"Ράγισαν" καρδιές για την Μάρθα Καραγιάννη: Πού σκόρπισαν την τέφρα της - Το τραγούδι που επιθυμούσε να ακουστεί (Video)

«Ήταν ένα απόμερο λιμανάκι, πάρα πολύ μικρό...»

29 Σεπτεμβρίου 2022 15:51

Από ATHENSMAGAZINE TEAM

Καλεσμένος στο πλατό της εκπομπής «Super Κατερίνα» ήταν σήμερα ο Δημήτρης Σούρας, ο οποίος μίλησε για την τελευταία επιθυμία που είχε εκφράσει η Μάρθα Καραγιάννη.

Όπως εξήγησε ο ίδιος, η αείμνηστη ηθοποιός είχε ζητήσει να σκορπίσουν την τέφρα της στο Κερατσίνι και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας να ακούγεται το τραγούδι «Δραπετσώνα».

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Survivor spoiler: Με περισσότερα χρήματα και από τον Τζέιμς Καφετζή - Συμφώνησε και μπαίνει στο Survivor o Τριαντάφυλλος

«Η τελευταία επιθυμία της Μάρθας ήταν να σκορπίσουμε την τέφρα. Αυτό έγινε στο Κερατσίνι. Αν με ρωτήσετε πού ακριβώς, δεν ξέρω να σας πω. Όχι, δεν ήθελε άδεια να γίνει στο Κερατσίνι γιατί εμείς πήγαμε σε ένα απόμερο μέρος, πολύ απόμερο, ήταν ένα πολύ μικρό λιμανάκι, η Ντόρα Δούκα κι εγώ, κανένας άλλος, και κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε.

Η Μάρθα μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Εκεί είναι τα παιδικά της χρόνια, εκεί πήγε σχολείο, εκεί ξεκίνησε το χορευτικό της ταλέντο, βλέποντας θιάσους τα καλοκαίρια. Εκεί μεγάλωσε η Μάρθα και αυτή ήταν η επιθυμία της. Στη θάλασσα ρίξαμε την τέφρα της», είπε αρχικά ο Δημήτρης Σούρας.

Ο Δημήτρης Σούρας είπε στη συνέχεια: «Ήταν ένα απόμερο λιμανάκι, πάρα πολύ μικρό με κάτι βράχια που δυσκολευτήκαμε πολύ να ανέβουμε, αλλά τα καταφέραμε. Και το ρίξαμε στη θάλασσα και ακουγόταν το τραγούδι «Δραπετσώνα» που ήταν το αγαπημένο τραγούδι της Μάρθας».

Το αγαπημένο τραγούδι της Μάρθας Καραγιάννη

Γραμμένο από τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, η Δραπετσώνα είναι ένα ιστορικό τραγούδι, που μαρτυρά τον πόνο, τον μόχθο και τα όνειρα των λαικών ανθρώπων, που ζούσαν στις εργατογειτονιές του Πειραιά. Ένας από αυτούς ήταν και η Μάρθα Καραγιάννη, πάντα απλή, πάντα προσιτή.

Στίχοι

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά