Γωγώ Φαρμάκη: "Όχι κύριε Αγγλούπα, δεν θα τα κουκουλώσουμε!" Ο πυροβολισμός που άλλαξε τη ζωή της ηθοποιού!!!
«Είχαμε κοκαλώσει όλοι εκείνη τη στιγμή, κανένας δεν μίλαγε... Η Όλγα είχε πέσει στα γόνατα ουρλιάζοντας κι εγώ ένιωθα ένα κάψιμο στο πόδι και το σώμα μου βαρύ και ασήκωτο! Έσκυψα το κεφάλι μου κάτω και είδα ότι ήμουνα γεμάτη αίματα!»...
Της Τζώρτζιας Συρίχα
Κάπως έτσι ξεκινά την αφήγησή της για τη μοιραία νύχτα η Γωγώ Φαρμάκη, με μια απίστευτη νευρικότητα και έναν κόμπο στο λαιμό! Για τη νύχτα που ο Αλέξανδρος Αγγλούπας, όπως υποστηρίζει η ίδια έναν χρόνο αργότερα, γκρέμισε τα όνειρά της.
«Είχα κανονίσει στις 11 Νοεμβρίου του 2011 να φύγω για την Αμερική, για να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια υποκριτικής. Ήταν το όνειρο της ζωής μου και μου το στέρησε ο Αγγλούπας. Ειδικά αυτό δεν πρόκειται να του το συγχωρήσω ποτέ!
Μια εβδομάδα μετά -τόσο ήμουνα σε καταστολή- άνοιξα τα μάτια μου στο κρεβάτι του νοσοκομείου και έβαλα τα κλάματα. Έπρεπε να είχα φύγει, να πετούσα για Αμερική και αντί γι' αυτό ήμουν καρφωμένη στο κρεβάτι της Β΄ Χειρουργικής στον τέταρτο όροφο. Εξιτήριο πήρα δύο μήνες αργότερα».
H μοιραία νύχτα
4 Νοεμβρίου 2011. Έκλεισε ένας χρόνος από τη μοιραία εκείνη νύχτα που η Γωγώ Φαρμάκη τραυματίζεται στη βουβωνική χώρα με πυροβολισμό από τον επιχειρηματία Αλέξανδρο Αγγλούπα, σύντροφο της αδερφής της Όλγας, και μεταφέρεται εσπευσμένα στο Ασκληπιείο Βούλας σε ημιλιπόθυμη κατάσταση.
Η Γωγώ κάθεται απέναντί μου και την ακούω να μου λέει την ιστορία της. Παρόλο που έχει περάσει ένας χρόνος από το απίστευτο περιστατικό στη θύμησή του και μόνο ταράζεται! Βλέπεις τη νευρικότητα στα χέρια της, το βλέμμα της αγριεύει...
«Θυμάμαι τα πάντα από εκείνο το βράδυ. Για κακή -ίσως- τύχη κάποιων θυμάμαι τι έγινε πριν, κατά τη διάρκεια του καβγά και του πυροβολισμού, την ώρα που με μετέφεραν στο νοσοκομείο, μέχρι τη στιγμή που συνήλθα και γύρισα από τον άλλο κόσμο! Δεν σβήνω τίποτα, δεν θέλω να διαγράψω τίποτα από τη μνήμη μου... Θέλω να τα θυμάμαι όλα όπως έγιναν. Το μπαμ που άκουσα, την Όλγα που είδα να πέφτει στα γόνατα. Τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, μέχρι την ώρα που μπήκα στο χειρουργείο και μου έσκισαν τις πιζάμες με ένα ψαλίδι».
-Γιατί το κάνεις αυτό; Άλλος στη θέση σου πιθανόν να μην ήθελε να θυμάται ένα τόσο άγριο περιστατικό που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή!
«Παίρνω πολλή δύναμη από αυτό που έγινε και λέω ότι αφού γύρισα από τον άλλο κόσμο, τώρα κάτι καλό θα συμβεί, και πραγματικά περιμένω να δω τι θα είναι. Δεν θα ξεχάσω τους γιατρούς μου τους κυρίους Τσοχαταρίδη και Πηναλίδη που δεν έφυγαν στιγμή από δίπλα μου, και τους ευχαριστώ γι' αυτό...
Θυμάμαι μόλις βρήκα τις αισθήσεις μου, που τους άκουσα να λένε ότι για να ζω μετά από αυτό, κάτι σημαίνει, και πρέπει να βρω το λόγο.
Δυστυχώς ο κ. Τσοχαταρίδης έφυγε ξαφνικά από τη ζωή μετά από το δεύτερο χειρουργείο που κάναμε το Μάρτιο. Με έσωσε και έφυγε».
-Οι σχέσεις σου με τον Αλέξανδρο Αγλούπα πριν το περιστατικό πώς ήταν;
«Χάλια από την αρχή σχεδόν, γιατί πάντα θεωρούσα ότι δεν άξιζε για την Όλγα και ότι εκείνη θα μπορούσε να έχει κάποια καλύτερη σχέση. Της το έλεγα και τσακωνόμασταν συνέχεια. Ποτέ δεν με έπεισε αυτός ο άνθρωπος ότι ήταν κατάλληλος για την αδερφή μου.
Υπήρχε επομένως κόντρα ανάμεσά μας, γιατί γνώριζε τη στάση μου. Μιλούσαμε μόνο κάποιο διάστημα, όταν πήρε το σκυλάκι μου τη Ζιζέλ. Εκείνη την περίοδο είχα πάει στη Μύκονο για να δουλέψω σε ένα κατάστημα με ρούχα και επειδή δεν θα μπορούσα να είχα τη Ζιζέλ μαζί μου την άφησα στην Όλγα που συζούσε τότε με τον Αλέξανδρο. Εκείνος δέθηκε πάρα πολύ μαζί της και την αγάπησε».
-Ποιος να το φανταστεί ότι η καλύτερή σου «φίλη» η Ζιζέλ θα γινόταν η αιτία για να συμβεί το κακό. Ανατριχιάζεις και μόνο στη σκέψη.
«Ναι πραγματικά! Τη Ζιζέλ τη βρήκα Ιούνιο του 2006 ένα βράδυ στην Καστέλα. Είδα ένα πανέμορφο πομεράνιαν να περιπλανιέται άσκοπα, ρώτησα τότε εκεί γύρω αν το έχει χάσει κανείς και όταν βεβαιώθηκα ότι δεν την αναζητούσε κάποιος την κράτησα. Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το βράδυ που έγινε το σκηνικό ο Αλέξης ήθελε ντε και καλά να μου πάρει νωρίτερα τη Ζιζέλ, ενώ είχα προγραμματίσει να τους τη δώσω την επόμενη βδομάδα που θα έφευγα για Αμερική.
Πολλοί, μάλιστα, ήταν εκείνοι που νόμιζαν ότι για άλλο λόγο πυροβολήθηκα. Δεν μπήκα στη μέση για να προφυλάξω την Όλγα, ούτε ο Αλέξης πήγε να πυροβολήσει την Όλγα. Εμένα πυροβόλησε γιατί δεν έδινα τη Ζιζέλ, όσο και αν αυτό ακούγεται κωμικοτραγικό!».
-Ξέρεις υπήρξαν κάποιοι καλοθελητές που υποστήριξαν ότι ζήλευες την Όλγα που ήταν ευτυχισμένη και γι' αυτό ήσουν ενάντια σε αυτή τη σχέση.
«Προς Θεού καλέ, τι να ζηλέψω; Είμαστε τόσο δεμένες με την Όλγα τόσα χρόνια που ούτε καν τίθεται τέτοιο θέμα. Αντίθετα, πάντα τη θαύμαζα και ήθελα να τη βλέπω ευτυχισμένη. Έβλεπα, όμως, ότι αυτός δεν της άξιζε. Θεωρώ ότι αυτό που έγινε ήταν μόνο για καλό, γιατί τελικά απομακρύνθηκε η Όλγα από αυτό τον άνθρωπο».
-Μπορεί εκείνος, γνωρίζοντας τη στάση και τις αντιρρήσεις που είχες για τη σχέση τους, να ήθελε να σε εκδικηθεί για τους δικούς του λόγους;
«Πολλές φορές μέσα μου το πιστεύω και αυτό».
