Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

«Αφού πέρασαν τα τρία χρόνια, ήρθε η επίπονη στιγμή της εκταφής της μητέρας μου. Έζησα ένα θρίλερ»

Απίστευτη ιστορία...

8 Ιουλίου 2019 14:12
«Αφού πέρασαν τα τρία χρόνια, ήρθε η επίπονη στιγμή της εκταφής της μητέρας μου. Έζησα ένα θρίλερ»

«Δεν έχει λιώσει, θα την πάμε στα… αδιάλυτα.». Ένας εργάτης κουβαλά σ’ ένα καρότσι οικοδομής κάτι, σκεπασμένο με σεντόνι που έφερα εγώ όπως μου ζητήθηκε. Ανοίγει έναν λάκκο και ρίχνει το περιεχόμενο του καροτσιού. Δηλαδή τη μαμά μου. Αφού κλείνει τον λάκκο πρόχειρα, μου επισημαίνει ότι πρέπει να ελέγχω ανά διαστήματα αν έχει αρκετό χώμα από πάνω. Φυσικά έφυγα περισσότερο τσακισμένη κι από τότε που έγινε η κηδεία. Μετά από μια εβδομάδα είμαι πλέον τσαντισμένη, γιατί αν η εκκλησία θεωρεί ότι η καύση είναι «περιύβριση νεκρού» η διαδικασία που περιέγραψα τι είναι; Οι στάχτες είναι πιο αξιοπρεπείς!

Όλοι μας έχουμε χάσει αγαπημένα μας πρόσωπα.Ίσως η πιο δύσκολη στιγμή είναι αυτή της ταφής γιατί εκεί συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι το οριστικό αντίο. Αν δεν υπάρχει όμως… μόνιμη τελευταία κατοικία αυτό το αντίο δεν είναι οριστικό αλλά πολύ πιο επώδυνο.

Έτσι αφού πέρασε η τριετής ανάπαυση στο χώρο του κοιμητηρίου ήρθε το μπιλιετακι του δήμου για εκταφή. Σημειωτέον ότι ούτε μια μέρα μετά την τριετία είναι δεν είναι χωρίς επιπλέον χρέωση.Το κόστος είναι 100 ευρώ ανά μήνα (μετάφραση: έλα και περιμένουν κι άλλοι!).

Ήρθε η μέρα λοιπόν. Ο κόμπος στο στομάχι ήταν εκεί, οι μνήμες εκεί, ο πόνος εκεί. Επτά και μισή το πρωί που σχεδόν δεν είχε ξημερώσει μέσα στο νεκροταφείο παίρνουμε πρώτοι σειρά.

Καταφτάνει ένας μικρός φορτωτής και δυο εργάτες που πιάνουν αμέσως δουλειά. Μέσα σε ένα τέταρτο κι αφού είσαι σε απόσταση ασφαλείας, σου ανακοινώνουν: «Πλησίασε, δεν έχει λιώσει, θα την πάμε στα… αδιάλυτα.» Επειδή ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί πια, ακολουθώ έναν εργάτη που κουβαλά σ’ ένα καρότσι οικοδομής κάτι, σκεπασμένο με σεντόνι που έφερα εγώ όπως μου ζητήθηκε.

Εικόνες σοκ: Η ετοιμασία μιας νεκρής πριν την κηδεία της!

Φτάνουμε σε ένα σημείο στο νεκροταφείο που έχει μόνο στήλες με ονόματα, ανοίγει έναν λάκκο και ρίχνει το περιεχόμενο του καροτσιού.Δηλαδή τη μαμά μου. Αφού κλείνει τον λάκκο πρόχειρα, μου επισημαίνει ότι πρέπει να ελέγχω ανά διαστήματα αν έχει αρκετό χώμα από πάνω. Δεν θέλω να σκέφτομαι ΤΙ γίνεται αν δεν έχει χώμα από πάνω!

Πλησιάζω πιο κοντά και διαπιστώνω ότι για να φτάσω στο σημείο που για έξι μήνες θα βρίσκεται η μητέρα μου πρέπει να πατήσω ουσιαστικά πάνω από σορούς σκεπασμένους με χώμα! Κυριολεκτώ!

Φυσικά έφυγα περισσότερο τσακισμένη κι από τότε που έγινε η κηδεία. Μετά από μια εβδομάδα είμαι πλέον τσαντισμένη, γιατί αν η εκκλησία θεωρεί ότι η καύση είναι «περιύβριση νεκρού» η διαδικασία που περιέγραψα τι είναι; Σίγουρα το κείμενο μου δεν ταιριάζει με την θεματολογία όσων διαβάζω κι εγώ εδώ μέσα. Αλλά βρε παιδιά, επειδή κάποια στιγμή θες να μην το ζήσει κι άλλος αυτό, γι αυτό και το έγραψα.

