωτεύτηκα αλλά δε μου βγήκε σε καλό. Καθημερινά ήμασταν σε μια φάση μεροδούλι μεροφάι. Έτσι αν και τον αγαπούσα χωρίσαμε.
Ο γάμος αποτελεί για εμένα ένα είδος συμφωνίας. Ο καθένας καταθέτει στο τραπέζι τα προσόντα του και αποτελεί μια σιωπηλή συμφωνία η αποδοχή τους. Η ομορφιά είναι ένα δυνατό χαρτί και όποιος το γεύεται οφείλει να το πληρώσει αδρά.
Κυνικό θα μου πείτε… Ναι ίσως αλλά η ζωή δεν είναι για όσους πάνε με το σταυρό στο χέρι.
Το δεύτερό μου άντρα τον γνώρισα λίγους μήνες μετά το διαζύγιό μου.
Πήγα στη βιοτεχνία που διαθέτει για να εργαστώ ως γραμματέας. Μαζί με τη δουλειά μου και το έργο που προσέφερα προσπάθησα να μάθω πράγματα για τον ίδιο.
Κατάλαβα αμέσως πως έχει οικονομική ευμάρεια και απόρησα που δεν είχε ποτέ παντρευτεί. Όταν συνέλεξα όλες τις πληροφορίες που ήθελα άρχισα με στρατηγική να του κάνω τα «γλυκά μάτια«.
Φρόντιζα να είμαι ευγενική και βέβαια διαθέσιμη.
Η δε μελλοντική μου πεθερά έδειχνε να με συμπαθεί δεδομένου πως είμαι καλή στη δουλειά μου και με ιδέες που εκτόξευσαν τις εξαγωγές μας.
Για να μην μακρηγορώ με τα πολλά τους κατέκτησα όλους και δεν άργησε η στιγμή που ανέβηκα για δεύτερη φορά τα σκαλιά της εκκλησίας.
Μένουμε όλοι μαζί σε μια διπλοκατοικία αρκετά κοντά στη βιοτεχνία. Η πεθερά μου στο ισόγειο και εμείς στον πρώτο όροφο.
Την πεθερά μου δεν τη συμπάθησα ποτέ.
Εξ’ αρχής είχα ένα σχέδιο προκειμένου να κάνω την τύχη μου. Σήμερα που σάς γράφω η πεθερά μου λαμβάνει μια σύνταξη της τάξεως των 1500€. Εργαζόταν από παιδί με ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά. Τώρα δεν την χρειάζομαι στα πόδια μου.
Θέλω να σταματήσω να εργάζομαι και να καρπώνομαι εγώ και το παιδί μου το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός της.
Θέλω και ψάχνω να βρω τρόπους να τη βάλω σε ένα γηροκομείο. Έτσι θα έχει φροντίδα, ελεγχόμενα έξοδα και εγώ θα έχω το πεδίο ελεύθερο.
Όταν το λέω στον άντρα μου στα πλαίσια της κουβέντας τσιτώνει. Όταν όμως κάνουμε έρωτα και του κάνω τα κόλπα μου η αντίσταση του μειώνεται σθεναρά. Πώς μπορώ κατά τη γνώμη σας να καταφέρω τον στόχο μου;
Έχω δουλέψει πολύ σκληρά και είναι δίκαιο για εμένα να καρπωθώ τα πάντα. Άλλωστε η ομορφιά είναι κάτι που πληρώνεται !
Εμείς, θα ενημερώσουμε τη φίλη μας ότι υπάρχουν και πολύ…. «χειρότερες» ΠΕΘΕΡΕΣ!
Εξάλλου, απ’ ότι φαίνεται από την περιγραφή της, η πεθερά της δεν φαίνεται να στέκεται «εμπόδιο» στη ζωή της…
«Χριστέ μου,δεν άκουσα τίποτα, δεν φώναξε μαμά! Πνίγηκε δίπλα μου σε ένα μέτρο βάθος!»
