«Πώς είσαι έτσι ρε παιδάκι μου, δεν έχεις ρούχα;»: Σάλος με τον Πασχάλη Τερζή!
Τι αποκάλυψε;
Ο αγαπημένος λαϊκός τραγουδιστής, Πασχάλης Τερζής, σε μια σπάνια συνέντευξη για την προσωπική του ζωή στη «Lifo» πριν χρόνια είχε μιλήσει για την «χρεωκοπία» που είχε βιώσει μαζί με τον πατέρα του, αλλά και για τα λόγια που του είχε πει ένας επιχειρηματίας για τα ρούχα του.
Επαγγελματικά πού τραγουδήσατε για πρώτη φορά;
Στη Ρόδο. Δούλεψα ένα καλοκαίρι και έπαιρνα το διπλό μεροκάματο απ' ό,τι στην οικοδομή που δούλευα, στα γύψινα. 70 δραχμές ήταν το μεροκάματο και μου έδωσαν 150, μπορεί και 200, δεν θυμάμαι. Βρέθηκε μετά κάποιος άλλος επιχειρηματίας και μου έκανε πρόταση, κι έτσι ξεκίνησα στη νύχτα.
Σε οντισιόν έχετε λάβει μέρος;
Υπάρχει μια ιστορία για την οντισιόν που εννοείς. Διάβασα σε μια αγγελία στην εφημερίδα ότι σε ένα μαγαζί της επαρχίας «ζητούνται τραγουδιστές». Ήταν μιάμιση ώρα απ' τη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι ψιλόβρεχε, είχε ένας φίλος μου ένα μηχανάκι, βάλαμε εφημερίδες στο στήθος να μην κρυώνουμε και πήγαμε να με ακούσουν. Ήταν ‘73 ή ‘74. Ήμουνα μια ζωή κακοντυμένος, δεν τον πρόσεχα τον εαυτό μου.
Δεν είχε και lifestyle εκείνη η εποχή.
Πώς δεν είχε! Οι άλλοι που βρήκα εκεί ήταν κουκλάκια, ντυμένοι όμορφα. Πήγα κι εγώ σαν τσοπάνος, με βλέπει ο επιχειρηματίας και λέει στο μαέστρο, τι ‘ναι αυτός; Άντε διώξ' τον από δω! Και πήγε στο γραφείο του. Τραγούδησαν οι υπόλοιποι και τελευταίος τραγούδησα εγώ.
Την ώρα που τραγούδαγα, φωνάζει από μέσα απ' το γραφείο «αυτόν να τον κρατήσεις!» χωρίς να βλέπει ποιος είμαι. Όταν βγήκε λοιπόν ο επιχειρηματίας, είχαν φύγει τα άλλα παιδιά κι είχα μείνει εγώ. Μου ρίχνει μια ματιά και μου λέει, πώς είσαι έτσι, ρε παιδάκι μου, δεν έχεις ρούχα;
Έχω του λέω, ένα παντελόνι και δυο πουκάμισα (γελάει). Με έντυσε και με κράτησε δοκιμαστικά για δέκα μέρες. Στις δέκα μέρες πήρα τα ρούχα μου να φύγω. Μου λέει πού πας; Δεν θα πας πουθενά. Κι έκατσα εκεί για ενάμιση χρόνο.
Το πρόβλημα ήταν η εμφάνιση;
Βέβαια, παίζει ρόλο το ντύσιμο.
Υποθέτω ότι τα πράγματα το ‘74 ήταν πιο αγνά.
Αντιθέτως, ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα τότε. Η δουλειά μας ήταν πολύ πιο σκληρή. Ο κόσμος τώρα γλεντάει πιο όμορφα, πιο κόσμια, τότε τα πόδια μας ήταν γεμάτα σημάδια. Κοψίματα και πληγές. Έσπαγαν πιάτα, ποτήρια, μπουκάλια, με μπότες τραγουδούσαμε, και πάνω απ' τις μπότες ρίχναμε το παντελόνι.
Aκολουθήστε μας στo Google News
