Παθιασμένη η Μαρινέλλα: Το καυτό φιλί της τραγουδίστριας που αποθανατίστηκε από δημοσιογραφικό φακό
Φωτιά και λάβρα!
Μια φωτογραφία της Μαρινέλλας με τη Ζωή Λάσκαρη από το '90 δημοσιεύθηκε στα social media.
Τόσο η Ζωή Λάσκαρη, όσο και η Μαρινέλλα ήταν και είναι δύο σπουδαίες γυναίκες του χώρου του θεάματος ενώ τα ονόματά τους έχουν χαραχθεί στο μυαλό του κοινού. Με την ευκαιρία, δείτε την αποκάλυψη της ερμηνεύτριας για τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Η Ζωή Λάσκαρη, ήταν μια από τις πιο γνωστές σταρ του ελληνικού κινηματογράφου, ερμήνευσε ρόλους και στάθηκε στο θεατρικό σανίδι ενώ χαρακτηρίστηκε -εκτός από μια από τις πιο γοητευτικές γυναίκες- και μια από τις εμπορικότερες ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου.
Όσο για τη Μαρινέλλα, η πορεία της στον καλλιτεχνικό χώρο είναι αναμφισβήτητα λαμπρή. Με εμφανίσεις, αξέχαστες ερμηνείες και πολλές κυκλοφορίες τραγουδιών και άλμπουμ, θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές φωνές του ελληνικού πενταγράμμου.
Οι δύο γυναίκες είχαν πολλά κοινά και πρωτίστως είχαν την αγάπη τους η μια για την άλλη. Η φιλία που τις έδενε ήταν δυνατή και μάλιστα το φως της δημοσιότητας είδε μια φωτογραφία τους, στην οποία αγκαλιασμένες φιλιούνται στο στόμα.
Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε από τον συλλέκτη Χρήστο Κωνσταντίνου, στο προσωπικό του προφίλ στο Instagram και μάλιστα έδωσε μερικές πληροφορίες για τη σχέση των δύο γυναικών στους διαδικτυακούς του φίλους.
Μεταξύ άλλων έγραψε: «Οι δύο αγαπημένες καλλιτέχνιδες μπορεί να μην συνεργάστηκαν ποτέ σε κάποια ταινία η θεατρική παράσταση. Ωστόσο τους έδενε μια φιλία αρκετών ετών και κατά κάποιον τρόπο και ο Τόλης Βοσκόπουλος, αφού εκείνος το 1973 λίγους μήνες μετά τον χωρισμό του από την Ζωή Λάσκαρη ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε την Μαρινέλλα.»
Θυμήθηκε το παρελθόν η Μαρινέλλα: «Μου λείπει ο Καζαντζίδης, νοσταλγώ τα πρώτα μας...»
«Ποτέ δεν αισθάνθηκα μύθος», δήλωσε η Μαρινέλλα σε συνέντευξη – εξομολόγηση που παραχώρησε, στην οποία -μεταξύ άλλων- αναφέρθηκε στις σχέσεις της με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Τόλη Βοσκόπουλο.
Η δημοφιλής ερμηνεύτρια Μαρινέλλα, με την τεράστια πορεία στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού, χαρακτήρισε τον Στέλιο Καζαντζίδη μοναδικό, λέγοντας πως δεν πρόσεξε τον εαυτό του. Με την ευκαιρία, αυτό ήταν το παράπονο του Καζαντζίδη από την τραγουδίστρια.
Για τον Τόλη Βοσκόπουλο είπε πως δεν ήταν το πιο εύκολο αγόρι.
Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα από τη συνέντευξη της Μαρινέλλας στην «Καθημερινή της Κυριακής»:
Να ξεκινήσουμε από τη λέξη «μύθος» στον τίτλο της συναυλίας. Αισθάνεσαι «μύθος»; Πότε συνειδητοποίησες το μέγεθός σου;
Πότε! Για ποιο μέγεθος μου μιλάς; Μόνο όταν βγαίνω να τραγουδήσω, επειδή μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω, νιώθω ότι «φτάνω» στο κοινό, τους ακουμπάω. Είτε είναι 100 οι θεατές, είτε χιλιάδες, τους βλέπω σαν ένα πρόσωπο που το κοιτάω στα μάτια και του λέω «σ’ αγαπώ». Αυτό το εισπράττουν όλοι. Κάτω από τη σκηνή και δεν το λέω για να καμωθώ την ταπεινή, δεν είμαι τίποτα.
Και το κοινό σ’ αγαπάει όχι μόνο για τα τραγούδια αλλά και γι’ αυτό που είσαι.