Ηθικό και όχι χριστιανικό δίδαγμα; Οι στάχτες είναι πιο αξιοπρεπείς! Καύση και πάλι καύση.

Η ιστορία της Χριστίνας...

Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο τάφος του γιου της ήταν πράσινος... Όταν αποκαλύφτηκε η αλήθεια "πάγωσε"!

Ο θάνατος δεν είναι ποτέ εύκολο να αντιμετωπίσει. Πόσο μάλλον, όταν ένας γονιός πρέπει να θάψει το παιδί του. Δυστυχώς, για τις οικογένειες που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για την Αμερική, αυτό αποτελεί μέρος του κινδύνου που αντιμετωπίζουν.

Ο λοχίας των στρατιωτικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών, Joseph Villasenor, πέθανε στην ηλικία των 36 ετών. Ο Raymond και η Rachel Villasenor, μοιράστηκαν μια απίστευτη ιστορία για τον ατυχές θάνατο του γιου τους και για το θαύμα που έζησαν λίγο αργότερα.

Ο Joseph Villasenor υπηρέτησε τη χώρα του για δεκαέξι χρόνια, προτού χάσει τη ζωή του τραγικά το 2010. Μια μέρα, όταν η μητέρα του επισκέφθηκε τον τάφο του, παρατήρησε κάτι περίεργο.

Ενώ όλοι οι άλλοι τάφοι καλύπτονταν με νεκρό γρασίδι και βρωμιά, ο τάφος του γιου της καλύπτονταν από καταπράσινο γρασίδι.

Αυτό που η Rachel και ο σύζυγός της Raymond δεν γνώριζαν, ήταν μια συνάντηση μεταξύ της κόρης της και ενός γέρου με το όνομα Jake Reissig, λίγους μήνες νωρίτερα. Μια μέρα, ο 86χρονος Jake Reissig επισκέφθηκε τον τάφο της συζύγου του Liz.

Ο Jake και η Liz έζησαν ένα παραμύθι, έναν έρωτα τον οποίο ο πληγωμένος χήρος διατηρεί μέχρι σήμερα.

Βλέπετε, ο Jake έχει μια όμορφη καθημερινή ρουτίνα στη γενέτειρά του, στο Τέξας. Στα 86 του χρόνια, πηγαίνει στην εκκλησία κάθε πρωί. Στη συνέχεια συναντά ένα από τα εννέα του παιδιά και πίνουν καφέ.

Μετά, επιστρέφει στο σπίτι του και κόβει τριαντάφυλλα από τον κήπο του. Και τέλος, πηγαίνει στο νεκροταφείο να βρει τη σύζυγό του, τη Liz. Ο Jake αφήνει τα τριαντάφυλλα στον τάφο της και ποτίζει το χορτάρι γύρω από την επιτύμβια στήλη της.

Ωστόσο, μια μέρα παρατήρησε κάτι που δεν είχε παρατηρήσει εκεί πριν… Παρατήρησε μια νεαρή γυναίκα να λυγίζει κοντά σε μια ταφόπλακα. Ο Jake πήγε να παρηγορήσει τη γυναίκα και αργότερα ανακάλυψε ότι η γυναίκα ήταν η αδερφή του Joseph Villasenor.



Η κοπέλα είπε στον Jake, ότι έκλαιγε επειδή ο Joseph είχε φύγει πολύ γρήγορα από τον κόσμο. Όταν ο Jake έφυγε από το νεκροταφείο εκείνη την ημέρα, υποσχέθηκε ότι θα έκανε κάτι ιδιαίτερο για τον Joseph και την οικογένειά του.

Κάθε μέρα, όταν επισκέπτονταν τον τάφο της συζύγου του, πότιζε τη βρωμιά κοντά στον τάφο του Joseph. Μια μέρα, όταν η Rachel και ο σύζυγός της Raymond επισκέφτηκαν τον τάφο του γιου τους, είδαν κάτι θεαματικό.

Όταν ανακάλυψαν τι έκανε ο Jake για τον τάφο του γιου τους, οι Raymond και Rachel Villasenor ξέσπασαν σε δάκρυα χαράς. Αγκάλιασαν τον γέρο για την ευγενική του χειρονομία.

 

Ειδήσεις

Ροή ειδήσεων

Share