City Walk Γκάζι
Μερικοί τo παρομοιάζουν με το Soho του Λονδίνου. Άλλοι πάλι με την Tribeca της Νέας Υόρκης και κάποιοι βλέπουν σε αυτό την κατάληξη του Ψυρρή. Αν και οι λίγοι ρομαντικοί που οραματίστηκαν να το «μονοπωλήσουν», τώρα πλέον κοιτούν πίσω με νοσταλγία, το Γκάζι δεν έχασε το δρόμο του. Αντιστέκεται στην επέλαση της μάζας και συνεχίζει να χαράζει το στίγμα του στο χάρτη της αθηναϊκής διασκέδασης ως το απόλυτο place to be! Ένα μοναδικό ρεπορτάζ στα στέκια του -παλιά και νέα- θα σας ξεναγήσει σε όλα αυτά που ήταν, είναι και θα είναι...
Μια μικρή γειτονιά, ανάμεσα στην Πειραιώς, την Ιερά Οδό και την Κωνσταντινουπόλεως, ελάχιστα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, ξαφνικά συγκεντρώνει πάνω της τα φλας και το ενδιαφέρον του κόσμου. Ακλουθώντας αντίστοιχα παραδείγματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, η πρώην βιομηχανική περιοχή με σημείο αναφοράς της το εργοστάσιο Αεριόφωτος (γκαζιού), ενεργό από το 1862 έως το 1984, ξεκινά μία προσπάθεια να αποτινάξει από πάνω της την εικόνα της εγκατάλειψης. Οι industrial χώροι που απασχολούν στο παρελθόν χιλιάδες κόσμου ετοιμάζονται να φιλοξενήσουν τον πολυχώρο Τεχνόπολις, ενώ οι φτωχικές καλύβες και οι παλιές αποθήκες δίνουν τη θέση τους σε μοντέρνες ταβέρνες, ντιζαϊνάτα μπαράκια και καφετέριες, που ξεφυτρώνουν δίπλα σε συνεργεία αυτοκινήτων και μηχανουργεία. Στις άλλοτε κακόφημες οδούς Περσεφόνης, Τριπτολέμου και Δεκελέων, σήμερα χτυπάει η καρδιά της νυχτερινής διασκέδασης...
Το Γκάζι έτσι όπως το γνώρισαν λίγοι...
Η εξέλιξη ήταν προκαθορισμένη... Οι ανήσυχες κοινωνικές ομάδες μαζί με την gay κοινότητα, θαμπωμένες από τη γοητεία που αποπνέουν οι εγκαταλειμμένες αποθήκες γκαζιού και τα παλιά χαμόσπιτα, αποφασίζουν να κάνουν την περιοχή στέκι τους. Πράγματι, οι καλύβες και τα μισογκρεμισμένα κτήρια στα σκοτεινά σοκάκια σιγοκαίνε ακόμα στις στάχτες του παρελθόντος τους την αύρα μιας παλιάς γειτονιάς, ενώ τα καινούρια μαγαζιά που ανοίγουν προσπαθούν να «ενταχθούν» ομαλά στο περιβάλλον, προβάλλοντας έναν underground χαρακτήρα... «Οι gay ήταν οι πρώτοι που ανακάλυψαν το Γκάζι. Αυτοί το έκαναν μόδα» μας εξηγεί ο Γιώργος Πλέστης, ιδιοκτήτης πολλών γνωστών επιχειρήσεων στην περιοχή. «Εδώ στην αρχή σύχναζαν όλοι όσοι επιδίωκαν να μένουν μακριά από τα περίεργα βλέμματα». Όσον αφορά όμως στο πώς τελικά έγινε το Γκάζι γνωστό, «...σε αυτό συνέβαλε η ενεργή δράση του Τεχνόπολις αλλά κι η έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα στην ευρύτερη περιοχή που αποτελεί πόλο έλξης για το φιλότεχνο κοινό της Αθήνας».
Κάποιοι επιχειρηματίες «οσφραίνονται» τη ραγδαία ανάπτυξη και έτσι αρχίζουν τις επενδύσεις. Το αποτέλεσμα; H αξία των ενοικίων εκτοξεύεται και πολλοί από τους μόνιμους κατοίκους -μετανάστες και πρώην εργάτες- αναγκάζονται να εγκαταλείψουν γιατί δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν. Η οικιστική δραστηριότητα είναι «αυθαίρετη» και στα μικροσκοπικά οικόπεδα ανεγείρονται πολυκατοικίες-τύπου loft που προσελκύουν εύπορους εργένηδες. Λίγα χρόνια μετά, το μετρό αποφασίζει να ανοίξει σταθμό στο Γκάζι και έτσι για τους επόμενους μήνες το μέρος θυμίζει εργοτάξιο...
