Γκέλυ Μαυροπούλου: Ο νόμος δεν επιτρέπει την ταφή της - Yποχρεωτική παρέμβαση εισαγγελέα
Η νομοθεσία απαιτεί σχετική δήλωση συγγενή-κληρονόμου
Η Γκέλυ Μαυροπούλου δεν μπορεί να ταφεί ή να αποτεφρωθεί, όπως η ίδια επιθυμούσε, λόγω απουσίας συγγενών ή κληρονόμων για να παραλάβουν τη σορό της.
Επιθυμία της Γκέλυς Μαυροπούλου ήταν να αποτεφρωθεί
Για να προχωρήσει η διαδικασία ταφής ή αποτέφρωσης, πρέπει να εκδοθεί ληξιαρχική πράξη, η οποία θα πρέπει να φέρει την υπογραφή κάποιου συγγενή ή κληρονόμου του θανόντος. Ωστόσο, η ηθοποιός, που άφησε την τελευταία της πνοή τη Δευτέρα 19 Ιουλίου, δεν άφησε διαθήκη ή κάποιον κληρονόμο και έτσι η διαδικασία έχει κολλήσει.
Ο Σπύρος Μπιμπίλας είχε ακούσει την επιθυμία της
Ο πρόεδρος του ΣΕΗ Σπύρος Μπιμπίλας προσκόμισε στο γραφείο τελετών μια υπεύθυνη δήλωση, στην οποία αναφέρει ότι υπήρξε αυτήκοος μάρτυρας της επιθυμίας της ηθοποιού να αποτεφρωθεί μετά το θάνατό της, όμως, από τη στιγμή που δεν είναι συγγενής ή κληρονόμος, η δήλωση δεν γίνεται αποδεκτή από το ληξιαρχείο.
Ο λόγος πλέον ανήκει στον εισαγγελέα, στον οποίο θα διαβιβαστεί η υπόθεση, ώστε να προχωρήσει η διαδικασία της αποτέφρωσης της ηθοποιού.
Λίγα λόγια για την Γκέλυ Μαυροπούλου
Η Γκέλυ Μαυροπούλου γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1932 στη Θεσσαλονίκη. Ήταν κόρη του ηθοποιού Άγγελου Μαυρόπουλου (1901-1979) και της πρώτης συζύγου του, της ηθοποιού Μαρίκας Κρεββατά (1910 - 1994). Ακολούθησε τα χνάρια της οικογένειάς της και μετά τη Γαλλική Ακαδημία Αθηνών σπούδασε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν.
Το 1953 πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο με την κωμωδία του Γιώργου Λαζαρίδη «Ο Μπαμπάς εκπαιδεύεται» και ακολούθησε η συμμετοχή της στην κωμωδία του Νίκου Τσιφόρου «Η Ωραία των Αθηνών» (1954), δίπλα στον Νίκο Σταυρίδη, τον Μίμη Φωτόπουλο, τη Σπεράντζα Βρανά και τη Γεωργία Βασιλειάδου. Το 1955 έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο, στο θέατρο Κοτοπούλη, με τον θίασο Δημήτρη Μυράτ - Μελίνας Μερκούρη στο έργο του Τζορτζ Άξελροντ «Επτά χρόνια φαγούρα».
Στο θέατρο έγινε γρήγορα πρωταγωνίστρια, είτε ως θιασάρχης είτε συμπράττοντας με άλλους θιάσους, παίζοντας από νεοελληνική κωμωδία έως κλασικό ρεπερτόριο - από την κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης» με τον θίασο των Ντίνου Ηλιόπουλου και Μίμη Φωτόπουλου έως τους «Βρικόλακες» του Ερίκου Ίψεν στο Εθνικό Θέατρο, δίπλα στην Κατίνα Παξινού, στην «Ορέστεια» του Αισχύλου, στον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου, αλλά και στον «Δον Ζουάν» του ίδιου συγγραφέα, δίπλα στον Δημήτρη Χορν.
Παράλληλα, η καριέρα της στο σινεμά συνεχιζόταν ακάθεκτη, με έργα όπως «Η θεία από το Σικάγο», «Έγκλημα στο Κολωνάκι», «Εταιρεία θαυμάτων» κ.ά. Έπαιξε σε κωμωδίες και σε δράματα, αλλά τα χρόνια του ‘60 «ειδικεύτηκε» στις μελό ταινίες που τότε ήταν πολύ της μόδας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ένας νέος δρόμος άνοιξε για την Γκέλυ Μαυροπούλου. Με πρόσκληση του Νίκου Φώσκολου μεταπήδησε στην τηλεόραση, όπου έκανε τεράστια επιτυχία με τον θρυλικό «Άγνωστο Πόλεμο», στο ρόλο της Χριστίνας Ψάχου, κάνοντας όλη την Ελλάδα να αγωνιά για το μέλλον της.
Η επιτυχία του «Άγνωστου Πολέμου» οδήγησε τον Φίνο να γυρίσει την ταινία «Οι γενναίοι πεθαίνουν δυο φορές» με τους πρωταγωνιστές του «Άγνωστου Πολέμου», δηλαδή την ίδια και τον Άγγελο Αντωνόπουλο, σε σενάριο Νίκου Φώσκολου και σκηνοθεσία Τάκη Βουγιουκλάκη.
Στην τηλεόραση έπαιξε σε πολλές ακόμη σειρές, όπως το «Εν τούτω νίκα» του Νίκου Φώσκολου, «Τα Αρραβωνιάσματα» του Κώστα Καραγιάννη, «Ποιος Σκότωσε τον Άβελ» του Δημήτρη Ποντίκα κ.ά. Το 1977 πήρε το α' βραβείο στο Θεατρικό Φεστιβάλ Ιθάκης για την ερμηνεία της στο έργο της Μαργκερίτ Ντιράς «Χιροσίμα, αγάπη μου».
Έντονα πολιτικοποιημένη και συνδικαλίστρια του χώρου, ήταν υποψήφια βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το 1989. Το 1955 παντρεύτηκε τον μεγάλο της έρωτα, τον ηθοποιό Στέφανο Στρατηγό, με τον οποίο χώρισε το 1967.
Aκολουθήστε μας στo Google News
