Αυτό μπορεί να συμβεί αν φωνάζετε στο παιδί σας!
Προσοχή!
Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε πράξει κι αν κάποιοι ανήκουν στις «ευλογημένες» εξαιρέσεις, σίγουρα το έχουν δει να συμβαίνει γύρω τους. Τι συμβαίνει όμως όταν οι γονείς βάζουν τις φωνές στο παιδί για «να τους ακούσει»;
Δείτε επίσης: 6+1 μικρά μυστικά για να λατρέψει το παιδί σας τα φρούτα!
«Το να σηκώνεις κάποια φορά την ένταση της φωνής απέναντι στα παιδιά είναι ανθρώπινο», λένε πολλοί γονείς. Στην απέναντι όχθη οι ειδικοί επισημαίνουν ξανά και ξανά: «Γίνετε υπεράνθρωποι (!) και μην φωνάζετε ποτέ στα παιδιά!
Λόγια θυμωμένα, ενίοτε και προσβλητικά σε μια προσπάθεια να ελέγξουμε ή να διορθώσουμε τη συμπεριφορά ενός παιδιού. Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε πράξει κι αν κάποιοι ανήκουν στις «ευλογημένες» εξαιρέσεις, σίγουρα το έχουν δει να συμβαίνει γύρω τους. Δυνατές φωνές, απειλές ενίοτε και «ταμπέλες» αποτελούν για αρκετούς έναν τρόπο συνέτισης της όποιας παιδικής «ατασθαλίας». «Μέγα λάθος!», επισημαίνουν οι ειδικοί οι οποίοι σημειώνουν ότι «ενώ η άσκηση βίας (ακόμα και οι ξυλιές στον πισινό) έχει γίνει ταμπού σε αρκετές κοινωνίες, οι φωνές παραμένουν κάτι «φυσιολογικό» στο πλαίσιο της διαπαιδαγώγησης. Οι γονείς πιστεύουν ότι έτσι θα κάνουν τα παιδιά τους να τους ακούσουν ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο.»
Το να φωνάζετε στα παιδιά σας δεν θα τα κάνει λιγότερο άτακτα. Για την ακρίβεια θα κάνει τα πράγματα χειρότερα! Αυτό υποστηρίζει μεταξύ άλλων και μία έρευνα των Πανεπιστημίων του Pittsburgh και του Michigan σύμφωνα με την οποία «παιδιά των οποίων οι γονείς χρησιμοποιούν φωνές και σκληρές λεκτικές επιπλήξεις, τείνουν να αυξάνουν τα προβλήματα συμπεριφοράς τους ενώ τα παιδιά βιώνουν αργότερα συμπτώματα κατάθλιψης». Η εν λόγω έρευνα βρίσκει σύμφωνους και πολλούς ψυχολόγους για τους οποίους τα παιδιά που πέφτουν θύματα λεκτικής βίας από τους γονείς τους είναι πολύ πιθανό να εμφανίσουν κατά την εφηβεία τόσο ψυχολογικά θέματα όσο και προβλήματα συμπεριφοράς, όπως αδιαφορία στο σχολείο, καταφυγή στα ψέματα, κλοπές, εκρήξεις θυμού, συμπλοκές με άλλα παιδιά κλπ.
Συγκεκριμένα, οι γονείς που φωνάζουν στα παιδιά τους, προκαλούν σε αυτά παρόμοια προβλήματα με εκείνα της άσκησης βίας, αυξάνοντας τις πιθανότητες κατάθλιψης και επιθετικής συμπεριφοράς. Και το κυριότερο: Ακόμα και μία, κατά τα άλλα, καλή και θερμή σχέση μεταξύ γονιών και παιδιών, δεν τα προστατεύει από τις επιπτώσεις που έχει το να τους φωνάζουν και να τους βάζουν ταμπέλες, όπως «τεμπέλης», «χαζός» κ.α. Όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ, βοηθός καθηγητή εκπαίδευσης και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Pittsburgh: «Οι φωνές δεν μπορούν να μειώσουν ή να διορθώσουν προβλήματα συμπεριφοράς. Αντιθέτως, κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Οι γονείς που θέλουν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους, πρέπει να προσπαθούν να επικοινωνούν μαζί τους σε ισότιμο επίπεδο εξηγώντας τους το σκεπτικό τους και τις ανησυχίες τους».
