Το μπαχαρικό που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες για αδυνάτισμα και μακροζωία
Είναι ο «εχθρός» της χοληστερίνης
Σουτζουκάκια, κεμπάπ, κιμάς, χούμους, τυριά ακόμα και λαϊκή ρήση υπάρχει («ώσπου/μέχρι να πεις κύμινο») που έχουμε συνδέσει με το κύμινο. Αυτό το έντονο, ζεστό και πικάντικο μπαχαρικό με το άρωμα που σε ταξιδεύει στα μέρη και τις κουζίνες της Μέσης Ανατολής.
Όπως συμβαίνει με πολλές τροφές, έτσι και με το κύμινο τα οφέλη του στην καλή υγεία και λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού υπερτερούν της νοστιμιάς που προσφέρει ακόμα και σε νερόβραστα λαχανικά.
Πρώτα όμως λίγη ιστορία
Το κύμινο είναι η κοινή ονομασία του φυτού Κούμινον το κύμινον ή Κύμινον το ήμερον (Cuminum cyminum). Είναι επίσης γνωστό και ως λευκό κύμινο, αρτυσία ή αρτυσιά στην Κύπρο, καμούν και ως τζίρα ή τζήρα (jeera ή zeera).
Είναι ανθοφόρο φυτό της οικογένειας των Απιίδων (Apiaceae), ιθαγενές από την ανατολική Μεσόγειο μέχρι την Ινδία, ενώ πλέον καλλιεργείται στην Κίνα και το Μεξικό. Οι σπόροι του (ο καθένας περιέχεται μέσα σε έναν καρπό, ο οποίος ξηραίνεται), χρησιμοποιούνται για να δώσουν άρωμα στις κουζίνες πολλών διαφορετικών πολιτισμών, κυκλοφορούν δε, τόσο ολόκληροι όσο και αλεσμένοι.
Το κύμινο χρησιμοποιείται από τους αρχαίους χρόνους με την πρώτη αναφορά να χρονολογείται από τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. στην Ινδία. Αρχικά καλλιεργήθηκε στο Ιράν και στην περιοχή της Μεσογείου. Στον αρχαίο Αιγυπτιακό πολιτισμό, το κύμινο χρησιμοποιήθηκε ως καρύκευμα και ως συντηρητικό στην ταρίχευση.
Οι Αρχαίοι Έλληνες διατηρούσαν το κύμινο στο τραπέζι, σε δικό του περιέκτη (όπως συχνά διατηρείται και σήμερα το πιπέρι) και αυτή η πρακτική ακόμα συνεχίζεται στο Μαρόκο. Με την ευκαιρία, δείτε πως οι Αρχαίοι Έλληνες αναγνώριζαν τις ομοφυλόφιλες γυναίκες.
Το κύμινο, χρησιμοποιήθηκε επίσης σε μεγάλο βαθμό, στην κουζίνα της αρχαίας Ρώμης, ενώ εισήχθη στην Αμερική από τους Ισπανούς και Πορτογάλους αποίκους.
Υπάρχουν αρκετοί διαφορετικοί τύποι κύμινου, αλλά οι πιο γνωστοί από αυτούς είναι το μαύρο και το πράσινο κύμινο· και οι δύο χρησιμοποιούνται στην περσική κουζίνα.
Η συμβολή του κυμίνου στον έλεγχο του σωματικού βάρους
Σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη το 2015, το κύμινο μπορεί να βοηθήσει στην απώλεια βάρους και στην καύση του λίπους. Συγκεκριμένα, αποδείχτηκε ότι η λήψη του μαζί με lime σε υπέρβαρα άτομα οδήγησε σε μείωση κιλών και περιμέτρου της μέσης, μετά από 8 εβδομάδες.
Παράλληλα, η χορήγηση κύμινου στους συμμετέχοντες βελτίωσε και τους δείκτες σακχάρου και λιπιδίων του αίματος.
Αλλά και της χοληστερίνης
Σε άλλη μελέτη που πραγματοποιήθηκε το 2014, διαπιστώθηκε ότι η κατανάλωση μόλις 3 γραμμαρίων κύμινου την ημέρα συμβάλλει και στον έλεγχο της χοληστερίνης, οδηγώντας σε σημαντική μείωση των επιπέδων ολικής αλλά και της LDL «κακής» χοληστερόλη. Ταυτόχρονα, οδήγησε σε αύξηση των επιπέδων της HDL ή αλλιώς «καλής» χοληστερόλης.
Αυτό σημαίνει ότι το συγκεκριμένο μπαχαρικό αυξάνει την αντιοξειδωτική ικανότητα του οργανισμού, προλαμβάνει τις φλεγμονές και συνεπώς προστατεύει από καρδιαγγειακά νοσήματα.
Τα οφέλη του κύμινου βέβαια δεν εξαντλούνται εδώ. Η επιστήμη έχει δείξει επίσης ότι καταπολεμά τον πόνο και το φούσκωμα που προκαλείται από το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου, ανακουφίζει από το στρες και ενισχύει τη μνήμη.
"Την έκαναν ταράτσα" οι Αρχαίοι Έλληνες - Τι περιελάμβανε το μενού τους
Με τη μαγειρική των σημερινών Κινέζων και των Ιαπώνων και όχι με τη δική μας έμοιαζε αυτή των Αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι είχαν σαν σκοπό με το φαγητό τους να ερεθίσουν και όχι να βαρύνουν το στομάχι.
