Η ιστορία πίσω από τη φράση: Τι σημαίνει «έβαλε το κεφάλι του στο ντορβά»
Σίγουρα την έχετε ακούσει
Οι παροιμίες και οι λαϊκές φράσεις αποτελούν ένα απλό αλλά πολύτιμο μέσο με το οποίο μεταφέρονται από γενιά σε γενιά σημαντικές αξίες, ηθικά διδάγματα και χρήσιμες συμβουλές για την καθημερινότητα. Παρόλο που προέρχονται από παλαιότερες εποχές, παραμένουν επίκαιρες, καθώς οι βασικές ανθρώπινες εμπειρίες και δυσκολίες δεν αλλάζουν με τον χρόνο.
Είναι διαχρονικές, καθώς αν και δημιουργήθηκαν σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, διατηρούν τη σημασία τους ακόμη και σήμερα, καθώς οι ανθρώπινες εμπειρίες και τα προβλήματα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ίδια. Ουσιαστικά είναι η πολιτισμική ταυτότητα ενός λαού και αποτελούν πλούτο γνώσης και εμπειρίας.
Μας βοηθούν να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας και να αναπτύξουμε κριτική σκέψη, ενώ η εύστοχη χρήση τους σε μια συζήτηση μπορεί να δώσει χιούμορ, ζωντάνια και έμφαση στα λεγόμενά μας.
Δείτε πώς βγήκε η φράση «έβαλε το κεφάλι του στο ντορβά»
Πολλές φορές ακούμε τη φράση «έβαλε το κεφάλι του στο ντορβά». Γιατί όμως τη λέμε και από πού προέρχεται; Την χρησιμοποιούμε όταν κάποιος αποφασίσει να τα ρισκάρει όλα, ακόμη και με θανάσιμο κίνδυνο για τον ίδιο.
Ντορβάς είναι το «ταγάρι», όπως αλλιώς λέγεται το σακούλι, μέσα στο οποίο οι χωρικοί, έβαζαν διάφορα πράγματα. Στη Βυζαντινή Εποχή, όταν οι νησιώτες πιάνανε κάποιο ληστή, εγκληματία, ή πειρατή, του έκοβαν το κεφάλι, το βάζανε μέσα σ’ ένα ντορβά, παστωμένο, για να μη βρομάει και το στέλνανε στην Κωνσταντινούπολη. Η συνήθεια αυτή έμεινε αργότερα και επί Τουρκοκρατίας, αλλά και στα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση.
Όταν ο επικηρυγμένος σκοτωνόταν από άλλο άτομο, αυτός του έκοβε το κεφάλι, το έβαζε σε ντορβά, το παρέδιδε στις Αρχές κι έπαιρνε την επικήρυξη ή την αμνηστίαν, αν ήταν κι αυτός ληστής. Για να επικηρυχθεί, λοιπόν, κανείς σήμαινε πως εκτέθηκε πολύ απέναντι στις Αρχές, τόσο, που να καταντήσει το κεφάλι του, αν τον πιάσουν, στο ντορβά.
Ωστόσο, κυκλοφορεί και μια ακόμη πρόταση για την προέλευση της φράσης που και πάλι συνδέεται με τη μεγάλη καπελοβιομηχανία Πουλόπουλος που κυριαρχούσε στην αγορά. Καθώς τις παλιότερες εποχές, το καπέλο ήταν απαραίτητο εξάρτημα της αμφίεσης, όποιος έφευγε από κάπου, έπαιρνε πρώτα το καπέλο του. Έτσι το «έγινε Πουλόπουλος» χρησιμοποιούταν για αυτούς που φεύγουν.
