ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Χρυσηίδα Δημουλίδου: "Είμαι σνομπ με τους ηλίθιους και τους ξερόλες!"
Η Χρυσηίδα Δημουλίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες και μετά την αποφοίτησή της ήρθε στην Αθήνα και μπήκε στη Σχολή Αεροσυνοδών Α.S.T. Πριν καν ολοκληρώσει το πρώτο έτος την προσέλαβαν στην Ολυμπιακή Αεροπορία ως ιπτάμενη συνοδό.
Της Τζώρτζιας Συρίχα
Λίγα χρόνια αργότερα, η αγάπη της για το γράψιμο την οδήγησε στα γραφεία του δημοφιλούς περιοδικού της εποχής «Discomoda Ιn» και έτσι, για κάποιο διάστημα, συγχρόνως με τη δουλειά της ως ιπτάμενη συνοδός, συνεργάστηκε μαζί του έχοντας τρεις δικές της σελίδες. Έκανε ελεύθερο ρεπορτάζ και παράλληλα έγραφε αυτοτελείς ιστορίες διακωμωδώντας τα κακώς κείμενα με τον τίτλο «Οι περιπέτειες της Εύας».
Το Δεκέμβριο του 1997 εξέδωσε το πρώτο μυθιστόρημά της και από τότε δίνει το «παρών» κάθε χρόνο στο χώρο της λογοτεχνίας, έχοντας εκδώσει συνολικά 26 έργα, όλα best sellers. Σήμερα υπό έκδοση είναι τέσσερα μυθιστορήματά της και τρία παιδικά παραμύθια. Ακούραστη, αστείρευτη και αγιάτρευτα ερωτευμένη με την πένα, όπως δηλώνει η ίδια, ζει πλέον για να γράφει. Το βιβλίο της «Τα δάκρυα του Θεού» μεταφράστηκε στη Βραζιλία και την Τσεχία. Το βιβλίο της «το Σταυροδρόμι των ψυχών» μεταφράστηκε στην αγγλική γλώσσα, ενώ «ο Λύκος της μοναξιάς» θα μεταφραστεί στα Τούρκικα.
Υπήρξε πολλές φορές υποψήφια για το βραβείο «Συγγραφέας της χρονιάς» του περιοδικού «Life &Style», ενώ τον Ιανουάριο του 2011 βραβεύτηκε από το Πνευματικό Κέντρο Σερρών για την προσφορά της στα γράμματα καθώς και από το Πολιτιστικό Κέντρο της Ολυμπιακής Αεροπορίας (ΠΟΛ.Κ.Ε.Ο.Α.). Έχει παρακολουθήσει μαθήματα σεναρίου και σεμινάρια φιλοσοφίας, γράφει σενάρια, στίχους και είναι φανατική βιβλιοφάγος, ζωόφιλος και οικολόγος.
«Υπάρχουν πολλά που έχω περάσει και δεν μίλησα ποτέ, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Δεν ξέρω αν θα σιωπήσω στο μέλλον, δεν πέρασα και λίγα. Ένα μόνο θα σου πω που το λέω δημόσια για πρώτη φορά, για να δει ο κόσμος ότι δεν τα βρήκα όλα έτοιμα. Όταν η μητέρα μου άρχισε να εργάζεται ήμουν 6 χρόνων και είχα αναλάβει τη φροντίδα του σπιτιού αμέσως μετά το σχολείο και τη φροντίδα του κατά δύο χρόνια μικρότερου αδελφού μου, αν και εκείνος ήταν σκληρό καρύδι και τα κατάφερνε μια χαρά μόνος του και δεν μας δημιούργησε ποτέ προβλήματα. Καθάριζα, έπλενα πιάτα από εκείνη την ηλικία και κάθε μεσημέρι -επειδή ο πατέρας μου διατηρούσε μπουφέ σε κινηματογράφο- μετά το φαγητό όλοι μαζί ετοιμάζαμε το εμπόρευμα σε σακουλάκια με δοσομετρητή και τα τακτοποιούσαμε στις κούτες τους έτοιμα προς πώληση. Ήρθα ολομόναχη στην Αθήνα σε ηλικία 17,5 χρόνων, χωρίς να γνωρίζω κανέναν, δίχως φίλους και με ελάχιστα χρήματα για να φοιτήσω στη σχολή μου, όπου έδωσα μάχη με τον πατέρα μου για να τον