Αυτη η αληθινή ιστορία αυτής της μάνας που έζησε το χειρότερο, να πνίγεται δίπλα της σε ένα μέτρο βάθος...
Την επόμενη εβδομάδα θα κλείσουν τρία χρόνια από τότε που τον κρατήσαμε αγκαλιά. Έτσι, επιτρέψτε μου λίγα λεπτά από το χρόνο σας για να μιλήσω για την ασφάλεια στη θάλασσα ή την πισίνα. Τίποτα δεν με ενοχλεί περισσότερο από αυτά τα γενικά μηνύματα που στέλνουν στους γονείς τις ίδιες παλιές συμβουλές για την ασφάλεια στο νερό. Σαν να μην φροντίζουμε ήδη αρκετά για να παρακολουθούμε τα παιδιά μας στο νερό ή να τους κάνουμε μαθήματα. Η ασφάλεια στο νερό δεν είναι τόσο απλή.
Έτσι, αυτό δεν θα είναι ένα από αυτά τα μηνύματα. Αυτό είναι πραγματικό και είναι ωμό. Ελέγξαμε όλα τα «πρέπει» που μια καλή μαμά θα έλεγχε πριν πάει στην πισίνα:
1) Μαθήματα κολύμβησης από τότε που ήταν μωρό.
2) Ήξερε πώς να κολυμπάει.
3) Είχα πιστοποίηση ΚΑΡΠΑ (Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση).
4) Έμαθα τα παιδιά μου να σέβονται το νερό.
5) Κρατούσα ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά μου στην πισίνα. Αλλά στις 16 Ιουνίου 2016, κανένα από αυτά δεν είχε σημασία
Οι πισίνες δεν είναι παιχνίδι. Είναι τρύπες στο έδαφος γεμάτες με νερό. Οι παραλίες δεν είναι πάρκα. Είναι το στόμα της θάλασσας. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτά τα σώματα νερού με το φόβο που απαιτούν. Το νερό δεν νοιάζεται. Δεν έχει συναισθήματα.
Το νερό δεν σας ειδοποιεί όταν κάτι δεν πάει καλά, και ούτε μπορούν τα παιδιά σας. Αυτό είναι το δικό μου μήνυμα: Ο πνιγμός είναι σιωπιλός. Δεν υπάρχει πιτσίλισμα, δεν υπάρχουν φωνές για βοήθεια. Τίποτα όσον αφορά τον πνιγμό δεν θα τραβήξει την προσοχή σας μέχρι να είναι πολύ αργά.
Ο πνιγμός συμβαίνει κάτω από το νερό. Δεν μπορείτε να φωνάξετε για βοήθεια κάτω από το νερό και δεν μπορείτε να κουνηθείτε κάτω από την επιφάνεια. Ό, τι έχετε δει στην τηλεόραση, απλά ξεχάστε το. Δεν συμβαίνει με αυτόν τον τρόπο.
Είμαστε προετοιμασμένοι να αναζητάμε ορισμένα σημάδια κινδύνου που δεν θα συμβούν. Η ιστορία του Weston: Στεκόμουν στο 1 μέτρο μακριά από το γιο μου. Ήταν ένα βήμα από μένα ενώ στεκόμουν δίπλα του, έλεγα στα άλλα παιδιά πως να είναι ασφαλή στο νερό. Πόσο ειρωνικό είναι αυτό; Στο μυαλό μου, ήμουν αρκετά κοντά σε αυτόν για να «ακούσω» το παραμικρό. Ήμουν αρκετά κοντά για να αισθανθώ κάποια ώθηση στο νερό αν πιτσιλούσε ή αν αγωνιζόταν. Αλλά τίποτα από αυτά δεν συνέβη επειδή ο πνιγμός είναι σιωπηλός. Χρειάστηκε μόνο λιγότερο από ένα λεπτό.