Μάλλον επειδή ό,τι καλό κάνεις το παίρνεις πίσω. Δεν έχω βλάψει κανέναν. Τα γκομενικά μου ήταν περιορισμένα. Είχα μόνο σοβαρές σχέσεις που κρατούσαν χρόνια. Και όταν η Τζωρτίνα ήταν 10 ετών και είχα πάρει διαζύγιο από τον Βοσκόπουλο– είχα ξεμπερδέψει για την ακρίβεια γιατί ο Τόλης δεν ήταν το πιο εύκολο αγόρι- αποφάσισα πως οι άντρες είχαν τελειώσει πια για μένα. Δεν ήθελα να δω πότε το παιδί μου κατσουφιασμένο από κάποιο αρνητικό σχόλιο που θα άκουγε για την προσωπική μου ζωή.
Δεν ήταν μεγάλη θυσία;
Ποτέ δεν έκανα θυσίες, μόνο συνειδητές επιλογές. Τα μισά μου χρόνια είμαι μόνη και δεν το’ χω μετανιώσει.
Ο μεγαλύτερος δάσκαλός σου στο τραγούδι ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης;
Ναι, με την τεράστια φωνή του και την ερμηνεία του την τόσο απλή αλλά συγκλονιστική. Ο Στέλιος απεχθανόταν τις φιοριτούρες και τους εντυπωσιασμούς. Τραγουδούσε σέργια, ίσια. Έκανε τα σπασίματα της φωνής του μόνο εκεί που το τραγούδι το «σήκωνε».
Από το 1966 που σταμάτησε να εμφανίζεται, κουβεντιάσατε ποτέ το ενδεχόμενο να ξανασυναντηθείτε στη σκηνή;
Πολλές φορές. Αλλά δεν ήθελε να το κάνει. «Να τραγουδήσω για ποιον;» έλεγε. Δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα το κοινό. Στα χρόνια της απουσίας του όλα είχαν αλλάξει. Είχε αφήσει τη νύχτα στο Άλφα και είχε πλέον φτάσει στο Ωμέγα. Αυτό πάντως το λάθος του το χρεώνω: ότι στέρησε την χαρά τού να τον ακούσουν live, από όσους τον αγαπούσαν αλλά κι από τις νέες γενιές, που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν μέσω των μανάδων, των πατεράδων, των παππούδων τους. Μου λείπει ο Στέλιος, ξέρεις.
Είχε καρδιά μικρού παιδιού. Νοσταλγώ τα πρώτα μας χρόνια, τα αγαπησιάρικα. Μετά τον χωρισμό μας μείναμε φίλοι- και με τον ίδιο και με τη Βάσω, τη γυναίκα του. Όταν νοσηλευόταν στο Όφενμπαχ της Γερμανίας είχα πάει να τον δω. Έμεινα 15 μέρες, του μιλούσα, του τραγουδούσα, τον τάιζα. Έχω πάντα στην κρεβατοκάμαρα μου μία φωτογραφία από τότε που ήμασταν πολύ νέοι και πολύ ερωτευμένοι. Την κοιτάω και του μιλάω. «Γιατί έπρεπε να φύγεις τόσο γρήγορα χριστιανέ μου; Γιατί δεν πρόσεξες τον εαυτό σου; Είναι καλύτερα εκεί που είσαι τώρα;» του λέω και καμιά φορά θυμώνω.
Πώς περνούν οι μέρες σου όταν δεν έχεις επαγγελματικές υποχρεώσεις;
Οικογενειακά. Με την αδερφή μου, την κόρη μου, τον άντρα της , τα εγγόνια μου. Τακτοποιώ το σπίτι, φροντίζω τα φυτά μου. Ράβω κιόλας, ξέχασα να σου πω. Κοντέματα, στενέματα απλά πράγματα δηλαδή, όλα μόνη μου τα κάνω. Κάθε Σαββατοκύριακο το πρωί να φτιάχνω το καφεδάκι μου, κάθομαι στο δωμάτιο μου ή στη βεράντα και ακούω έργα κλασικής μουσικής από μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες με σπουδαίους μαέστρους. Όταν οδηγώ μόνη, πάλι κλασική μουσική ακούω. Με ηρεμεί. Αγαπώ τον Λιστ, τον Σοπέν, τον Μπετόβεν. Μόνο ο Βάγκνερ δεν μου αρέσει, είναι πολύ βαρύς. Και σου βγάζει την ψυχή μέχρι να οδηγήσει το έργο στην κορύφωσή του.
Aκολουθήστε μας στo Google News
