Γιάννης-Δανιήλ Δούμας: Αυτός ήταν ο πατέρας του Αντώνη Κανάκη (photos)
Ο παρουσιαστής έχει γράψει βιβλίο εις μνήμην του
Ο Αντώνης Κανάκης έχει δημιουργήσει μια όμορφη οικογένεια μαζί με τη σύντροφό του, Επιστήμη Μπόνου. Παρ' όλα αυτά ο θάνατος του πατέρα του, Γιάννη-Δανιήλ Δούμα, τον έκανε να αναθεωρήσει πολλά πράγματα στη ζωή του.
Μάλιστα, για να απαλύνει το πένθος του, ο γνωστός παρουσιαστής έγραψε ένα βιβλίο αφιερωμένο στον πατέρα του με τίτλο «Μπαμπά...μια κανονική μέρα»
Ο ίδιος εκθέτει λεπτομερώς όλα όσα πέρασε ο ίδιος στο διάστημα 19 ημερών, από τις 11 έως τις 29 Μαρτίου 2015, κατά τον χρόνο που κύλησε ανάμεσα στο εγκεφαλικό επεισόδιο και τον θάνατο του πατέρα του.
Πέρα από τα προηγούμενα που καταγράφει υπό το πρίσμα του γιου, ο Αντώνης Κανάκης περιεργάζεται επίσης τη μορφή του πατέρα του σαν να ήταν και εκείνος ένα παιδί:
«Πόσο απερίγραπτα μου λείπει, Θεέ μου. Βλέπω φωτογραφίες του. Εστιάζω για κάποιο λόγο σε αυτές που ήταν νεαρός, πιτσιρικάς. Κοιτάω το πρόσωπό του, το χαμόγελό του. Τι καλό παιδί που φαίνεται να ήταν...
Πόσο θα ήθελα, σε κάποιο μαγικό σενάριο, να είχαμε γνωριστεί τότε. Να ήμασταν συνομήλικοι, να γινόμασταν κολλητοί φίλοι και να αλητεύαμε μαζί... Να γνώριζα τα όνειρα, τις αγωνίες του, τα σχέδια, τους έρωτές του...».
Σε κάποιο άλλο σημείο του κειμένου, ο Κανάκης γράφει: «Βρίζω τη ζωή, τον Θεό, το σύμπαν, τον θάνατο, τον εαυτό μου. Μετά το ψιλομετανιώνω. Αλλάζει ρότα η σκέψη μου. Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν στον Παράδεισο, στη μεταθανάτια ζωή, στη μετεμψύχωση κ.τ.λ.
Μέχρι τώρα νόμιζα ότι αυτό συμβαίνει με κύριο αίτιο τον εγωισμό και τον φόβο. Φοβόμαστε να πεθάνουμε και θέλουμε κάποιος να μας εγγυηθεί ότι έχει και συνέχεια το έργο - και μάλιστα καλύτερη. Για την πάρτη μας, δηλαδή. Για τους φόβους μας. Λάθος! Τώρα καταλαβαίνω ότι το βασικό αίτιο είναι η αγάπη.
Θέλουμε να πιστέψουμε ότι έχει και συνέχεια, μόνο και μόνο για να συναντήσουμε ξανά αυτούς που αγαπάμε. Για να υπάρχει αυτή η προοπτική. Γιατί χωρίς αυτή την προοπτική θα τρελαθείς. Θα τρελαθώ. Πώς να ζήσω με το δεδομένο ότι δεν θα ξαναδώ, μιλήσω, αγκαλιάσω, φιλήσω, μυρίσω ποτέ ξανά τον Μπαμπά μου... Προσωπικά, μάλλον δεν πιστεύω σε όλα αυτά, παράδεισοι, μετεμψυχώσεις κ.τ.λ.
Πιστεύω όμως σε κάτι που το βρίσκω αληθινό και έγκυρο. Πιστεύω στα παιδιά. Στην καθαρή, σοφή ψυχή τους και στην αλήθεια της. Τα παιδιά τα ξέρουν όλα και δεν είναι τυχαίο που η αυτόματη αντιμετώπιση των παιδιών στο θάνατο είναι το “πού πήγε ο Μπαμπάς τώρα που πέθανε;”. Αν ήμουν παιδί, αυτό θα ρωτούσα: “Πού πήγε”;».
Aκολουθήστε μας στo Google News
