Βουνίσιος «παράδεισος»: Το ειδυλλιακό ελληνικό χωριό με τα γραφικά σπιτάκια που απαγορεύονται τα αυτοκίνητα
Η ιδανική πρόταση για ορεινή εξόρμηση τον Σεπτέμβριο
Οι κάτοικοί του είναι ελάχιστοι, όμως δεν αδιαφορούν για την τουριστική ανάπτυξη: εκμεταλλευόμενοι τη γενικότερη ανάδειξη του Ζαγορίου, έχουν φροντίσει ώστε να υπάρχουν υποδομές υποδοχής και φιλοξενίας για όσους επισκέπτες φτάσουν ως εδώ. Την ίδια στιγμή, όμως, όλα αυτά έχουν συμβεί με ήπιο τρόπο και με σεβασμό στο γύρω φυσικό περιβάλλον, με αποτέλεσμα το χωριό να διατηρεί και τον χαρακτήρα του, μα και την ησυχία του.
Ο λόγος για το Δίλοφο των Ιωαννίνων, έναν παραδοσιακό οικισμό στο κεντρικό Ζαγόρι χτισμένο σε υψόμετρο 1.000 μέτρων στις πλαγιές της Τύμφης, ο οποίος θεωρείται ένας από τους πιο καλοδιατηρημένους της ευρύτερης περιοχής του. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει μόλις 29 μόνιμους κατοίκους. Με την ευκαιρία, δείτε το ελληνικό χωριό με το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα.
Το χωριό αποτελεί αξιοθέατο κι από μόνο του, έχει όμως και το ρεκόρ της ψηλότερης κατοικίας σε όλο το Ζαγόρι –ανήκει στο αρχοντικό Μακρόπουλου. Πιο γνωστό, όμως, είναι για την απόφαση απαγόρευσης εισόδου και διέλευσης αυτοκινήτων, η οποία συνάδει βέβαια με την προαναφερόμενη πρόθεση των κατοίκων του να διατηρήσουν αναλλοίωτο τον χαρακτήρα του τόπου τους.
Βρύσες, καλντερίμια και αρχοντικά
Το Δίλοφο είναι πολύ παλιό χωριό, καθώς ιδρύθηκε κατά την ύστερη αρχαιότητα (540) σε δύο λόφους με σχετικά χαμηλή κλίση, όταν οι κάτοικοι του γειτονικού Πιτουρνίου μετοίκησαν στην περιοχή λόγω της εισβολής των Σλάβων στην Ήπειρο. Ο νέος οικισμός έλαβε το όνομα Σωπετσέλι (ή Σομποτσέλι), λέξη που θεωρείται βλάχικη και σημαίνει «τόπο με πολλά νερά». Περαιτέρω ανανέωση του πληθυσμού θα γινόταν πολύ αργότερα, το 1583, διαμορφώνοντας το νεότερο προφίλ του Διλόφου. Το εξελληνισμένο αυτό όνομα, βέβαια, άρχισε να επικρατεί από το 1920 και μετά.
Ερχόμενοι στο Δίλοφο θα βρείτε ένα όμορφο χωριό, γεμάτο βρύσες, εκκλησάκια, γραφικά καλντερίμια και πετρόχτιστα, δίπατα αρχοντικά κατασκευασμένα από τοπικό (κάπως ανοιχτόχρωμο) σχιστόλιθο, τα οποία θεωρούνται εξέχον δείγμα της φημισμένης ζαγορίτικης αρχιτεκτονικής. Είναι χάρη σε αυτά, κυρίως, που έχει κηρυχθεί διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός: κάθε κτήριο, λοιπόν, πρέπει είτε να αναστηλώνεται, είτε να ανακατασκευάζεται.
Ανάμεσα σε αυτά, ξεχωρίζει όπως είπαμε το αρχοντικό Μακρόπουλου, το οποίο, χάρη στα 13,5 μέτρα ύψος του, είναι το ψηλότερο σπίτι σε όλα τα Ζαγοροχώρια. Η τοπική παράδοση λέει πως κάποτε ο γόνος μιας πλούσιας οικογένειας παντρεύτηκε ένα κορίτσι από το γειτονικό Κουκούλι. Όταν εκείνη του είπε ότι νοσταλγεί το χωριό της, αυτός έχτισε το πανύψηλο αρχοντικό ώστε να μπορεί τουλάχιστον να το βλέπει, ανεβαίνοντας στα ψηλότερα πατώματα.
Πέρα από τα διατηρημένα αρχοντικά, οι επισκέπτες που αγαπούν τις πεζοπορικές διαδρομές θα βρουν κάμποσα μονοπάτια, τα οποία ξεκινούν έξω από το χωριό, οδηγώντας σε πάμπολλα εκκλησάκια και μονές. Στα περίχωρα, επιπλέον, θα βρείτε και διάφορα τρεχούμενα νερά, όπως και κάποια πέτρινα γεφύρια. Αξίζει, βέβαια, να περάσετε και από τον ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου: χτίστηκε το 1850 κι εκεί συνήθιζαν τα παλιά χρόνια να ανάβουν τα κεριά της προσμονής των ξενιτεμένων. Κεντρικό σημείο του Διλόφου είναι η πλατεία (το λεγόμενο Μεσοχώρι) με τον αιωνόβιο πλάτανο.
Aκολουθήστε μας στo Google News