-Θα τον συγχωρήσεις ποτέ για όλα αυτά;
«Εμένα το όνειρό μου -στο είπα- ήταν να πάω στη Νέα Υόρκη, για να κάνω κάποια σεμινάρια υποκριτικής. Έχω τελειώσει εδώ τη σχολή υποκριτικής και έχω παίξει σε κάποια σήριαλ, αλλά ήθελα να πάω εκεί για να δοκιμάσω την τύχη μου. Τα είχα όλα έτοιμα, δυστυχώς δεν πρόλαβα! Φαντάσου ότι είχα κατέβει μία βδομάδα πριν, για να χαιρετίσω τους συγγενείς μου... Και αντί για την Αμερική παραλίγο να πάω στον άλλο κόσμο! Αυτό και μόνο, λοιπόν, ότι μου στέρησε, δηλαδή, να πραγματοποιήσω το πιο μεγάλο μου όνειρο, δεν πρόκειται να του το συγχωρήσω ποτέ».
-Σε πονάει το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορεί ελεύθερος και δεν έχει υποστεί καμία συνέπεια για την ώρα;
«Με πονάει, αλλά πιστεύω ότι ο καθένας στο τέλος θα πάρει αυτό που του αξίζει! Υπάρχει Θεία Δίκη και έχω εναποθέσει πολλές ελπίδες μου εκεί. Ό,τι απόφαση πάρει η Δικαιοσύνη εγώ θα τη δεχτώ. Από τη στιγμή που ο Θεός με έσωσε, σημαίνει ότι υπάρχει εκεί ψηλά και βλέπει, και δεν μπορεί αυτό τον άνθρωπο να τον αφήσει έτσι. Μαζί με το δικηγόρο μου Γιάννη Πατσίδη, για την ώρα, το μόνο που κάνουμε είναι υπομονή και περιμένουμε να οριστεί δικάσιμος».
-Στην κατάσταση που ήσουν, μπορούσες να δεις το είδωλό σου στον καθρέφτη, είχες κουράγιο να αντικρίσεις την πραγματικότητα;
«Την τομή μου να σου πω την αλήθεια άργησα πολύ να τη δω, αρνιόμουνα! Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα, όμως, ότι είναι κομμάτι μου και πρέπει να μάθω να ζω με αυτή. Κάπως έτσι άρχισα να εξοικειώνομαι με την εικόνα μου, που ήταν πολλές φορές σοκαριστική μπροστά στον καθρέφτη και βλέποντάς με έλεγα: "Και τώρα τι;". Όμως έπρεπε ψυχολογικά, και μετά από πολλή δύναμη ψυχής, να σταθώ στα πόδια μου. Νομίζω ότι κανένας μας δεν ξέρει πραγματικά πόση δύναμη κρύβει μέσα του. Πρέπει να φτάσει, μάλλον, στο σημείο μηδέν για να το καταλάβει. Εγώ, λοιπόν, έφτασα...».
-Οι γονείς σου ποια στάση κράτησαν απέναντι στον Αγλούπα;
«Δεν ήξεραν οι άνθρωποι τι ακριβώς είχε γίνει μέχρι να συνέλθω. Όταν τους τα είπα όλα, η απάντησή τους ήταν να κάνω αυτό που θέλω εγώ, και εκείνοι θα ήταν δίπλα μου. Αρκεί που βλέπουν ότι τώρα πια είμαι καλά. Ούτε τον ενόχλησαν ποτέ, ούτε ήρθαν σε επαφή μαζί του, αυτή ήταν η δική μου επιθυμία και τη σεβάστηκαν. Εξάλλου δεν ήθελα να στενοχωρηθεί παραπάνω η Όλγα, που τότε ήταν τρελαμένη και δεν μπορούσε κανείς να της μιλήσει».
-Από εκείνη τη νύχτα τι εικόνα σου έχει μείνει;
«Στο είπα από την αρχή, τα πάντα! Ακόμα και έναν χρόνο μετά το περιστατικό είναι ένας εφιάλτης που βλέπω διαρκώς, γιατί έχω φωτογραφίσει τα πάντα στο μυαλό μου.