πείσω να γίνω αεροσυνοδός. Θυμάμαι είχα φύγει αρχές Σεπτέμβρη και μέχρι τον Δεκέμβρη είχα χάσει 8 κιλά, γιατί τρεφόμουν με γιαούρτια και φρυγανιές. Όταν έφτασαν οι γιορτές και η σχολή μου σταμάτησε, ξεκίνησα ένα βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου με τον Μουτζούρη, ένα τρένο της κακιάς ώρας που έκανε στάση σε κάθε χωριό και κωμόπολη, ήταν όμως φτηνό και ήθελα να κάνω έκπληξη στους γονείς μου, έτσι κι αλλιώς δεν είχαν τηλέφωνο για να τους ειδοποιήσω.Τα χρήματα που είχα ήταν ίσα ίσα για να πάρω το εισιτήριο, γάλα και σάντουιτς ή να πάρω ταξί για να με μεταφέρει από το σταθμό στο πατρικό μου. Είπα θα πάρω ταξί, όμως η πείνα με νίκησε. Ταξίδευα όλο το βράδυ σε ένα παγωμένο βαγόνι, πείναγα, κρύωνα και τελικά πήρα το σάντουιτς. Έφτασα 24 Δεκέμβρη 6:30 το πρωί στις Σέρρες που ήταν παγωμένες, χιόνιζε... Δεν είχα λεφτά για ταξί, δεν ήθελα, όμως, να δείξω στους γονείς μου ότι δυσκολευόμουν και περπάτησα ενάμιση χιλιόμετρο από το σταθμό μέχρι το σπίτι μου, τυλίγοντας τα χέρια μου με νάιλον σακούλες, γιατί δεν είχα γάντια, κρατώντας την μπαλωμένη αποσκευή μου. Τουρτούριζα. Όταν έφτασα έξω από το πατρικό μου -η μητέρα μου σκούπιζε τα χιόνια στην αυλή- έβαλα το κοκαλωμένο χέρι μου για να ανοίξω την καγκελόπορτα και τότε εκείνη σταμάτησε το σκούπισμα και με ρώτησε: "Θέλεις κάτι κοπέλα μου;" Δεν με αναγνώρισε από τα κιλά που είχα χάσει, είχα φύγει 60 και ήμουνα 52. Με το που της είπα "εγώ είμαι μαμά" άρχισε να ουρλιάζει "πάει το χάνω το παιδί μου". O πατέρας μου δεν ήθελε να με στείλει πίσω, αναγκάστηκα να τους πω πως για να γίνω αεροσυνοδός έπρεπε να χάσω αυτά τα κιλά. Tρόμαξα να τους πείσω πως δεν πέθαινα. Ίσως, αν κάποια στιγμή γράψω τη δική μου ζωή, να γίνει το best seller της χρονιάς».
Μια γυναίκα που έχει ταξιδέψει σε όλα τα μέρη του πλανήτη και έχει τόσες εμπειρίες, πώς μπορεί να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με ένα επάγγελμα τόσο μοναχικό;
Έτσι πίστευα και εγώ, ότι τα βαρέθηκα όλα! Ήταν προδιαγραμμένο να γίνω συγγραφέας, μόνο που έπρεπε να γίνει όταν θα ήμουν έτοιμη. Οι εμπειρίες μου ως αεροσυνοδός ήταν και οι σπουδές μου για να μπω σε αυτόν το χώρο. Όποιος πιστεύει ότι για να γίνεις συγγραφέας απαιτούνται πανεπιστημιακά πτυχία και περγαμηνές είναι οικτρά γελασμένος. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχει γνώσεις, να καλλιεργείς τον εσωτερικό σου κόσμο. Ο συγγραφέας είναι ο φάρος που πρέπει να ανάβει εκεί που υπάρχει σκοτάδι και να βοηθάει τα πλοία που πλέουν σε μαύρες θάλασσες να βρουν το πνευματικό λιμάνι τους και να μη τσακιστούν πάνω σε βράχια άγνοιας. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, αυτός ο φάρος δεν χαίρει εκτίμησης. Φροντίζουμε την εμφάνισή μας όχι όμως την πνευματική μας κατάσταση, ούτε την ψυχή μας. Γι' αυτό φτάσαμε εδώ που βρισκόμαστε. Σε αδιέξοδο.
