Είχαν τον τρόπο τους ακόμη και για τον καρκίνο: Με αυτές τις τροφές τον «πολεμούσαν» οι Αρχαίοι Έλληνες
Οι μυστικές μέθοδοι και τα χειρουργεία
Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν πολλά να μας διδάξουν αναφορικά με τον τομέα της υγείας και στο ρεπερτόριό τους, μάλιστα, βρισκόταν και ο καρκίνος, για τον οποίο παρότι δεν μπορούσαν εύκολα να αντιμετωπίσουν, είχαν τις μεθόδους τους, διαθέτοντας μάλιστα και τα μυστικά ευζωίας και πρόληψης των ασθενειών.
Ως προς το αν υπήρχε καρκίνος εκείνη την εποχή, ξεκινώντας τις έρευνες από Αιγυπτιακές μούμιες και σκελετούς, και συνεχίζοντας από μεσο - ευρωπαϊκούς ενταφιασμούς του ύστερου Μεσαίωνα και της σύγχρονης περιόδου, διεθνούς κύρους επιστήμονες είναι σε θέση, πλέον, να αποδείξουν ότι καρκινογόνα συμβάντα εκείνων των εποχών μπορούν να συγκριθούν με σύγχρονες περιπτώσεις, - αν και πολλές σύγχρονες «έξεις» μπορεί να επηρεάζουν σημαντικά διάφορους τύπους καρκίνου (Andreas G. Nerlich, Pascale RUcker, Munich, Germany).
Ο καρκίνος, λοιπόν, υπήρχε αδιαμφισβήτητα από την κλασσική εποχή και χωρίς αμφιβολίες ακόμα και σε πιο πρώιμες κοινωνίες. Η αναγνώρισή του, όμως, σαν αυτόνομη νοσολογική οντότητα, με αναφορές σε συχνότητα και ηλικία την πρόγνωση και τη θεραπεία περιγράφονται για πρώτη φορά στην Ιπποκρατική Συλλογή. Το γεγονός αυτό πιστοποιήθηκε στο πρώτο διεθνές συνέδριο Παλαιο-Ογκολογίας που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο το 2018.
Και ήταν οι ομιλητές εκείνης της ημερίδας αλλά και νέοι, διεθνούς κύρους εμπειρογνώμονες που προσέφεραν νέα δεδομένα για το απώτερο και το ποιο πρόσφατο παρελθόν της Ογκολογίας στο 2ο Διεθνές Συμπόσιο Παλαιο-Ογκολογίας με τίτλο «Ο καρκίνος στην Αρχαιότητα» που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην αριστοτεχνική αίθουσα της Ακαδημίας Αθηνών. Οργανωτές ήταν η Ευρωπαϊκή Εταιρεία Ιστορίας της Ογκολογίας, η Ακαδημία Αθηνών κι η Πόλις των Αθηνών, «οικοδεσπότης» ο πρόεδρος της Εταιρείας, δρ. Σπύρος Ρέτσας κι επίτιμοι πρόεδροι του συμποσίου, οι ακαδημαϊκοί και καθηγητές, Χαράλαμπος Μουτσόπουλος και Χαράλαμπος Ρούσσος.
Όπως ειπώθηκε, λοιπόν, σήμερα είναι γενικά παραδεκτό ότι ο καρκίνος αποτέλεσε πάντα τον συνοδό του ανθρωπίνου γένους από τους πιο πρώιμους χρόνους,. Η συζήτηση, ωστόσο, παραμένει ανοικτή για τον αιτιολογικό ρόλο ενδογενών και εξωγενών παραγόντων. Εξ' άλλου, η δραματική αύξηση του καρκίνου στον εκβιομηχανισμένο κόσμο ήγειρε την αντίληψη ότι ο τρόπος ζωής, περιβαλλοντικοί και επαγγελματικοί παράγοντες μπορεί να συνέβαλαν πολύ περισσότερο στην καρκινογέννεση απ' ότι ενδογενείς παράγοντες.
Το αυξανόμενο ενδιαφέρον για την παλαιο - Παθολογία, ωστόσο, φέρνει στο φως ολοένα και περισσότερα δεδομένα περιπτώσεων. Κι όπως ανέφεραν οι επιστήμονες Andreas G. Nerlich και Pascale RUcker, ορισμένοι, τουλάχιστον, τύποι καρκίνου προσέβαλαν παλαιότερους πληθυσμούς πολύ συχνότερα απ' ότι είχε προηγουμένως γίνει αντιληπτό.
