Η Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης: 20 χρόνια από την κατάκτηση του δεύτερου Ευρωμπάσκετ της ιστορίας μας!

Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 2005, η Εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ κατάφερε να γράψει ένα από τα πιο χρυσά κεφάλαια στην αθλητική της ιστορία. Στον μεγάλο τελικό του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο Βελιγράδι, η «επίσημη αγαπημένη» νίκησε τη Γερμανία με σκορ 78-62 και κατέκτησε το δεύτερο χρυσό μετάλλιο της ιστορίας της. Ήταν μια νίκη που ήρθε 18 χρόνια μετά τον θρίαμβο του 1987 και επιβεβαίωσε ότι το ελληνικό μπάσκετ όχι μόνο είχε επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά ήταν και έτοιμο να πρωταγωνιστήσει σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η επιτυχία αυτή δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα της τελευταίας μάχης. Ήταν η κορύφωση μιας πορείας γεμάτης αγωνία, πάθος και αποφασιστικότητα, που έφερε μια νέα γενιά παικτών στο προσκήνιο, εδραιώνοντας τη θέση τους στη συλλογική μνήμη.

Η επική πορεία προς τον τελικό

Η ομάδα, με προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη, είχε ξεκινήσει το τουρνουά με στόχο τη διάκριση, αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την κατάληξη. Η φάση των ομίλων ολοκληρώθηκε με την Ελλάδα να περνά ως δεύτερη, ενώ στα προημιτελικά απέκλεισε τη Ρωσία. Η μεγάλη δοκιμασία, ωστόσο, ήρθε στα ημιτελικά, όπου η Εθνική κλήθηκε να αντιμετωπίσει την ισχυρή Γαλλία.

Η εξέλιξη του ημιτελικού ήταν δραματική. Με την Ελλάδα να βρίσκεται πίσω στο σκορ με 7-14 στα τελευταία λεπτά, όλα έδειχναν πως ο αγώνας είχε χαθεί. Όμως, η ομάδα του Γιαννάκη, με πρωτεργάτη τον «Δράκο» Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος πέτυχε ένα τρίποντο που έμελλε να μείνει στην ιστορία, πραγματοποίησε μια επική ανατροπή. Με μια ασύλληπτη άμυνα και αποφασιστικές επιθέσεις, η Ελλάδα κατάφερε να πάρει τη νίκη με 67-66, κλείνοντας θέση στον τελικό. Αυτή η νίκη ήταν κάτι περισσότερο από μια πρόκριση. Ήταν η νίκη της ψυχής, της πίστης και του «ποτέ μην τα παρατάς», στοιχεία που θα χαρακτήριζαν όλη την ομάδα.

Ο θρίαμβος στον τελικό: Η μάχη με τον Ντίρκ Νοβίτσκι

Στον τελικό, η Ελλάδα είχε μπροστά της τη Γερμανία, μια ομάδα που είχε στη σύνθεσή της τον κορυφαίο τότε παίκτη της Ευρώπης, τον Ντίρκ Νοβίτσκι. Ο Γερμανός σούπερ σταρ είχε φτάσει με την ομάδα του στον τελικό σχεδόν μόνος του, σκοράροντας κατά ριπάς και κουβαλώντας όλο το βάρος της επίθεσης.

Απέναντί του, η ελληνική ομάδα παρέταξε το μεγάλο της όπλο: την ομαδικότητα. Η άμυνα της Ελλάδας ήταν υποδειγματική, με τους παίκτες να πιέζουν ασφυκτικά τον Νοβίτσκι, περιορίζοντάς τον σε μόλις 20 πόντους. Στην επίθεση, οι παίκτες του Γιαννάκη ήταν άψογοι. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς με την απίστευτη δημιουργία του, ο Δημήτρης Διαμαντίδης με τις αμέτρητες ασίστ και το αμυντικό του κρεσέντο, ο Μιχάλης Κακιούζης με την εμπειρία του και ο Βασίλης Σπανούλης με την ορμή της νιότης του, έδειξαν ότι το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Το τελικό σκορ, 78-62, ήταν ενδεικτικό της ελληνικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα είχε νικήσει, όχι μόνο την ομάδα, αλλά και τον αστέρα της.

Η νίκη του 2005 δεν ήταν απλά η κατάκτηση ενός τίτλου. Ήταν η δεύτερη φορά που η Ελλάδα αναδεικνυόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης, μετά τον θρίαμβο του 1987, που είχε καθιερώσει το μπάσκετ ως το εθνικό μας σπορ. Το 2005, η ομάδα αυτή δεν είχε έναν «Γκάλη» ή έναν «Γιαννάκη» για να την καθοδηγήσει μεμονωμένα, αλλά μια ομάδα παικτών που έπαιζαν ο ένας για τον άλλον. Ήταν η γενιά που έφερε το μπάσκετ στην ψηφιακή εποχή, και η νίκη αυτή ήταν ο προπομπός για ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες, όπως η νίκη επί των ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ του 2006.

Η Εθνική του 2005 μνημονεύεται μέχρι και σήμερα ως ένα σύνολο που ενσάρκωσε το ιδανικό του συλλογικού πνεύματος. Ένα σύνολο που κέρδισε όχι χάρη στις ατομικές επιδόσεις, αλλά λόγω της αφοσίωσης στον κοινό σκοπό. Η 25η Σεπτεμβρίου 2005 δεν είναι απλώς η ημερομηνία μιας νίκης. Είναι η μέρα που μια παρέα παικτών έδειξε σε όλη την Ευρώπη ότι η Ελλάδα, όταν παίζει σαν ομάδα, μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο.