Αποκάλυψη «φωτιά» από Γιώργο Μαρίνο: «Η Τζένη Καρέζη ερχόταν σχεδόν κάθε βράδυ...»

Το 2006 ο Γιώργος Μαρίνος είχε λάβει μέρος στο πρότζεκτ της LIFO «Οι Αθηναίοι». Τη συνέντευξη είχε πάρει ο τότε διευθυντής σύνταξης της LIFO, Νίκος Ράλλης, ο οποίος θα πέθαινε λίγα χρόνια μετά, στα 41 χρόνια του, από σπάνιο αυτοάνοσο. Παράλληλα, με αυτή τη γυναίκα ο γνωστός showman παραλίγο να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας.

Η συνέντευξη ψηφιοποιήθηκε για πρώτη φορά, και έχει ενδιαφέρον για δύο κυρίως σημεία: την αναφορά του στην διαλυμένη παιδική του ηλικία, και στην επίγνωση που είχε ότι σε μια εποχή που οι ομοφυλόφιλοι ήταν κάτι γραφικό ή ξεφτιλισμένο, αυτός μόνος, με πρωτοφανή τόλμη διεκδίκησε όσα η LGBTQI+ κοινότητα θα έκανε αγωνιστική ατζέντα της, δεκαετίες αργότερα.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Survivor 2024 spoiler: Ποια Νέα Υόρκη; Αυτό είναι το απίθανο έπαθλο που θα δώσει ο Ατζούν τις επόμενες μέρες!

To «show του Μαρίνου» έγινε σιγά σιγά, δεν έγινε απότομα. Έπαιζα τότε με τον Χορν στο «Αυγό», και ερχόταν ένας άνθρωπος επί 2 μήνες να με πείσει να τραγουδήσω στην Κατακόμβη, μία μπουάτ στην Πλάκα. Εμένα δεν με ενδιέφερε το τραγούδι, απλώς είχε τύχει να τραγουδήσω, στο θέατρο, δύο τραγούδια του Θεοδωράκη, και έπειτα το βασικό τραγούδι στην Οδό Ονείρων. Δεν θα τραγουδούσα εάν ο Βύρων ο Πάλλης, τον έχεις ακουστά, θεός σχωρέστον -πολλά θεός σχωρέστον θα ακούσεις σε αυτή την κουβέντα-, δεν μου είχε πει, είχα ανάγκη και από χρήματα, «γιατί δεν πας; Δεν ξέρεις ποτέ από πού θα σου έρθει η επιτυχία».

Πήγα, και ο χώρος γέμισε από ανθρώπους του θεάτρου, που έρχονταν μαζικά. Η Τζένη η Καρέζη ερχόταν σχεδόν κάθε βράδυ στην Κατακόμβη. Εκεί διαμορφωνόταν σιγά σιγά το πρόγραμμα, ασυναίσθητα. Την άλλη χρονιά κατακόρυφη άνοδος, ανέβηκα στα «Ταβάνια», που ήταν... από πάνω. Δεν είχα κείμενα ακόμα, κανα αστείο έλεγα όταν έβρισκα, ή πήγαινα στα τραπέζια και έλεγα κανα κουτσομπολιό. Κυρίως όμως τραγουδούσα. Ξεκίνησα με κείμενα δικά μου, όχι κείμενα ακριβώς, γιατί εγώ δεν ξέρω να γράφω ούτε το όνομά μου. Είχα κάποιες ιδέες. Ήταν μέσα στη δικτατορία, και εγώ σατίριζα τον Παπαδόπουλο. Ένα άλλο λεγόταν «Η πουτάνα δια μέσου των αιώνων», ξεκινώντας από την Ηλέκτρα, που δεν ήταν καθόλου πουτάνα. Αυτά που έλεγα δεν μεταφέρονται, θα στα πω για δική μας πλάκα. Ένα αριστούργημα.

Και πάλι δεν είχα αποφασίσει ότι αυτός ήταν ο δρόμος μου. Είχα έναν κρυφό φόβο μέσα μου. Κάποια στιγμή, ήταν τίγκα το μαγαζί, δεν έπεφτε καρφίτσα, τότε στις μπουάτ δεν είχε μετρ ή γκαρσόνια, και -σε κάποια στιγμή του προγράμματος που δεν ακουγόταν κιχ- κάποιος με ξεφώνισε. Είπα πράγματα τα οποία δεν θυμάμαι, όχι επιθετικά αλλά του τύπου; «Εγώ τα έχω πει. Αυτός είμαι, δεν νομίζω ότι σας κοροϊδεύω, αυτό μπορώ να κάνω, αυτό κάνω.» Και μετά είπα; «Δεν μπορώ να συνεχίσω αν δεν φύγει ο κύριος. Για όσους δεν άκουσαν, είπε αυτό...» Και εξεβράσθη από το κοινό το ίδιο.

Τον πήραν σηκωτό και τον πέταξαν έξω. Ήταν μία πράξη επαναστατική για την εποχή και, σήμερα που τα πράγματα έχουν αλλάξει, θεωρώ ότι βοήθησα κι εγώ λίγο, έβαλα το λιθαράκι μου. Μέχρι τότε, οι Έλληνες γκέι ήταν ένας μεγάλος συνθέτης ή ένας μεγάλος ζωγράφος. Κανείς που να βγαίνει στην πίστα, σε άμεση επαφή με το κοινό. Η πίστα είναι πράγμα άγριο. Αμέσως μετά, εντελώς απρογραμμάτιστα, είπα τον «Ηθοποιό»... Έπεσε το μαγαζί κάτω. Σηκώθηκε ο κόσμος όρθιος και χειροκροτούσε. Εγώ εξαφανίστηκα στην κουζίνα και έκλαιγα, έκλαιγα με τις ώρες. Γιατί δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με τριακόσια άτομα, είναι περίεργο, είναι too much. Όποτε κλαίω, εμένα μου βγαίνει σε καλό. Έκλαψα κι έκλαψα κι έκλαψα, και μετά είπα «τώρα θα κάνω καριέρα».

Αν μπορούσα να ξαναζήσω ως straight, δεν νομίζω ότι θα είχε διαφορά η ζωή μου. Θα ζούσα την ίδια ζωή. Ζούσα σε μία εποχή Brokeback Mountain, αλλά δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα να πω την αλήθεια. Ό,τι έχω κάνει, το υπογράφω. Με το πέρασμα του χρόνου το κοινό το εξετίμησε αυτό. Τώρα εισπράττω την αγάπη του, ίσως επειδή έχω ξεκαβαλήσει την πεντακοσάρα μου μηχανή. Σχεδόν ποτέ όμως δεν μου έκανε κάποιος μία νύξη κακή. Γενικώς, ήμουν τούκα προ, όλους τους προλάβαινα. Τι να σου πούνε; Όταν πας και τους λες «εγώ κύριε είμαι ομοφυλόφιλος», τι να σου πούνε; «Ρε πούστη»; Δεν είχα ενοχές και τύψεις, άρα δεν μπορούσε κανείς να με πληγώσει.