Πώς εμπνεύστηκες το πρώτο σου βιβλίο;
Το πρώτο βιβλίο μου, πριν 16 χρόνια, ήταν μια κοινωνική ιστορία που την εμπνεύστηκα από κάποιον -άλλοτε κολλητό- γκέι φίλο μου, που αποφάσισε να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου και να γίνει γυναίκα. Για εμένα ήταν σοκαριστικό όχι γιατί άλλαξε φύλο αλλά επειδή αλλοιώθηκε η προσωπικότητά του. Στο τέλος, από ταλαντούχος κομμωτής κατάντησε να εκδίδεται...
Βέβαια, στο βιβλίο μου παρουσιάζω την ιστορία πολύ διαφορετικά και το μόνο κοινό σημείο με τον ήρωα είναι η αλλαγή φύλου. Σήμερα δεν έχουμε επαφή πλέον. Τρέφω μεγάλο σεβασμό στις επιλογές ζωής τού κάθε ανθρώπου και στις σεξουαλικές του προτιμήσεις, όχι όμως σε εκείνους που πετούν μια φιλία στα σκουπίδια, και μάλιστα χωρίς εξηγήσεις. Όταν εξαιτίας του μπήκα στο κύκλωμα των τρανς και γενικότερα, καθώς ερευνούσα το θέμα, απέκτησα φιλίες που τις διατηρώ μέχρι σήμερα. Η ιστορία αυτών των ανθρώπων που η κοινωνία τούς περιθωριοποίησε με ενοχλεί πάρα πολύ. Για εμένα μετράνε οι συμπεριφορές και η καλοσύνη της ψυχής. Όλα τα άλλα μου είναι αδιάφορα.
Πόσα βιβλία έχεις γράψει;
Έχω εκδώσει συνολικά 26 έργα και βρίσκονται υπό έκδοση άλλα τέσσερα. Από τα εκδοθέντα, τα έξι είναι παιδικά παραμύθια, μία ποιητική συλλογή, ένα δοκίμιο 600 σελίδων και τα υπόλοιπα μυθιστορήματα ποικίλης θεματολογίας.
Από πού εμπνέεσαι;
Η έμπνευση έρχεται σε αναπάντεχο χρόνο, απρόσμενα και γίνεται τόσο επιτακτική που καταντά βασανιστική. Πρέπει να ξεκινήσω το γράψιμο αμέσως. Οι ιστορίες που έχω εκδώσει είναι μυθοπλασίες, εκτός από το «Όταν το χιόνι χόρεψε με τη φωτιά», που βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα. Κάποιες φορές εκπλήσσομαι και εγώ η ίδια με την ευκολία που τις ολοκληρώνω, χωρίς να κολλάω, σαν να αντιγράφω από κάπου.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο που έχεις γράψει μετά από μια έντονη προσωπική εμπειρία σου;
Στο τελευταίο βιβλίο μου «Οι τρεις υποσχέσεις» υπάρχουν κάποιες προσωπικές εμπειρίες, όπως το θέμα της αγοραφοβίας που με ταλάνισε περίπου οκτώ χρόνια και έγινε η αιτία να αλλάξω στάση ζωής, γιατί κατάλαβα πόσο μόνοι είμαστε τελικά και πως οι πραγματικοί φίλοι και άνθρωποι είναι ελάχιστοι. Σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, όταν αδυνατούσα ακόμα και να μπω σε ένα μίνι σουπερ μάρκετ για να ψωνίσω τρόφιμα ή -το χειρότερο- να βγω από το σπίτι, ελάχιστοι στάθηκαν δίπλα μου. Πολλοί δεν αντιλήφθηκαν τη σοβαρότητα της κατάστασης, γιατί αν δεν περάσεις από αυτό το μονοπάτι δεν μπορείς να καταλάβεις πώς ακριβώς νιώθει ο άλλος. Γι' αυτό και έκανα την ηρωίδα μου αγοραφοβική, για να βοηθήσω κόσμο που υποφέρει από αυτή την πάθηση όπως εγώ και την ξεπέρασα μόνη μου. Ούτε γιατρός βοήθησε ούτε ειδικός. Μπήκα στο Ίντερνετ και έψαξα, διάβασα βιβλία, με βοήθησε απίστευτα το βιβλίο της δημοσιογράφου Βένης Παπαδημητρίου, που βρισκόταν σε χειρότερη φάση από εμένα, και μετά είπα στο «τέρας» -όπως το ονόμασα τόσο εγώ όσο και ο κ. Σταμάτης Μαλέλης σε πρόσφατο βιβλίο του, που πέρασε τα ίδια και χειρότερα- «ή εσύ ή εγώ». Παλέψαμε και το τσάκισα. Εκεί συνειδητοποίησα δύο πράγματα: Πόσο δυνατός άνθρωπος είμαι και πόσο αδιάφοροι είναι οι άνθρωποι γύρω μας.
To «Κεράτωνε τον άνδρα σου και μάγια μην του κάνεις», όπως άλλα δύο βιβλία θα έλεγα ότι ανήκουν στη φεμινιστική λογοτεχνία. Πώς είναι η σχέση σου με το άλλο φύλο;
Κανένα δεν ανήκει στη φεμινιστική λογοτεχνία. Μου φαίνεται ότι ο κόσμος έχει μπερδέψει πράγματα. Αν το δικαίωμα μιας γυναίκας να παίρνει τη ζωή στα χέρια της και να έχει άποψη θεωρείται φεμινισμός, τότε βρισκόμαστε πενήντα χρόνια πίσω. Καλά θα κάνουμε να αναθεωρήσουμε και αυτή η λέξη να σβηστεί από το λεξιλόγιό μας. Τους άντρες τους αγαπώ πιο πολύ από τις γυναίκες, επειδή είναι παιδιά και λιγότερο επικίνδυνοι. Φυσικά μιλάω για νορμάλ άντρες και όχι ψυχοπαθείς που βιάζουν και σκοτώνουν. Το κουμάντο το κάνει η γυναίκα από αρχής γένεσης, φανερά ή κρυφά. Ο άντρας είναι το πιόνι και όπως έχω γράψει στη «Σουίτα στον παράδεισο» είναι «φύλλο παροχής υπηρεσιών». Στην ουσία είναι το θύμα και όχι ο θύτης. Και μια και παρέχει υπηρεσίες, την απιστία την έχει στο αίμα του και αυτό είναι μέσα στη φύση του. Είναι κυνηγός. Φυσικά και συγχωρώ την απιστία. Εκείνο που δεν του συγχωρώ είναι να μου επιτρέψει να την πάρω είδηση.
Όλα τα βιβλία σου έχουν γίνει best seller. Πόσο σε πεισματώνει αυτό και πόσο σε κάνει να φοβάσαι για το επόμενο που θα έρθει;
Φοβούνται μόνο οι ατάλαντοι! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάει κάτι καλά. Διαφορετικά δεν θα καθίσω να ασχοληθώ. Μόνο αν πάθω κάτι πολύ σοβαρό, θα σταματήσω να γράφω. Για εμένα το κάθε επόμενο βιβλίο είναι πρόκληση. Νιώθω σαν τον αθλητή που επιδιώκει να σπάσει το προηγούμενο ρεκόρ του. Η συγγραφή πέρα από το ταλέντο, τις εμπειρίες, τις γνώσεις θέλει και πειθαρχία, υπομονή, επιμονή, πείσμα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο κι αν η επιτυχία σου προωθήθηκε έντεχνα με άλλους τρόπους δεν θα κρατήσει πολύ. Ο κόσμος δεν είναι ανόητος και δεν συγχωρεί, ειδικά όταν πληρώνει. Θα σου συγχωρήσει μια αποτυχία, το πολύ δεύτερη, μετά θα σου γυρίσει την πλάτη. Σέβομαι πολύ τους αναγνώστες, γι' αυτό και θέλω τα βιβλία μου να είναι χορταστικά και όχι να γεμίζουν με διαλόγους. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία και πολλές περιγραφές. Διαφορετικά δεν είναι βιβλία αλλά σενάρια.