Αυτό προκύπτει από το βιβλίο του Σαρλ Πικάρ με θέμα τη ζωή στην κλασική Ελλάδα, όπως αναφέρει το K-mag.gr. Με την ευκαιρία, δείτε πώς ξεμάτιαζαν οι Αρχαίοι Έλληνες.
Στα συμπόσια των αρχαίων τα τραπέζια ήταν φορτωμένα με πλήθος τροφών, ενώ το κρασί έρεε άφθονο, νερωμένο με γλυκό ή θαλασσινό νερό και αρωματισμένο με δενδρολίβανο ή μέλι.
Τι θα απολάμβανε ένας καλεσμένος σε τραπέζι στην εποχή του Περικλή
Όπως αναφέρει η ίδια πηγή οι Αθηναίοι αρέσκονταν να τρώνε λαγό μαγειρεμένο με μέντα και θυμάρι, ψητές τσίχλες ή σπίνους διατηρημένους σε ευωδιαστό λάδι, αρνάκι ή γουρουνόπουλο σούβλας ποτισμένο με «θυλήματα» (χοντροαλεσμένο αλεύρι ραντισμένο με κρασί και λάδι, με το οποίο έσβηναν το κρέας καθώς ψηνόταν), γλυκίσματα από ψιλοκοσκινισμένο αλεύρι πασπαλισμένα με μελωμένο κρασί και σουσάμι, αλμυρά τσουρέκια, ψητά ορτύκια, τυρί της Αχαΐας, σύκα και μέλι της Αττικής, κρασί από τη Χίο και τη Λέσβο, σταφύλια από τη Μένδη της Παλλήνης, χέλια και ψάρια από τη λίμνη Κωπαΐδα, θαλασσινά από την Εύβοια, κριθαρένιο ψωμί από την Πύλο, βραστούς βολβούς, που ευνοούν τη σεξουαλική διάθεση, ραπανάκια για να περνά η μέθη και, βέβαια, τις πίτες της Αθήνας, καύχημα της πόλης, παραγεμισμένες με τυρί, μέλι και διάφορα καρυκεύματα.
Το ημερήσιο διατροφικό πρόγραμμα των Αθηναίων
Το πρωινό των Αθηναίων ήταν λιτό. Περιελάμβανε το «ακράτισμα» που ήταν συνήθως λίγο κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί, το λεγόμενο άκρατο οίνο. Μερικές φορές στο πρώτο αυτό γεύμα πρόσθεταν ελιές και σύκα. Πιο συχνά, όμως, το πρωινό ήταν απλά μια κούπα από «κυκεώνα», δηλαδή ένα ρόφημα από βρασμένο κριθάρι αρωματισμένο με μέντα ή θυμάρι, για το οποίο οι αρχαίοι πίστευαν ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας οι Αθηναίοι ελάμβαναν ακόμη τρία γεύματα: Το μεσημεριανό τους (το άριστον), το απογευματινό τους (δειλινό) και το δείπνο, το οποίο ήταν και το κύριο γεύμα της ημέρας και το ελάμβαναν αφού έπεφτε ο ήλιος. Ηταν πλούσιο και πολλές φορές τελείωνε με τραγήματα (επιδόρπια), φρούτα φρέσκα ή ξηρά, κυρίως σύκα, καρύδια, σταφύλια ή γλυκά με μέλι.
Το προϊόντα που έβαζαν στο τραπέζι τους
Το κρέας βρισκόταν συχνά στο μενού τους. Έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στο χοιρινό και στο μοσχάρι, ενώ σπανιότερα έτρωγαν κατσίκι και αρνί, ενώ έτρωγαν και κυνήγι και κυρίως τσίχλες, ορτύκια και ελάφια.
Μάλιστα, για να είναι μαλακά τα κρέατα έκαναν ό,τι και εμείς σήμερα δηλαδή τα μαρίναραν, κυρίως με χορταρικά.
Οι Αθηναίοι είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στα θαλασσινά και στα όστρακα, ενώ από τα ψάρια φέρονται να προτιμούσαν τις τσιπούρες, τα μπαρμπούνια, τις σαρδέλες και τα χέλια, ενώ θέση στο τραπέζι τους είχαν και τα παστά ψάρια.
Στο μενού τους θέση είχαν και τα όσπρια, όπως τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβίθια (ψημένα), τα μπιζέλια και τα κουκιά σε πουρέ.
Εκλεκτό έδεσμα για τους αρχαίους ήταν τα σαλιγκάρια, τα οποία οι Κρητικοί έτρωγαν από την εποχή του Μίνωα.
Ιδιαίτερη ζήτηση είχαν και τα λαχανικά, τα οποία οι Αθηναίοι καλλιεργούσαν στους κήπους τους. Προτιμούσαν τους βολβούς, τα μαρούλια, τον αρακά, τις αγκινάρες, τα βλίτα, το σέλινο, τον άνηθο και το δυόσμο. Άλλα χορταρικά, όπως τα μανιτάρια, το μάραθο, τα σπαράγγια, ακόμα και τις τρυφερές τσουκνίδες, τα αναζητούσαν στις ακροποταμιές και στα χωράφια. Από τα πιο αγαπημένα προϊόντα των αρχαίων ήταν τα αγγούρια και τα σύκα.
Aκολουθήστε μας στo Google News