Κάποιες φορές πήγα να λυγίσω, γιατί αυτή η ιστορία μου έχει κοστίσει πολύ οικονομικά και δεν το αντέχω πια! Κανονικά δεν θα έπρεπε να δουλεύω, η ορθοστασία (εργάζεται υποδοχή σε μια καφετέρια) δεν μου κάνει καλό, αλλά δεν έχω άλλη λύση! Εργάζομαι για να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου, τους γιατρούς και τα νοσοκομεία. Από το ΙΚΑ δεν πήρα ποτέ τίποτα, γιατί μου ζητούσαν να υπογράψω κάποια χαρτιά που δεν ήθελα! Να είναι όμως καλά οι φίλοι μου που και σε αυτές τις δυσκολίες μού στάθηκαν. Το μόνο που με σώζει είναι ότι αυτή την περίοδο χρωστάει όλη η Ελλάδα, χρωστάω κι εγώ. Οι θεραπείες μου δεν θα τελειώσουν ποτέ, θα τις έχω μια ζωή. Έμαθα να ζω με το πηγαινέλα στα νοσοκομεία».
-Εάν εκείνος σου έδινε κάποια χρήματα θα άλλαζες κάτι από την κατάθεσή σου;
«Όχι βέβαια! Η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της πια. Θεωρώ ότι όλα εδώ πληρώνονται και ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Τέλος!».
-Στο δικαστήριο είσαι έτοιμη να τον κοιτάξεις στα μάτια και να τον αντιμετωπίσεις;
«Δεν νομίζω ότι είναι άνθρωπος που αξίζει να τον κοιτάξεις στα μάτια, αλλά αφού με ρωτάς θα σου πω. Ναι είμαι έτοιμη. Βράχος. Δεν υπάρχει περίπτωση μετά απ' όλα αυτά που έχω περάσει να λυγίσω».
-Είσαι ερωτευμένη;
«Ναι. Έχω τον Δημήτρη μου, είμαστε 6 μήνες μαζί. Είναι διαρκώς πλάι μου και με στηρίζει σε κάθε επιλογή μου και ταυτόχρονα είναι ένας άνθρωπος τόσο διακριτικός και υπομονετικός».
-Έχετε έρθει καθόλου σε επαφή με τον Αγλούπα μετά το περιστατικό;
«Δεν μπορώ και δεν θέλω να τον δω! Όταν τύχει να συναντηθούμε έξω, δεν αντέχω! Θυμάμαι εκείνο το μπαμ και δεν θέλω. Μου έχει αφήσει ανοιχτές πληγές που δεν κλείνουν με τίποτα! Θεωρώ ότι εάν είχε μετανιώσει ή στεναχωρηθεί θα είχε ενεργήσει διαφορετικά. Αν είχε πει από την αρχή την αλήθεια, ίσως και εγώ να είχα κρατήσει άλλη στάση. Μπορεί και να τον είχα συγχωρέσει».
-Τι σε έχει ενοχλήσει από τη στάση του πιο πολύ;
«Με έχει ενοχλήσει αυτή η μαγκιά, να τα κουκουλώσουμε όλα σαν να μην τρέχει τίποτα, να καθαριστεί το σπίτι, να αλλάξουνε το στρώμα... Όχι δεν το δέχομαι. Μόνο και μόνο για να φανεί ότι δεν έγινε τίποτα και το όπλο απλά εκπυρσοκρότησε. Όχι κ. Αγλούπα δεν θα τα κουκουλώσουμε».
-Γνωρίζω πολύ καλά από πηγές ότι το καλοκαίρι συναντηθήκατε τυχαία σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί και εκείνος σου έστελνε λουλούδια.
«Ναι. Τι να πω! Δεν καταλαβαίνει! Εγώ αν ήμουνα στη θέση του θα κρατούσα μια πιο ταπεινή στάση. Ακόμη και τότε ήθελε να μεταφέρει μια άλλη εικόνα. Χάλασε αρκετά λεφτά να στέλνει λουλούδια και να τον βλέπει το μαγαζί.