Σε ποιο παιδί έχουν αδυναμία τελικά οι γονείς;
Κάθε παιδί με αδέλφια το έχει νιώσει, και κανένας γονιός δεν το παραδέχεται ξεκάθαρα. Κάποιο παιδί τους είναι το αγαπημένο τους και του έχουν περισσότερο αδυναμία!
Δείτε επίσης: Παιδιά κουρεύουν τους γονείς τους και τους φρικάρουν!
Ακόμα παραμένει αμφιλεγόμενο το κατά πόσο οι γονείς δείχνουν προτίμηση σε κάποιο από τα παιδιά τους.
Εάν ρωτήσουμε όμως οποιονδήποτε υποφέρει από το λεγόμενο «σύνδρομο του μεσαίου παιδιού», μια πραγματική κατάσταση όπου το μεσαίο παιδί της οικογένειας συχνά αισθάνεται πιο παραμελημένο συγκριτικά με τα αδέλφια του τα οποία θεωρεί ότι παίρνουν περισσότερη γονεϊκή στοργή, δεν θα αμφισβητήσει ότι οι γονείς έχουν αδυναμίες.
Τι λένε όμως οι ίδιοι οι γονείς; Τον περασμένο χρόνο το mumsnet, ένα βρετανικό site αφιερωμένο στις μαμάδες, διεξήγαγε έρευνα σε 1.185 χρήστες που είναι γονείς ενώ το granset, ένα αντίστοιχo site που απευθύνεται σε όσους έχουν τουλάχιστον ένα εγγόνι, διεξήγαγε έρευνα σε 1.111 χρήστες του.
Διαπιστώθηκε ότι το 25% των χρηστών του mumsnet παραδέχτηκαν ότι είχαν ένα αγαπημένο παιδί, ενώ το 42% των χρηστών του granset παραδέχθηκαν ότι είχαν αδυναμία σε ένα από τα εγγόνια τους.
Περισσότεροι από τους μισούς γονείς με ένα αγαπημένο παιδί ομολόγησαν ότι ήταν το μικρότερο παιδί τους, με το 61% αυτών να δηλώνουν ότι τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά τους ήταν «πιο δύσκολα ή απαιτητικά». Από την άλλη μεριά όμως το 26% των γονιών είπαν ότι το αγαπημένο τους παιδί ήταν το μεγαλύτερο.
Από τους γονείς που ομολόγησαν ότι είχαν αδυναμία σε ένα τους παιδί, το 41% δήλωσαν ότι το παιδί αυτό τους θύμιζε τον εαυτό τους, ενώ περισσότεροι από τους μισούς είπαν ότι το παιδί αυτό τους έκανε να γελούν περισσότερο από τα αδέλφια του.
Παρότι τα παιδιά που δεν απολαμβάνουν ειδικής μεταχείρισης μπορεί να αισθάνονται παραμελημένα, η πλειοψηφία των γονιών πιστεύουν ότι είναι λάθος να δείχνουν προτίμηση στο ένα παιδί.
Επίσης περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες ήταν της άποψης ότι είναι πολύ άσχημο να δείχνουν προτίμηση σε ένα παιδί με το 75% αυτών να θεωρούν ότι αυτή η πρακτική είναι επιβλαβής για τα άλλα αδέλφια.«Η εκδήλωση αδυναμίας σε ένα παιδί παραμένει ζήτημα ταμπού και γεννά πολλές ενοχές, οπότε είναι παρήγορο να ειπωθεί ότι είναι αρκετά συχνό οι γονείς να έχουν μεγαλύτερη συμπάθεια προς ένα παιδί και αυτό δεν είναι καταστροφικό» επισημαίνουν οι ιθύνοντες των site. Διακρίνουν ωστόσο ανάμεσα στην ύπαρξη συμπάθειας και στην «τοξική» αδυναμία όπου τα άλλα αδέλφια αντιλαμβάνονται ότι αδικούνται και νιώθουν παραμελημένα.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι γονείς μπορεί να μην αγαπάμε τα παιδιά μας με τον ίδιο τρόπο, τα αγαπάμε όμως ολοκληρωτικά.
Aκολουθήστε μας στo Google News