Πρώτο ραντεβού με το Γκάζι
Το Γκάζι συστήνεται για τα καλά στους Αθηναίους με την άφιξη του μετροπόντικα. Ο σταθμός του Κεραμεικού πολλαπλασιάζει τους επισκέπτες και η περιοχή μπαίνει στην «εφηβεία»... Το Γκάζι, που εκφράζει τη mainstream αθηναϊκή κουλτούρα, δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που γνώρισαν οι πρώτοι «ιχνηλάτες» του. Γύρω από την κεντρική πλατεία ανοίγουν τυποποιημένες καφετέριες, οι οποίες σε συνδυασμό με τα μπουζούκια κατά μήκος της Ιεράς Οδού και της Πειραιώς, φέρνουν μαζί τους ένα άλλο κύμα ανθρώπων!
Πλέον ο κόσμος που συχνάζει στο Γκάζι προέρχεται από κάθε περιοχή της Αθήνας και από όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Στους δρόμους και στα στενά του συνυπάρχουν αρμονικά: πιτσιρικάδες με ποδήλατα και skateboard, μικροπωλητές, μετανάστες που πουλάνε σουβλάκια και hot dogs στους ξενύχτηδες, χεβιμεταλάδες με μπύρες στο χέρι, gay ζευγάρια πιασμένα χέρι χέρι, φοιτητόκοσμος, καλλιτέχνες, πολιτικοί και επώνυμοι επιχειρηματίες. Μα επιτέλους, τι συμβαίνει;
Οι μικρές γειτονιές του Γκαζιού
To Γκάζι είναι πλέον χωρισμένο σε μικρές επιμέρους γειτονιές. Αν και η Περσεφόνης πεζοδρομείται, τα αυτοκίνητα και οι μηχανές περνούν ξυστά από τα τραπέζια του Βutcher Shop και του Sardelles, ενοχλώντας τους θαμώνες. Και να φανταστεί κανείς ότι εκεί 11 χρόνια πριν δεν κυκλοφορούσε ψυχή...
Λίγο πιο κάτω, η οδός Τριπτολέμου θυμίζει νησί. Ήταν το Μάρτιο του 1989, όταν ο Κώστας Ηλιόπουλος και ο Βασίλης Τσεκούρας άνοιξαν στη γωνία με την Περσεφόνης το Μamacas, το πρώτο μαγαζί του Γκαζιού. Mετά ακολούθησαν κι άλλα, μετατρέποντας το στενό δρομάκι σε αγαπημένο meeting point...
«Δεν το είδαμε ως επένδυση, ούτε πήραμε κάποιο επιχειρηματικό ρίσκο. Απλώς, θέλαμε να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας», μου απαντάει ο γεννημένος στο Γκάζι Κώστας Ηλιόπουλος, όταν τον ρωτάω αν είχε «διαισθανθεί» την άνθηση της περιοχής, πριν λειτουργήσουν το μαγαζί. Κανένας τους δεν περίμενε πως μια δεκαετία μετά, τα πράγματα θα έπαιρναν αυτή την τροπή. Το Μamacas δεν αργεί να γίνει γνωστό. Η μυκονιάτικη αύρα του, το σπιτικό φαγητό -που «επιμελούνται» οι μαμάδες των ιδιοκτητών- και το φιλικό περιβάλλον ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα. «Οι πρώτοι πελάτες ήταν κυρίως φίλοι και γνωστοί, ενώ για τα επόμενα 4 χρόνια ο κύκλος παρέμενε κλειστός... Άλλωστε και το ίδιο το μαγαζί μπορούσε να εξυπηρετήσει ελάχιστα τραπεζάκια». «Το 2002 η λειτουργία του bar άλλαξε τα δεδομένα και με τον καιρό, το Μamacas καθιερώθηκε ως hot spot του Γκαζιού», συμπληρώνει ο συνεργάτης του Γιάννης Ρούσσος. «Όχι, δεν πιστεύω ότι θα ακολουθήσουμε ποτέ τη φθίνουσα πορεία του Ψυρρή», μου απαντάει ο ίδιος στην ερώτηση ποιο πιστεύει ότι θα είναι το μέλλον του Γκαζιού τα επόμενα χρόνια. «Εδώ βλέπεις ουρανό, δεν είναι κλειστός χώρος... Το Γκάζι πιστεύω έχει ακόμα πολλά περιθώρια ανάπτυξης... Το θέμα είναι να μην γίνει αυτή αλόγιστα».