Για να νομίζουν τι; Ότι οι σχέσεις μας είναι καλές και δεν τρέχει τίποτα; Άντεξα για λίγα λεπτά και έφυγα σοκαρισμένη! Ναι μεν μου είναι αδιάφορος και δεν είμαι τιμωρός, αλλά όχι και έτσι! Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει σε αυτή τη ζωή, εγώ δεν πρόκειται να δικάσω κανέναν. Έμαθα να κάνω υπομονή και το μόνο που περιμένω είναι να οριστεί η δικάσιμος».
-Κάποια στιγμή δήλωσες ότι θέλεις να σαπίσει στη φυλακή. Το θέλεις ακόμα;
«Νομίζω τελικά ότι είμαι πολύ καλός άνθρωπος ή μπορεί και χαζός. Σήμερα μπορώ να πω ότι τον λυπάμαι κιόλας που δείχνει με τη συμπεριφορά του ότι είναι ένας άνθρωπος χαμένος, που έπρεπε να είχε χειριστεί εξ αρχής αλλιώς την ιστορία. Αν το έκανε, τότε θα έλεγα ότι είναι μάγκας και θα του έβγαζα το καπέλο».
-Η φυσική σου κατάσταση πώς είναι τώρα;
«Τώρα μπορώ να πω ότι είμαι κάπως καλά! Βέβαια έχω μείνει με μία ωοθήκη και με το "κουσουράκι" μου - όπως συνηθίζω να ονομάζω χαριτολογώντας το πρήξιμο που παθαίνω στο πόδι μου όταν είμαι όρθια 2-3 ώρες, από τον αστράγαλο μέχρι ψηλά στο γόνατο, γιατί παθαίνω θρομβώσεις... Συνεχίζω τακτικότατα θεραπευτική αγωγή, κάνω διαρκώς εξετάσεις για την πήξη του αίματος, φυσικοθεραπείες σχεδόν κάθε μέρα, καρδιογραφήματα, triplex και είμαι σε απανωτά ραντεβού και συναντήσεις για να με παρακολουθούν αγγειολόγος, πλαστικός και δερματολόγος. Πρέπει να σου πω ότι εκτός από όλα τα άλλα έπαθα και αλωπεκίαση από τη στενοχώρια και μου έπεσαν τα μαλλιά».
-Υπήρχαν στιγμές που λύγισες;
«Ναι. Πολλές φορές έκλαιγα μόνη μου στο δωμάτιο όταν δεν με έβλεπε κανείς. Στενοχωρήθηκα πολύ με την αρχική κατάθεση της Όλγας, ράγισα, πέθανα. Βέβαια, επειδή ξέρω την αδερφή μου, είμαι σίγουρη ότι για κάποιο λόγο το έκανε αυτό. Ποτέ δεν θα έκανε κάτι για να με βλάψει. Μπορεί και να ήθελε να με προστατέψει. Τώρα όμως -δόξα τω Θεώ- είμαστε πολύ καλά. Για έξι μήνες περίπου δεν μιλούσαμε και για μένα αυτό ήταν μεγάλος καημός. Μέσα σε όλα αυτά που μου συνέβαιναν έπρεπε να αντιμετωπίσω και την «απώλεια» ενός αγαπημένου προσώπου, της αδελφής μου, και αυτό δεν το άντεχα. Τελικά, όμως, όλα θέλουν το χρόνο τους. Το καλοκαίρι που δούλευα σε ένα μαγαζί η Όλγα ήρθε μόνη της, με αγκάλιασε σφιχτά και τα ξεχάσαμε όλα».
-Σαν νέο κορίτσι υπάρχουν πράγματα που σου έχει στερήσει το ατύχημά σου, δραστηριότητες που έκανες άλλοτε και τώρα δεν μπορείς να κάνεις;
«Φυσικά! Δεν μπορώ να γυμναστώ, πρέπει να κάνω συγκεκριμένες ασκήσεις για το πόδι, δεν μπορώ να τρέξω, δεν μπορώ να βάλω για πολλές ώρες τακούνια και πρέπει να προσέχω το πόδι μου όπως περπατάω, γιατί έχει μια αστάθεια και φεύγει λίγο αριστερά».
Aκολουθήστε μας στo Google News
