Πιο ξεκάθαρος από ποτέ ο Γιώργος Μαρίνος: «Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει είναι...»
Τι αποκάλυπτε πριν χρόνια σε συνέντευξή του;
Γεννημένος στις 18 Ιουνίου του 1939, ο Γιώργος Μαρίνος αποσύρθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας σχετικά νωρίς κι έτσι η εικόνα που έχουμε από εκείνον είναι αυτή του αιώνιου έφηβου.
Δείτε επίσης: Στην φόρα το μεγαλύτερο μυστικό του Γιώργου Μαρίνου: Ο άνθρωπός του αποκάλυψε πού μένουν
Σε συνέντευξή του στον Άγγελο Κουτσούκη, ο γνωστός performer είχε μιλήσει για τη ζωή του, αποκαλύπτοντας διάφορες άγνωστες πτυχές της ζωής του.
Μετά από πολλά χρόνια ξαναβρέθηκες στο θέατρο, δηλώνοντας όμως ταυτόχρονα ότι η πίστα είναι η δουλειά σου και δεν την αλλάζεις με τίποτα. Ηταν μιά προσπάθεια αλλαγής, μιά προσπάθεια αποφυγής της τυποποίησης;
Το θέατρο ήταν ένα απωθημένο μου. Πέστο παιδικό, πέστο αφελές, αλλά ήταν. Ηθελα να βγώ με ένα ελληνικό έργο. Γι΄αυτό και η επιλογή έγινε για τον Γιάννη Ξανθούλη. Τελικά δεν τα κατάφερα και δεν εννοώ αν ήμουν καλός ή κακός ηθοποιός, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί το έργο που παίχτηκε , δεν ήταν θεατρικό έργο. Κι αυτή είναι όλη μου η στενοχώρια. Οτι τελικά θα μπορούσα να είχα παίξει ένα θεατρικό έργο και να ελιχαν πεί ΄΄Μα είναι χάλια ο άνθρωπος, δεν βλέπετε, καλά θα κάνει να γυρίσει εκεί που είναι, να μας αφήσει ήσυχους΄΄. Το κακό είναι πως ούτε το κοινό, και το χειρότερο , ούτε κι εγώ, κατάλαβα αν κάνω για το θέατρο ή όχι. Ηταν ένα ξαναμασημένο πράγμα, ΄΄Ο αστερισμός της Μέδουσας΄΄ του 1984, χειρότερα φτιαγμένος. Ο Γιάννης Ξανθούλης έχει κάποιες δικαιολογίες, εκείνη την εποχή ήταν απασχολημένος με ένα δικό του έργο που ανέβαζε και όπου έπαιζε και ο ίδιος, πράγμα πολύ βαρύ για τον ίδιο. Αυτά που μας έστελνε, τα κείμενα, στο πόδι, κάνοντάς μας και λίγο χάρη, και μας είπε ,σχεδόν, βγάλτε τα μάτια σας. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε ότι μπορούσαμε για να περισωθεί αυτό το πράγμα. Δεν γινόταν να κάνουμε πίσω. Συγχρόνως, εκείνη την εποχή, μου συνέβη το χειρότερο της ζωής μου, πέθανε η μητέρα μου, και δεν είχα κανένα κουράγιο, ούτα να αντιδράσω, ούτε να επέμβω σε όλα που γινόντουσαν δίπλα μου και γύρω. Καί κάποια στιγμή κατάλαβα, ότι από την εποχή που είχα να παίξω στο θέατρο, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Εγώ είχα μείνει στις παλιές συνθήκες. Δεν το ήξερα καθόλου. Ετσι, λοιπόν, ανέβηκε αυτό το θεατρογράφημα.
Υπήρχε, όμως, κάτι πολύ σημαντικό, η δουλειά του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου, αυτών των δύο παιδιών, που είχα την τύχη να τους γνωρίσω το 1983. Η δουλειά τους έμεινε σε έναν διπλό δίσκο με τον τίτλο ΄΄Αυτός ο Γιώργος΄΄. Πρέπει να ευχαριστήσω τον Μάνο Χατζιδάκι για άλλη μιά φορά που είχε το θάρρος και την τόλμη να βγάλει αυτόν τον πανάκριβο δίσκο, χωρίς την πρόβλεψη ότι μπορεί να βγάλει τα έξοδά του. Mε τον Σταμάτη συνεργαστήκαμε πολλές φορές στο παρελθόν, και μαζό του έκανα έναν πολύ ειδικό δίσκο που λεγόταν ΄΄Μόνο αντρες΄΄. Μπορώ να πώ ότι ήταν μιά ευτυχής στιγμή για μένα, γιατί είπα σπουδαία τραγούδια. Οταν μου τα έφερε, μαγεύτικα κυριολεκτικά,, τα κάναμε δίσκο και τα έκανα πρόγραμμα.
Ο κόσμος, στό πρόγραμμα, που μπορώ να σου πω, γιατί δίσκους δεν πούλαγα ποτέ για να πώ ότι τότε ειδικά δεν πούλησα, όταν άκουγε αυτά τα τραγούδια, λίγο πολύ τρόμαξε. Ηταν τραγούδια που μιλούσαν για την ομοφυλοφιλία, για τις σχέσεις μεταξύ ανδρών. Το χειρότερο απ΄όλα και αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι τρόμαζαν οι άντρες, ενώ οι γυναίκες δεν τρόμαζαν. Και έγινε πια σίγουρο σε μένα αυτό που υποσυνείδητα πίστευα, ότι βασικό φύλο είναι το γυναικείο και όχι το αντρικό. Και το πιο ισχυρό. Οι γυναίκες, επειδή δεν τους επέτρεπαν κοινωνικά να εκφραστούν όπως ήθελαν, ήταν αναγκασμένες, εκ των πραγμάτων, να αυξήσουν το ένστικτό τους, την διαίσθησή τους, και μιά περίεργη πνευματικότητα κρυμμένη όμως κάτω απ΄όλα αυτά τα ταμπού και τα ΄΄όχι΄΄ που ήταν αναγκασμένες να μεγαλώσουν και να ζήσουν. Εγώ δε, ως ένα άτομο με ιδιαιτερότητες, το λέω ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, ότι πιστεύω πως οι γυναίκες είναι πολύ πιό άντιμες από υους άντρες. Οι καλύτεροί μου φίλοι είναι γυναίκες, και οι πιό σημαντικοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει σε προσωποκό επίπεδο. Εχω μιά φίλη, την Κατερίνα Βασιλάκου, 30-32 χρόνια τώρα, και δεν έχω δεί πιό ΄΄αντράκι΄΄ στη ζωή μου. Και βέβαια η λέξη ΄΄αντράκι΄΄ είναι μια λάθος έκφραση κατά την άποψή μου, αλλά δεν έχουμε άλλη λέξη που να δηλώνει την ψυχική λεβεντιά. Κι αυτή η ψυχική λεβεντιά είναι ότι λείπει περισσότερο από την εποχή μας και τους ανθρώπους της......
Aκολουθήστε μας στo Google News
