Το Κολωνάκι σε fast forward

Δεν ξέρω αν μπορώ να φανταστώ πως ήταν «τότε» το Κολωνάκι. Θεωρώ, ωστόσο, πως καμία σημασία δεν έχει, ειδικά από την στιγμή που «εμείς», της γενιάς μου, έτσι το μάθαμε, έτσι το αγαπήσαμε και κάπως έτσι συνεχίζει να... διαιωνίζει το είδος του μέχρι σήμερα. «Εμείς» περάσαμε και από το Big Apple, αλλά μας την έσπασε η τυπικότητά του. Παραήταν «στημένο» για τα γούστα μας και έτσι μπήκε στην ίδια μοίρα με την υπόλοιπη Σκουφά, στέκι στο οποίο επανήλθαμε πρόσφατα.

Τα νιάτα -τα πιο... νιάτα από τα τωρινά- τα περάσαμε στο Central πίνοντας cappuccino με τις «σικάτες». Τα γεύματα και δείπνα μας τα απολαμβάναμε στα πιο εμπορικά μαγαζιά, τύπου Jackson Hall και TGI's. Τα βράδια μας; Στο ένδοξο Rock που, αν και μας τα έχει χαλάσει -καταστρέψει θα έλεγα- με τη μουσική τύπου κακογραμμένο CD με mix για όλους και κάθε στιγμή, ακόμα το αγαπάμε. Πηγαίναμε στο Ten, γιατί ο Νεκτάριος έχει το πιο super χαμόγελο και ακόμα πάμε γιατί ο Σταύρος στην πόρτα έχει πάντα κέφια. Κατά τ' άλλα... Πάει ο παλιός ο χρόνος, πάνε και τα νιάτα -τα πιο... νιάτα από τα τωρινά- και κάπου εδώ φτάνουμε «εμείς» στο σημείο να αναρωτιόμαστε γιατί στο καλό ξαναγυρίσαμε όλοι στην πλατεία και τα πέριξ και δεν την αλλάζουμε με τίποτα! «Εμείς» λατρεύουμε τη Μύκονο! Το νησί μας, λοιπόν, αποφάσισε, σαν άλλο αποδημητικό πουλί, να έρθει στο κέντρο για το χειμώνα, κυρίως το φετινό! Περνάς από τη Λουκιανού και βλέπεις τον Αποστόλη και τον Γιώργο έξω από το Barak-Destijl. Μα ήσουν όλο το καλοκαίρι μαζί τους, το πρωί στην Bonatsa στον Πλατύ Γιαλό, το βράδυ στο Better -κατά κόσμον Destijl.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Δυστυχώς επιβεβαίωσε τα χειρότερα ο Γιάννης Καλλιάνος: «Έχω μία ανησυχία ότι...» - Έτσι θα εξελιχθεί η κακοκαιρία τις επόμενες ώρες (video)

Συνεχίζεις λίγο πιο πάνω και στον ίδιο δρόμο το Άρωμα σου... αναδίδει το ίδιο νησιώτικο essence, με τις παραδοσιακές γεύσεις από το νησί να παίζουν κι αυτές το ρόλο τους. Θέλεις κάτι πιο κοσμικό; Θα πας στο Coo, όπως άλλωστε έκανες και στο νησί σου! Θα δεις και θα σε δουν, θα καθίσεις με τον Φραντζέσκο, που πάντα σε υποδέχεται με χαμόγελο (χειμώνα-καλοκαίρι πλέον) και θα φας sushi που μπορεί λόγω «γενιάς» να μην ξέρεις αν όντως είναι καλό, ξέρεις όμως σίγουρα να ξεχωρίζεις -και ίσως καλύτερα και από κάθε άλλη «γενιά»- ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος καταπληκτικό. Ανηφορίζεις... βρίσκεις το Argo στη Δεινοκράτους και μια ακόμη αιγιοπελαγίτικη σκηνή σου έρχεται στο μυαλό. Ακούς και τα rock σου (με Balenciaga στο ένα χέρι και μια Heineken στο άλλο) και τελικά η νύχτα κοντεύει να τελειώσει κι εσύ θα βρεθείς -που αλλού;- στο Dybbuk! Το ένδοξο Dragoste έκανε την αρχή, το «υποχθόνιο» Plus X τη συνέχεια... τώρα το Dybbuk απλώς καθιερώθηκε ως το απόλυτο στέκι για late -πολύ late- στιγμές! Εδώ θα βρεις την Έφη και τον Γιάννη που θα σου θυμίζουν κάτι ακόμα από το νησί σου... Το Guzel -χωρίς περαιτέρω σχόλια! Και πριν πας στο σπίτι σου -«εμείς» πριν τις 08:00 δεν το συνηθίζουμε- θα κάνεις μια τελευταία σκέψη -πάλι από τη Μύκονο. «Στο Cabaret παίζει κάθε Τρίτη ο Junior Rush. Ήρθαν και Τα Άστρα εδώ;» Και κάπου εδώ - λίγο πριν βρεθείς για μια ακόμη φορά στο Καλαμάκι- ορκίζεσαι πως δεν θα αλλάξεις το Κολωνάκι ποτέ! Τι κι αν σου το κράζουν ότι είναι δήθεν και πολύ σνομπ -καλά κάνει λέμε «εμείς»- τι κι αν οι πόρτες του απαιτούν να σκαρφαλώνεις σε 15 πόντους, να έχεις την «όχι πλατινέ, όχι κίτρινη, σχεδόν το ακριβές 7 νούμερο βαφής» στο μαλλί σου, να είσαι «η» ή να ξέρεις «τον», «εμείς» θα το αγαπάμε. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Θα το αγαπάμε όχι γιατί «απαιτεί» όλες αυτές τις προϋποθέσεις για να περάσεις καλά, αλλά γιατί... ο Μωράκης, ο Μπιουρ, ο Ζαννής, ο Πανάς, οι χαμογελαστοί «από κάτω τους», τα παιδιά στις πόρτες, οι Μυκονιάτες, οι «Μυκονολάτρεις» και όλοι οι υπόλοιποι λάτρεις της διασκέδασης, έχουν καταφέρει να φτιάξουν το δικό τους prive club. Ένα club που περπατάει ξυπόλυτο στην άμμο, δεν στυλιζάρει το μαλλί, αλλά αντίθετα χαίρεται την κάθε του στιγμή τόσο ανέμελα όσο και στο νησί του! Πού θα το βρείτε; Κάπου ανάμεσα σε Σύνταγμα και Λυκαβηττό...