Πόσο χρόνο σού παίρνει κατά μέσο όρο για να γράψεις ένα βιβλίο;
Όσος χρόνος χρειάζεται για να αντιγράψεις ένα βιβλίο. Γράφω με μεγάλη ευκολία και με ακόμα μεγαλύτερη συλλαμβάνω τις ιστορίες. Όταν εκδίδεται ένα βιβλίο μου, τρέχουν από πίσω άλλα δύο ή τρία. Θα μπορούσα να εκδίδω από ένα κάθε 6μηνο, και το έχω κάνει κάποιες χρονιές, όμως άρχισε να με κουράζει πολύ το πληκτρολόγιο και τα τελευταία τρία χρόνια πάσχω από το σύνδρομο dupuytren, που προκλήθηκε από υπερκόπωση και θέλει προσοχή. Ευτυχώς το κουμαντάρω γιατί κάνω ασκήσεις και το έκανα... φίλο μου λέγοντάς του ότι καλύτερα είναι να μην τα βάλει μαζί μου!
Θυσιάζεις κομμάτια από την προσωπική σου ζωή για ένα βιβλίο;
Έχω θυσιάσει πολλά πράγματα... Δεν γίνεται διαφορετικά. Όταν γράφω απομονώνομαι για μέρες, δεν απαντώ σε τηλέφωνα, εξαφανίζομαι, δεν θέλω κανέναν δίπλα μου παρά μόνο την κούπα με τον καφέ μου που γεμίζει ασταμάτητα. Τσιγάρα δεν καπνίζω, τα σιχαίνομαι.
Γράφοντας κάνεις ένα είδος ψυχανάλυσης;
Βγάζω τα απωθημένα μου πάνω στους ταλαίπωρους ήρωές μου και ξαλαφρώνω από την πίεση. Το γράψιμο λειτουργεί σαν βαλβίδα διαφυγής, ειδικά όταν είμαι στενοχωρημένη. Τότε πραγματικά κεντάω. Όταν είμαι ήρεμη γράφω πιο άχρωμα. Τα δυνατά συναισθήματα πόνου βοηθάνε κάθε καλλιτέχνη να εκφράζεται σε βάθος, ίσως στην προσπάθειά του να αποτινάξει από πάνω του τον πόνο. Ο πόνος είναι δημιουργικός και βοηθάει να απογυμνώσεις το μέσα σου, να γίνεις πιο δυνατός, να μετρήσεις τις αντοχές σου. Αν η ζωή μας ήταν μέσα στην καλή χαρά τότε θα φτάναμε στο σημείο να βαρεθούμε αφόρητα. Για να νιώσεις χαρά, ευτυχία και να ωριμάσεις πρέπει να διασχίσεις τον πόνο. Διαφορετικά θα παραμέναμε σε παιδιάστικες συμπεριφορές και δεν θα μαθαίναμε ποτέ ποιοι πραγματικά είμαστε.
Τι χαρακτήρας είσαι;
Ένα αυγό είμαι... Απέξω σκληρή σαν το τσόφλι και από μέσα μελάτη. Απέξω λευκή και ψυχρή σαν πάγος και από μέσα χρυσή και ζεστή σαν φωτιά. Όπως όμως και να το φας το αυγό είναι νόστιμο. Έτσι κι εγώ. Νομίζω ότι τα είπα όλα.
