«Υπήρξα ένα τέρας, παράλυτη, παχύσαρκη, κανείς δεν ήρθε να με δει» - Ράκος η Μαίρη Χρονοπούλου
Η σπάνια εξομόγηση της ηθοποιού
H Mαίρη Χρονοπούλου σε μία σπάνια συνέντευξή της, αναφέρθηκε στα προβλήματα υγείας της, στην αντιμετώπιση που την έχει πικράνει, αλλά αναφέρθηκε και στη διάθεσή της για ζωή. Με την ευκαιρία, δείτε επίσης την τελευταία επιθυμία της γνωστής ηθοποιού.
Η αγαπημένη ηθοποιός έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» και μίλησε για την δύσκολη περίοδο που βίωσε για 20 χρόνια.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα της συνέντευξης με τη Μαίρη Χρονοπούλου
Οι περιπέτειες που είχατε, σας δίδαξαν, σας έκαναν πιο δυνατή;
Αλίμονο, θα ήμουν ηλίθια αν έλεγα όχι. Πέρασα 20 χρόνια φρικτά. Ήμουν παράλυτη, παχύσαρκη 120 και βάλε κιλά. Υπήρξα ένα τέρας. Είχα μεταμορφωθεί σε ένα τέρας. Ένα τέρας που πήρε το θάρρος και έβγαλε τη φωτογραφία του στην τηλεόραση. Ένα τέρας, γουρούνι παχύσαρκο και με σήκωναν για να καθίσω ακόμη και στο καροτσάκι. Μετά από αυτό κάηκα, αλλά ευτυχώς βρήκα τον άνθρωπο που με έκανε να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Περπατάω, αλλά δεν μπορώ ακόμη να κάνω μεγάλη απόσταση, πιστεύω ότι του χρόνου θα κάνω κατοστάρι.
Υπήρξαν άνθρωποι εκείνη την περίοδο που στάθηκαν βράχος δίπλα σας;
Λίγο αλλά στάθηκαν. Από το θέατρο, σχεδόν κανείς δεν ήρθε να με δει. Μονάχα η Καραγιάννη, η Στυλιανοπούλου και η Μπεάτα Ασημακοπούλου με την οποία είχα να συναντηθώ 40 χρόνια. Έψαξε και με βρήκε μετά από 40 χρόνια και ήρθε στο νοσοκομείο και έκατσε μαζί μου μία ολόκληρη μέρα. Μετά από λίγο έφυγε από τη ζωή. Ήταν συγκινητική γιατί δεν ήταν φίλη μου. Δεν ήρθε άλλος από το θέατρο, δεν είναι και πολύ συντρέχτες οι καλλιτέχνες στις αρρώστιες.
Πιστός φίλος ο Νίκος Κούρκουλος: Η αποκάλυψη της Μαίρης Χρονοπούλου για το περιστατικό που την σημάδεψε
Η θρυλική ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου Μαίρη Χρονοπούλου, η οποία τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε κινητικά προβλήματα και κάνει σπάνιες δημόσες εμφανίσεις, φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ και περιέγραψε το πώς μπήκε στο χώρο του θεάτρου, το όνειρο της να γίνει μπαλαρίνα αλλά και για τη στενή σχέση που είχε με τον Νίκο Κούρκουλο. Με την ευκαιρία, δείτε την πρώτη σύζυγο του ηθοποιού.
Μαίρη Χρονοπούλου για Κούρκουλο: Ήταν τα πάντα για εμένα
«Δεν ήμασταν όλοι φίλοι στο θέατρο, είχα δύο τρεις λατρεμένους σαν τα αδέλφια και τον πατέρα που δεν είχα. Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ένας από αυτούς και κλείναμε 52 χρόνια φιλίας, όταν πέθανε. Λατρεμένος πατέρας κι αδερφός που δεν είχα και λατρεμένη αδερφή που δεν είχε. Γνωριστήκαμε όταν ήταν πρωτοετής στην σχολή κι εγώ στην σχολή Αρχαίου Δράματος, ήμασταν αδέρφια.
Μου παρείχε προστασία, σκοτωνόταν για εμένα και το είχα ανάγκη αυτό. Δεν είχα αδέρφια και πατέρα, που με είχε εγκαταλείψει και ο Νίκος ήταν τα πάντα για εμένα. Ήταν τα πάντα για μένα. Δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ, ήταν σαν αδερφός μου. Έπαιζε ξύλο με τους συντρόφους μου, όταν με καταπίεζαν κι ήταν το τέλειο παιδί.» συμπλήρωσε η Μαίρη Χρονοπούλου.
«Το τραύμα μου βγήκε αργότερα...» - Η σπαρακτική εξομολόγηση της Εριέττας για την ασθένεια και το θάνατο του Νίκου Κούρκουλου
Ο θάνατος του Νίκου Κούρκουλου ήρθε για να σκεπάσει με πέπλο πένθους τον καλλιτεχνικό χώρο, με την οικογένειά του φυσικά να είναι καταρρακωμένη, αν και ήταν προετοιμασμένη.
