«Ξέρω ότι με βλέπει. Εχθές τον ένιωσα κιόλας! Ήταν σαν ένα άσπρο πράγμα...» - Η ανατριχιαστική ανάρτηση της Άννας Φλωρινιώτη για το 40ήμερο μνημόσυνο του πατέρα της
Που και πότε θα τελεστεί
Σαράντα ημέρες έχουν περάσει περίπου από τότε που ο Γιάννης Φλωριώτης έφυγε από τη ζωή. Αυτό το Σάββατο, 15 Ιουλίου, θα τελεστεί το 40ήμερο μνημόσυνο στον Πειραιά.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ανάρτηση της κόρης του, Άννας Φλωρινιώτη, το 40ήμερο μνημόσυνο θα πραγματοποιηθεί στις 9.30 το πρωί, στον Ιερό Ναό Ρόδον το Αμάραντον Πειραιά. Παράλληλα, ιδιαίτερα συγκινημένη η Άννα Φλωρινιώτη θυμήθηκε στιγμές με τον πατέρα της και αποκαλύπτει ένα περίεργο περιστατικό που συνέβη ενώ είχε πάει για ποτό.
«Ξέρω ότι με βλέπει. Εχθές τον ένιωσα κιόλας! Ήταν σαν ένα άσπρο πράγμα...»
«Ξέρω ότι με βλέπει. Είναι δίπλα μου. Εχθές τον ένιωσα κιόλας, ένιωσα ένα άσπρο πράγμα να με σπρώχνει και γυρνάω και λέω “ποιος είναι;”. Ήμουν με έναν φίλο μου, δεν ήμουν καλά και είπα στον φίλο μου να πάμε για ένα ποτό.
Όπως καθόμασταν και γυρνάμε και οι δυο σαν να μας έσπρωξε κάποιος. Αναρωτηθήκαμε αν ήταν σερβιτόρος, αλλά τελικά δεν ήταν. Παγώσαμε. Ήταν σαν ένα άσπρο πράγμα να μας έκανε έτσι… Συγχρόνως. Το είδε και ο φίλος μου. Κι άντε εγώ είμαι τρελή και βλέπω οράματα, ο φίλος μου;» είχε πει η Άννα Φλωρινιώτη στην Τατιάνα Στεφανίδου και στο T-live στις 12 Ιουνίου.
Η ανάρτησή της Άννα Φλωρινιώτη για το μνημόσυνο του πατέρα της
Γιάννης Φλωρινιώτης: «Ήμουν 15, ήμουν πρώτη Λυκείου και... Ξεκίνησα να δουλεύω μαζί του σε ένα μαγαζί στη Συγγρού» - Οι αναμνήσεις της κόρης του, Αννούλας και οι τελευταίες στιγμές μαζί του
Η οικογένεια του Γιάννη Φλωρινιώτη βρέθηκε στην εκπομπή «Το Πρωινό». Η κόρη του, Άννα, θυμάται πώς ξεκίνησε να δουλεύει δίπλα του και περιέγραψε πώς ήταν οι τελευταίες στιγμές μαζί του.Παράλληλα, η σύζυγός του, Μάχη, μίλησε για τη γνωριμία τους αλλά και το πώς διαχειρίζεται την απώλειά του.
«Ήμουν 15, ήμουν πρώτη Λυκείου και... Ξεκίνησα να δουλεύω μαζί του σε ένα μαγαζί στη Συγγρού»
«Ήμουν 15, ήμουν πρώτη Λυκείου και ξεκίνησα ως χορεύτρια. Του χορογραφούσα το μπαλέτο και κάποια στιγμή ξεκίνησα να δουλεύω μαζί του σε ένα μαγαζί στη Συγγρού. Πήγαινα χόρευα, με γυρνούσε σπίτι και ξαναγυρνούσε στο μαγαζί. Διάβαζα στο καμαρίνι. Δεν δεν ήταν η μάνα μου θα ήμασταν στο δρόμο.
Ήμασταν οι πρώτοι που χτύπησε η κρίση. Όταν τον πλησίαζαν για τα λεφτά τα τελευταία χρόνια έλεγε ότι τα “έχει η Αννούλα”. Εγώ δεν τα δίνω ούτε για τον πυρετό μου. Του τα μάζευα τα λεφτά γιατί ήταν ικανός να τα δώσει όλα.
Έχει χαρίσει και πολλά ρούχα. Όταν έρχονταν θαυμαστές του ή άνθρωποι που έκαναν παρόμοια σόου, άνοιγε την ντουλάπα και τους έλεγε να διαλέξουν ποιο θέλουν.
Όταν έφυγε γιατί ήμουν από πάνω, τον είχα αγκαλιά και του έλεγα “Φτου σου, πόσο όμορφος είσαι”. Δεν τον άφηνα, τον είχα αγκαλιά, τον είχα σφίξει και έλεγα ότι θα τον ετοιμάσω εγώ.
Οι άνθρωποι είχαν κάτσει σε μια γωνία και με κοιτούσαν. Τους έλεγα “μην αγχώνεστε. Θα τα κάνω εγώ όλα σπίτι μου”. Οι γιατροί καθόντουσαν σε μια γωνία, δεν μου μιλούσαν και με περίμεναν».
Aκολουθήστε μας στo Google News