Ένας σύντροφος θα σε άντεχε και τι δεν θα άντεχες εσύ σε αυτόν;
Είμαι σνομπ με τους ηλίθιους, τους ξερόλες, τους αχάριστους, τους αγενείς, τους στενόμυαλους και μικρόψυχους, τους κακόψυχους. Όποιος με έχει γνωρίσει από κοντά, εκπλήσσεται ευχάριστα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τίποτα ιδιαίτερο επειδή έχω εκδώσει βιβλία, όμως έτσι και κάποιος ξεπεράσει ορισμένα όρια συμπεριφοράς θα φάει πόρτα, ακόμα κι αν είναι φίλος μου. Όσο αφορά στους άντρες, όλοι λίγο πολύ έχουμε κλάψει για τον έρωτα. Πέρασα κι από αυτό το στάδιο. Ωραία χρόνια.
Είσαι μια γυναίκα κοκέτα, που προσέχει την εμφάνισή της. Πιστεύεις ότι η εξωτερική σου εμφάνιση βοήθησε στο να γίνεις ακόμα πιο γνωστή;
Βέβαια βοήθησε. Οι άντρες αναγνώστες με αγόρασαν εξαιτίας της φωτογραφίας που κοσμούσε το βιογραφικό μου και μου το είπαν. Μετά ανακάλυψαν ότι γράφω και καλά. Αν δεν έγραφα, θα κρατούσαν μόνο τη φωτογραφία. Τώρα κρατούν ολόκληρο το βιβλίο.
Με την ανοιχτή επιστολή που έστειλες μέσω Facebook στις δανειστικές βιβλιοθήκες προκάλεσες θύελλα αντιδράσεων. Άλλαξες καθόλου άποψη ή εμμένεις στα ίδια;
Δεν έστειλα καμία επιστολή, ανάρτησα ένα παράπονό μου για να το σχολιάσω με τους αναγνώστες. Κανείς δεν είπε κάτι αρνητικό, το αντίθετο έγινε. Όμως ως συνήθως το «ράδιο αρβύλα» δεν έχει ταίρι στην Ελλάδα. Ο κόσμος που μου επιτέθηκε δεν ήξερε μέχρι χθες ούτε το όνομά μου όπως, για παράδειγμα, η Ακρίτα. Άλλα είπα εγώ και άλλα γράφτηκαν και το κείμενο διαστρεβλώθηκε από τη δημοσιογράφο-συγγραφέα του κώλου, που με κυνηγά πέντε χρόνια και με περιμένει στη γωνία να δει τι ανάρτηση θα κάνω ή τι θα πω σε συνεντεύξεις για να μου επιτεθεί. Δεν με ενδιαφέρει πια αυτό το γεγονός, επειδή κατάλαβα πως ο κόσμος από την απελπισία και το θυμό του ξεσπάει όπου βρει, χωρίς να ψάξει ή να ρωτήσει τι πραγματικά συνέβη. Όλοι είναι θυμωμένοι γιατί είναι τρομαγμένοι και απελπισμένοι από το τεράστιο οικονομικό στρίμωγμα της τελευταίας κυρίως τριετίας. Οι Έλληνες έχουν γίνει υπερβολικά επιθετικοί και στο διαδίκτυο δεν χάνουν την ευκαιρία να τσακωθούν και να βρίσουν άσχημα τον οποιονδήποτε, είτε είναι απλός πολίτης είτε ευρέως γνωστός. Γι' αυτό και μετά από αυτό το γεγονός αποφάσισα να απέχω από το fb και να εμφανίζομαι αραιότερα.
Υπήρξαν στη ζωή σου άνθρωποι που σε εκμεταλλεύτηκαν και κέρδισαν από εσένα;
Και με εκμεταλλεύτηκαν και μου ρούφηξαν το αίμα και με ξεφτίλισαν και με διαπόμπευσαν και μου χρωστάνε πολλά χρήματα και έχω δικαστικούς αγώνες. Γι' αυτό πλέον δεν σηκώνω πολλά πολλά, επειδή έχω φτάσει στα όριά μου.
Σου λείπει μια οικογένεια και ένας σύντροφος;
Ζω μόνη μου από τα 18 μου. Τώρα πια η μοναξιά και εγώ είμαστε οι πιο καλές φίλες και περνάμε πολύ όμορφα.
Aκολουθήστε μας στo Google News