Η Εριέττα Κούρκολου είχε μιλήσει στο διαδικτυακό περιοδικό «Go by Gonimotita» για την απώλεια του πατέρα της, Νίκου Κούρκουλου από καρκίνο αλλά και τις κρίσεις πανικού που βίωσε, με την ίδια να συγκλονίζει και με μια εξομολόγηση για τον εαυτό της.
Η εξομολόγηση της Εριέττας Κούρκουλου για τον πατέρα της
Εσύ ήσουν 13 και ο αδερφός σου 8, όταν πέθανε ο πατέρας σου Νίκος Κούρκουλος. Έχεις βιώσει, όμως, για αρκετά χρόνια και το κομμάτι της νόσησής του. Θες να μου μιλήσεις για τα συναισθήματά σου τότε; Πώς αισθάνεται ένα παιδί όταν ο γονιός του αρρωσταίνει σοβαρά;
Η αλήθεια είναι πως ήταν άρρωστος για περισσότερα από 6 χρόνια. Εγώ, όταν ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία, ήμουν 6 χρονών και ο αδερφός μου ακόμα μωράκι. Στην αρχή δεν μου εξήγησαν τι συμβαίνει. Δε μου είπαν δηλαδή ότι ῾῾ο μπαμπάς έχει καρκίνο῾῾. Καταλάβαινα απλά ότι ήταν άρρωστος λόγω των συχνών επισκέψεών του στο νοσοκομείο. Κάποια περίοδο μάλιστα, μετακομίσαμε στο Λονδίνο για να ολοκληρώσει εκεί τις θεραπείες του και χρειάστηκε να μας βγάλουν από το σχολείο για αρκετούς μήνες.
Δεν σε προετοίμασε κανείς για την απώλεια;
Ευτυχώς ο πατέρας μου, με τον οποίο είχαμε πολύ στενή σχέση, ήταν ένας άνθρωπος που μου μιλούσε πολύ. Μου μίλαγε από μικρή, σαν να ήμουν ενήλικας. Σε ό,τι αφορά την ασθένειά του, με προετοίμασε με τον τρόπο του για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Για το ότι υπήρχε πιθανότητα να είναι απών δηλαδή, όταν εγώ θα μεγάλωνα. Άρχισε από νωρίς να μου βάζει αυτήν την ιδέα. Φυσικά για ένα παιδί, όλο αυτό αποδομεί την αφέλεια και την ανεμελιά που συνήθως κυριαρχούν σε αυτή την ηλικία. Εγώ αισθάνομαι ότι εξαιτίας της ασθένειας και της απώλειας του πατέρα μου έχασα το μεγαλύτερο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δεν έλαβες ψυχολογική υποστήριξη μετά τον θάνατο του μπαμπά σου;
Όχι. Μου είχαν προτείνει τότε από το σχολείο να μιλήσω σε ψυχολόγο, αλλά ήμουν αρνητική σε αυτό. Γενικά αντιμετώπισα το γεγονός της απώλειας του πατέρα μου αγνοώντας την. Πάνω στην εφηβεία μου ξέσπασα σε μια φαινομενική καλοπέραση, αντί να ξεσπάσω στα κλάματα. Κάπνιζα, έπινα και έβγαινα με τις λάθος παρέες. Η αυθόρμητη αντίδραση στον θάνατο του πατέρα μου ήταν να αρχίσω να ζω στα άκρα, αντί να κλειστώ στον εαυτό μου ή να πάθω κατάθλιψη. Ακολούθησα, δυστυχώς, τον δρόμο της δύσκολης εφηβείας (η μητέρα μου φυσικά πέρασε πολύ δύσκολα τότε με όλο αυτό) και με αυτόν τον τρόπο, έθαψα τη θλίψη μου και απέφυγα προσωρινά τον πόνο του χαμού του μπαμπά μου, τον οποίο λάτρευα όσο τίποτα στον κόσμο.
Σου βγήκε όμως το τραύμα αργότερα;
Φυσικά! Αρκετά χρόνια αργότερα, μου χτύπησαν την πόρτα οι κρίσεις πανικού. Ξαφνικά, χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο ή να περνάω κάποιο στρεσογόνο γεγονός, άρχισα να παθαίνω καθημερινές κρίσεις πανικού. Στην αρχή προσπάθησα να το αντιμετωπίσω μόνη μου, αλλά σταδιακά άρχισε να εμποδίζει τη λειτουργικότητά μου και αποφάσισα να ζητήσω τη βοήθεια της μητέρας μου. Εκείνη με καθοδήγησε σε έναν ψυχολόγο, με τον οποίο ξεκίνησα να κάνω συνεδρίες.
Λες ότι πάλεψες μόνη για έναν χρόνο. Είσαι τύπος που το κάνει συχνά αυτό;
Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι άνθρωπος που ό,τι μπορώ το αντιμετωπίζω μόνη μου. Πρέπει να φτάσω στα όριά μου για να ζητήσω βοήθεια. Όταν προέκυψε η ασθένεια του πατέρα μου, δεν ήθελα να επιβαρύνω τους γονείς μου με τις δικές μου ανησυχίες και από τότε μάλλον μου έγινε συνήθεια…
Aκολουθήστε μας στo Google News