Σε λιγότερο από ένα λεπτό, βυθίστηκε ήσυχα και οι πνεύμονές του γέμισαν νερό. Έκανα ΚΑΡΠΑ και έβγαλε το νερό. Κρατούσα το γλυκό μου αγόρι λέγοντάς του ότι όλα ήταν εντάξει ενώ είχε προσκολληθεί στο στήθος μου και έκλαιγε. Ήταν ξύπνιος και είχε τις αισθήσεις του όταν έφτασε το ασθενοφόρο. Η μεταφορά με το ασθενοφόρο ήταν «προληπτική», και τον διασωλήνωσαν προληπτικά, αλλά ποτέ δεν ξύπνησε. Περιμέναμε τρεις μέρες για να ξυπνήσει, προσευχόμενοι για ένα θαύμα. Ήμουν έτοιμη να περιμένω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αλλά είχε χάσει όλες τις λειτουργίες του εγκεφάλου. Δεν θα ξυπνούσε ποτέ. Ο χειρότερος εφιάλτης κάθε μαμάς ήταν πλέον η πραγματικότητα μου. Τρία χρόνια αργότερα και δεν έχω όλες τις απαντήσεις για εσάς. Σκέφτηκα ότι έκανα τα πάντα σωστά εκείνη την ημέρα. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος τρόπος να το αποτρέψουμε. Τον τελευταίο καιρό καλοί γονείς χάνουν τα παιδιά τους από πνιγμό καθημερινά σε όλο τον κόσμο και ραγίζει η καρδιά μου ξανά κάθε φορά που ακούω για ένα άλλο θύμα. Έτσι, σας αφήνω με μια άλλη λίστα με κουτάκια για να ελέγξετε: • Ο πνιγμός είναι σιωπηλός. Μην περιμένετε κίνηση μέσα στο νερό.
• Μπορεί να συμβεί και σε σας. Συνέβη σε μένα.
• Αντιμετωπίστε το νερό με φόβο και σεβασμό, όχι ως παιχνίδι ή πάρκο.
• Δεν έχει σημασία αν μπορούν να κολυμπήσουν. Μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε. Συνέβη στον Weston.
• Κάντε μαθήματα κολύμβησης-επιβίωσης! Αυτό είναι διαφορετικό από το να μαθαίνεις να κολυμπάς. Αυτό διδάσκει τα παιδιά μας, όσο μικρά όσο τα μωρά, πώς να σώζουν τον εαυτό τους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
• Η εκτέλεση όλων των παραπάνω δεν αρκεί. Ποτέ μην νιώθετε άνετα. Ποτέ μην πιστεύετε ότι καλύψατε τα πάντα. Πάντα ψάχνετε για περισσότερους τρόπους να παραμείνετε σε επαγρύπνηση.
Παρακαλώ αφήστε τον Weston να αποτελέσει την έμπνευσή σας αυτό το καλοκαίρι. Αφήστε την ιστορία του Weston να μείνει χαραγμένη στη μνήμη σας, ώστε να μην έχετε μια παρόμοια ιστορία. Μην τον ξεχάσετε ποτέ. Μην ξεχάσετε ποτέ τι συνέβη σε αυτόν.
Αφήστε την ιστορία του να σώσει τις ζωές των παιδιών σας. Δεν θέλω την λύπη σας. Δεν θέλω να λυπάστε για μένα. Απλώς θέλω να μου υποσχεθείτε ότι την επόμενη φορά που θα πάρετε τα παιδιά σας κοντά στο νερό, θα θυμάστε τον Weston. Θυμηθείτε τον και αφήστε την ιστορία του να αλλάξει τον τρόπο αισθάνεστε για το νερό. Ποτέ δεν θα κρατήσω ξανά τον γιο μου. Είναι ένας πόνος που δεν μπορώ ποτέ να εξηγήσω. Μπορώ μόνο να ελπίζω και να προσεύχομαι ότι η ιστορία του θα σώσει άλλους.
Aκολουθήστε μας στo Google News