Την ίδια χρονιά, ανοίγει λίγο πιο πέρα το Dirty Ginger. «Όταν διάβασα σε μια αγγελία ότι νοικιάζεται μια αυλή με πηγάδι και φοίνικα στο Γκάζι, μου κινήθηκε αμέσως η περιέργεια», θυμάται ο Νίκος Μαούνης, ιδιοκτήτης του φημισμένου bar-restaurant. «Όταν την είδα, την ερωτεύτηκα με τη μία», μου εξομολογείται. «Θυμάμαι ακόμα τις καλοκαιρινές νύχτες με αστροφεγγιά που περνούσαμε εδώ με καλή παρέα. Και τι ήταν τότε το Γκάζι; Μερικές σκυλοπαρέες, κάποιοι εναπομείναντες Έλληνες μουσουλμάνοι από την Κομοτηνή και 3-4 τρελοί-ρομαντικοί που λατρέψαμε την περιοχή. Και αυτό δεν έγινε τυχαία, καθώς ακόμη και σήμερα το Γκάζι εκπέμπει την ίδια μοναδική ενέργεια. Έχει έναν δικό του τρόπο να αντιστέκεται σε κάθε είδους βανδαλισμό», μου λέει με θαυμασμό και το βλέμμα του είναι σαν να βυθίζεται στο χρόνο...
Πεζόδρομος Boυτάδων: το νέο-Γκάζι
Σαν ξεχωριστό κομμάτι φαντάζει ο πεζόδρομος των Βουτάδων. Εκεί ως επί το πλείστον, θα δεις τη μία καφετέρια δίπλα στην άλλη, ενώ όλο το στοίχημα παίζεται στη δυνατή μουσική, το ευφάνταστο και πρωτοποριακό design, τις θεματικές βραδιές που διοργανώνονται και τις αιθέριες παρουσίες που σε καλωσορίζουν στην πόρτα.
Στη γωνία της Δεκελέων το μεζεδοπωλείο σφύζει από κόσμο και η φασαρία από τη σπουδάζουσα νεολαία και τα πειράγματα δίνουν και παίρνουν. Στον ίδιο δρόμο, λίγο πιο πέρα, βρίσκονται και τα Σπιτάκια και το Κρεατιόν. Τρία παλιά χαμόσπιτα αναπαλαίωσε ο Γιώργος Πλέστης, για να τα μετατρέψει το 2005 στις δύο αυτές μοντέρνες ταβέρνες.
Όσον αφορά στην Κωνσταντινουπόλεως (το δρόμο παράλληλα στις ράγες του τρένου) και τους κάθετους δρόμους της συγκεντρώνονται πληθώρα μαγαζιών που ικανοποιούν κάθε γούστο. Ιταλικά εστιατόρια, μαμαδίστικα ταβερνάκια, gay clubs μέχρι και βινερίες. Σε αυτά, αφού προσθέσετε τις φωτεινές επιγραφές Studio (οίκους ανοχής) -που δίνουν το «πράσινο» φως στους κυνηγούς του αγοραίου έρωτα για να εισβάλλουν στους «αναβαθμισμένους», όπως δηλώνουν, χώρους τους- θα έχετε πάρει μια καλή γεύση από Γκάζι.
Γκάζι=Xωνευτήρι!
Πράγματι, αυτό είναι το Γκάζι. Ένα χωνευτήρι μέσα στο οποίο συνυπάρχουν διαφορετικές κουλτούρες, συνήθειες, γούστα, άνθρωποι. Εντυπωσιακά clubs με βραζιλιάνες χορεύτριες, ψαγμένα cocktail bars, που δεν βρίσκεις σε ολόκληρη την Αθήνα, trendy ταβέρνες με εμπνευσμένο design, gourmet εστιατόρια με ευφάνταστη κουζίνα, παραδοσιακά μεζεδοπωλεία, εναλλακτικά μπαράκια, ανεξάρτητες καλλιτεχνικές σκηνές, στέκια με gay friendly statement ή άλλα που εμμένουν στον kinky χαρακτήρα τους. Όλα συμπληρώνουν το παζλ ενός μικρόκοσμου που θυμίζει ένα λούνα παρκ διασκέδασης, στο οποίο μπορεί να περάσει καλά ο καθένας. Το ιδιαίτερο χρώμα εκείνης της «παρθένας» γειτονιάς, που γοήτευσε κάποτε τους ανήσυχους αυτής της πόλης, μπορεί πια να έχει ξεθωριάσει... Όμως, το Γκάζι συνεχίζει να τα συνδυάζει όλα αρμονικά, κάτω από το άγρυπνο «βλέμμα» των κόκκινων φουγάρων του Τεχνόπολις και μιας φωταγωγημένης Ακρόπολης, που μάταια προσπαθεί να υπενθυμίσει στους θαμώνες του ότι βρίσκονται στην Αθήνα, και όχι σε κάποιο νησί... Μήπως τελικά η γοητεία της περιοχής έγκειται σε αυτό ακριβώς;
Aκολουθήστε μας στo Google News
