Ατόφια γυναίκα!

Την κοιτάς με αυτό το βλέμμα που μοιάζει σαν να είδες εξωγήινο. Τι έγινε; Δεν έχεις ξαναδεί γυναίκα; Όχι κοριτσάκι, ούτε κακέκτυπο γυναίκας. Γυναίκα, αληθινή, κανονική, γνήσια, δεν έχεις ξαναδεί;

Δείτε επίσης: Τα 10 λάθη που σε κάνουν να φαίνεσαι μεγαλύτερη από όσο είσαι!

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

«Στρόβιλος» επιδείνωσης από τον Γιάννη Καλλιάνο: «Βίαια μεταβολή σε 12-14 ώρες…»

Ξέρεις από εκείνες που κουβαλάνε στην ψυχή τους θησαυρούς και δεν τους ξεπουλάνε στον κάθε περαστικό σαν να είναι η πραμάτεια της λαϊκής αγοράς. Βλέπεις, εκείνη δεν ψάχνει ούτε την αποδοχή, ούτε την αναγνώρισή σου. Ξέρει ποια είναι, ξέρει τι αξίζει, ξέρει τι είναι και δεν διατίθεται στις εκπτώσεις. Έχει μια περπατησιά που την κάνει να ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος. Σε κοιτάει πάντα στα μάτια και δεν τα χαμηλώνει ποτέ, παρά μόνο μπροστά στο θεό της.

Είναι περήφανη γυναίκα κι ότι κάνει, το κάνει γενναία. Γενναία κλαίει, γενναία ζητά συγγνώμη, γενναία φεύγει από εκεί που νιώθει πως δε χωράει. Δεν θα σου δώσει ποτέ το λόγο της, αν δεν ξέρει πως μπορεί να τον κρατήσει. Δεν θα σου επιτρέψει ποτέ να απλώσεις τα χέρια σου πάνω της αν πρώτα δεν κερδίσεις το σεβασμό της και το θαυμασμό της. Δεν θα την δεις να πουλάει ψευτοτσαμπουκάδες. Δεν θα την δεις να είναι ο άντρας της ζωής της. Δεν θα τη δεις να προσπαθεί να γίνει ούτε μάγκας, ούτε αρχηγός.

Είναι γυναίκα κι αυτή είναι η δύναμή της. Είναι γυναίκα ατόφια και δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Μόνο που εσύ φίλε έμαθες στα φασαριόζικα υποκατάστατα και στις φανταχτερές απομιμήσεις…

Βλέπεις, αυτή η γυναίκα, έχει χρώμα βαθύ, ξεκάθαρο. Δεν είναι πρόσμιξη στοιχείων. Είναι φτιαγμένη από τα λάθη της, από τα πάθη της, από τις επιθυμίες της και σε κάθε δυσκολία της ζωής της λύγιζε, μα δεν έσπαγε.

Έπαιρνε χρόνο και ξανασηκωνόταν…

Φόραγε τα σημάδια της περήφανα, κράταγε το κλάμα της ψυχής για παράσημο, αρνούταν τα δεκανίκια και σηκωνόταν. Ελευθέρωνε όποιον ήταν λίγος στις πράξεις του και πολύς στα λόγια του και τον αποχαιρετούσε με ένα μεγάλο χαμόγελο. Αυτό χάριζε στο τέλος για την θυμούνται.

Ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ευχή… Να την θυμούνται πάντα!

Κι εσύ φίλε, αυτό κάνεις σήμερα. Την θυμάσαι, δεν την ξέχασες. Μόνο που εκεί που ψάχνεις δε θα τη βρεις. Στο σωρό, δε χώρεσε ποτέ.

Βούτηξα το παιδί μου κι έφυγα, όλα μου τα λεφτά 20 ευρώ. Μα τα κατάφερα!

Αληθινή ιστορία: Με λένε Χρύσα είμαι 31 ετων και μαμά ενος κουκλου 5 χρονων. Έφυγα στα 20 μου για να ακολουθησω τον ερωτα της ζωής μου σε ενα νησί.

Η διάφορα μας,ηταν 15 χρόνια. Εγώ τυφλή απο αγάπη εγκατελειψα τα παντα,πίστευα οτι η ζωή μου ηταν εκείνος και μονο εκείνος..όμως…δυστυχώς όλα άλλαξαν ….όλα….

Στα πέντε χρόνια σχέσης αποκτήσαμε τον μικρο μας….η χαρά μου ηταν μεγαλη ,απερίγραπτη ,ήξερα όμως οτι είχα κανει λαθος… Η βία ήταν μέρος της καθημερινοτητας. Ακόμα και όταν ήμουν έγκυος.Οι καταστάσεις που ζούσα με ξεπερνούσαν ,ενοιωθα καθημερινά να καταρρεω μονη ολομοναχη και σε εναν τόπο που ποτε δεν αγαπησα, που ποτέ δεν ενοιωσα κομματι του..Ένα «δεν», ενα «όχι» και ενα «γιατί» ηταν η συντροφιά μου. Σκέφτηκα να κάνω υπομονή για το παιδι για να έχει και τους δυο γονείς κοντά του όμως…εγώ; Που ήμουν εγώ;

Δέκα χρόνια γερασα,μαυρισα. Ξύλο,φτωχεια, βρισιμο,και κλάμα…ζηταγα βοήθεια απο την μάνα μου και μου απαντούσε «Εσύ το διαλεξες»… Χωρίς λεφτά χωρίς βοήθεια ενα πρωινο που έλειπε στην δουλεια, βουτηξα κυριολεκτικά το παιδι μου και εφυγα…! Αληθινή ιστορία: "Ακόμα με πιάνει τρέμουλο! Ο άντρας της καλύτερης μου φίλης με κόλλησε στον τοίχο και…"

Μπήκα στο καράβι και εφυγα, όλα μου τα λεφτά 20 ευρώ! Ο μικρός με ρώταγε «μανούλα που πάμε;» κι εγώ απλα τον κοίταζα σαν χαμενη… Τότε σκέφτηκα οτι είχα αποτυχει. Έφτασα στον Πειραιά και έβλεπα τον κοσμο. Απο την μια χαιρομουν και από την αλλη εκλαιγα. Πήρα του παιδιού μου να φαει και αρχισαμε να περπατάμε. Φτασαμε στο σπίτι μου το πατρικο… Εκεί που μεγαλωσα όμως δεν μου ανήκε πια…ενοιωθα ασφαλής κατα ενα περιεργο τροπο. Κανεις δεν θα μας χτύπαγε ουτε θα μας φωναζε πια……..είπα στον μικρο οτι είναι περιπετεια…οτι είναι παιχνιδι…άσχετα αν τα ματια μου έλεγαν άλλα…..

Μαρία, 45 ετών: "Έκανα έρωτα με παντρεμένο γιατί..."

Την αλλη μέρα…αποφασισα να αφήσω το παιδί σε γνωστό ίδρυμα μέχρι να δω τι θα κάνω. Ήμουν μισή αλλά ηταν ασφαλής έτσι. Ήξερα οτι ο δαίμονας θα με έψαχνε αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε μπορείς μην σταματας οτι και να γίνει! Έψαχνα δέκα μέρες συνεχόμενα ασταμάτητα μέχρι που βρήκα δουλειά 490 ο μισθός 10 ώρες …δουλεψα ενα μήνα και νοικιασα ενα σπίτι 20 τ.μ 120 ευρώ το ενοίκιο. Έπειτα ο δρόμος άνοιξε και βρήκα καλύτερη δουλεια. Προσεχα μια γιαγιά, ο μισθός ανεβηκε και η κυρία Αννα με αγάπησε και με βοηθησε. Μέσα σε ενα χρονο πήγα σε ενα όμορφο σπιτάκι ,μικρο αλλά όμορφο, κάνω δυο δουλειές και ο μικρός μου χαμογελαει… Πρόσφατα εκανα αίτηση διαζυγίου και ευτυχώς ο τύρρανος δέχτηκε. Αφού φυσικά με κυνήγησε ανελέητα!!!

Τώρα στο μόνο που δεν συγχωρώ τον εαυτό μου είναι οτι βασάνισα το αγόρι μου. Δεν ξέρω αν θα μας συγχωρέσει που πέρασε ολα αυτά αλλά ο,τι εκανα ηταν και είναι για εκείνον. Για να μεγαλωσει και να γίνει ένας σωστός άντρας, σύζυγος και πατέρας. Μακάρι μια μέρα να καταλάβει…

Χρύσα