Όπως επίσης αναφέρθηκε, τουλάχιστον 15 ιατρικοί συγγραφείς γράφουν για τον καρκίνο σε μια εποχή που εκτείνεται από τον Ιπποκράτη (5ος αι π.Χ. ως τον Γαληνό και τον Λεωνίδη (2ος αιώνας μ.Χ.) μέχρι τον Παύλο Αιγινίτη (7ος αιώνας μ.Χ.). Οι αρχαίοι ΄Ελληνες γιατροί γνώριζαν ότι ο καρκίνος μπορεί να διηθεί τους υποκείμενους ιστούς,, κάτι που επηρέαζε την χειρουργική θεραπεία του καρκίνου του μαστού.
Γνώριζαν επίσης, ήδη από την εποχή του Ιπποκράτη ότι όγκοι μπορούσαν να προσβάλλουν παρακείμενους της πρωτοπαθούς εστίας, ιστούς, όπως τους περιοχικούς λεμφαδένες. Γι' αυτή την εξέλιξη χρησιμοποιούσαν (Αριστοτέλης, Κούζης) τον όρο «συμπάθεια». Είναι λιγότερο βέβαιο, όμως, αν είχαν συλλάβει τη μετάσταση - την πιο δραματική φάση στην εξέλιξη του νοσήματος - με τη σημερινή της έννοια, τη διασπορά, δηλαδή του καρκίνου σε, απόμακρα από την πρωταπαθή εστία, όργανα. (Spyros Retsas, Loughton, Essex, U.K.)
Οι περιπτώσεις αυτές διαπιστώθηκαν κατά τη διάρκεια μελετών των ανθρώπινων υπολειμμάτων από αρχαιολογικές θέσεις στην Κρήτη που χρονολογούνται στην Εποχή του Χαλκού. .Η πρωιμότερη περίπτωση από Πρωτομινωικό Ι-ΙΙ υλικό, χρονολογημένο με C14 μεταξύ 2717 - 110 π. Χ. και 2240 - 66 π. Χ., είναι πιθανή περίπτωση νόσου Ρaget σε προσβεβλημένη κνήμη.
Η επόμενη περίπτωση από Πρωτομινωικό Π-Μεσομινωικό Ι υλικό, περίπου 2200 -1950 π. Χ., είναι πιθανή περίπτωση νόσου Ρaget, επίσης σε κνήμη. Δύο περιπτώσεις από Υστερομινωικό ΙIΑ-IΙΒ νεκροταφείο, χρονολογούνται μεταξύ 1390 και 1190 π. Χ. Η πρώτη περίπτωση είναι πιθανό οστεοσάρκωμα σε δεξιά ωλένη ενός μέσης ηλικίας άνδρα. Η δεύτερη περίπτωση είναι πιθανός μεταστατικός οστικός καρκίνος που έχει προσβάλει τους οσφυϊκούς σπονδύλους και το ιερό οστό ενός επίσης άνδρα.
Η αντιμετώπιση
Ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που έδωσε το όνομα του στην εν λόγω πάθηση, παρομοιάζοντας τους όγκους με καβούρια, ενώ σύμφωνα με επιστημονικές πηγές έχει ανακαλυφθεί ένα είδος καρκίνου που χτυπούσε στα οστά, το οστεοσάρκωμα, το οποίο έφεραν τα οστά του κεφαλιού και του αυχένα μουμιών από την αρχαία Αίγυπτο.
Επιπλέον, ο καρκίνος αναφέρεται και σε πάπυρο της αρχαίας Αιγύπτου που χρονολογείται στα 1600 π.Χ., στον οποίο αναγράφονται οκτώ είδη όγκων στο στή8ος και τους οποίους θεράπευαν με καυτηριασμό. Ακόμα, αναφέρεται ότι ο καρκίνος δεν είχε θεραπεία, ενώ αποτελούσε την τιμωρία των Θεών για τους ασεβείς και αμαρτωλούς. Αυτός όμως που κατέγραψε πρώτος τον καρκίνο ως νόσο, ήταν ο Ιπποκράτης στα κείμενα του. Ο ίδιος μάλιστα περιέγραφε στα γραπτά του συμπτώματα του καρκίνου του μαστού που είχαν γυναίκες ασθενείς του.
Όσον αφορά για τις θεραπείες που έδινε σε όσους νοσούσαν, ήταν συνταγές όπως ο χυμός από πικραγγούρια που βοηθούσε στον καρκίνο του πεπτικού συστήματος, η «ψίχα της κολοκύνθης» ή ενός «σικύου», αναμειγμένα με κερήθρα και νερό, για τοπική χρήση κατά του καρκίνου της μήτρας.
Άλλες ιστορικές πηγές που αφορούν την εμφάνιση και τη θεραπεία του καρκίνου, αναφέρονται σε γραπτά του Ηροδότου, ο οποίος ανέφερε ότι η Άτοσσα, μητέρα του Δαρείου, Βασιλιά των Περσών, έπασχε από καρκίνο του μαστού και θεραπεύτηκε από τον Έλληνα γιατρό Δημοκίδη, ο οποίος εργαζόταν για την περσική αυλή.
Σχετικά με τα είδη του καρκίνου, οι αρχαίοι Έλληνες τα διέκριναν σε «κρυπτά» και «επιφανειακά», «εν τω βάθει» και «επιπολής», «ανέλκωτα» και στον «ηλκωμένα», «σύμφυτα» και «μη σύμφυτα» και υποστήριζαν ότι όλα αυτά προέρχονται από από τη «μέλαινα χολή» και τον «μελαγχολικό χυμό». Μάλιστα, η ιδέα των χυμών έφτασε και μέχρι τη Ρωμαϊκή Εποχή, την οποία και υιοθέτησε και διέδωσε ο γνωστός γιατρός Γαληνός.
Ο Γαληνός ήταν αυτός που εισήγαγε πρώτος τον όρο του «όγκου» και την καθιέρωση του στην επίσημη ιατρική ορολογία, επεξηγώντας το βάρος και το φορτίο που φέρει το σώμα εξαιτίας της εμφάνισης του καρκίνου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως, παρουσιάζουν οι τρόποι θεραπείας του καρκίνου, βασισμένοι σε κάποια βότανα που χρησιμοποιούνταν όπως τα εξής: ασκληπιάς, ακαλύφη ή κνίδη, αριστολοχία, δρακοντιά, ερύσιμον, ερέβινθος, ελλέβορος, ερίκης καρπός, ελατήριον ή σίκυς άγριος στρύχνου χυλός και επίθυμον. Ως αντικαρκινικά φάρμακα χρησιμοποιούνταν και οι ποτάμιοι καρκίνοι, η καδμεία, ο λιθάργυρος, ο μόλυβδος και η χαλκίτις.
Στην περίπτωση που αποτύγχανε η θεραπεία με τις φαρμακευτικές ουσίες, οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί κατέφευγαν σε εγχείρηση. Βέβαια, ο Γαληνός πρότεινε τη χειρουργική θεραπεία μόνον για τους καρκίνους «επιπολής». Πριν από αυτήν χορηγούνταν τα κατάλληλα φάρμακα για την κάθαρση του μελαγχολικού χυμού και στη συνέχεια αφαιρούνταν ο όγκος «ξυραφίοις πεπυρωμένοις ομού τέμνουσι και διακαίουσιν», δηλαδή με ένα είδος θερμοκαυτήρος, ώστε να αποφεύγεται η αιμορραγία.
Ωστόσο, η επίγνωση των υποτροπών μετά την επέμβαση φαίνεται από τη φράση του Ιπποκράτη που έλεγε: «Θεραπευόμενοι γαρ απόλλυνται ταχέως, μη θεραπευόμενοι δε πολύν χρόνον διατελέουσι». Επίσης, ένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης του καρκίνου, σύμφωνα πάντα με τον Ιπποκράτη, ήταν με τη χρήση κολπικών πεσσών, τους οποίους κάλυπτε με διάφορα βότανα και τους τοποθετούσε στον κόλπο της γυναίκας ασθενούς.
Μάλιστα, η θερμότητα των πεσσών είχε και καταπραϋντικές ιδιότητες, αφού μείωνε τον πόνο. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε μεταλλικά αντικείμενα που διέστελλαν τον τράχηλο της μήτρας.
Δυστυχώς, ο καρκίνος είναι μια πάθηση που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα από αρχαιοτάτων χρόνων και απόδειξη αποτελούν όλα τα παραπάνω.
Aκολουθήστε μας στo Google News
