Αντώνη Κανάκη, τα δικά σας «σιχτιρίσματα» δεν φέρνουν πανηγυρικές ανακοινώσεις τηλεθέασης;
Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει για την τελευταία τοποθέτηση του παρουσιαστή για τις τηλεοπτικές εκπομπές και εξηγεί γιατί τέτοιες απόψεις μπορεί να γυρίσουν... μπούμερανγκ
Να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα. Ο υποφαινόμενος είναι ένας διαχρονικός φαν της παρέας του Αντώνη Κανάκη και του ιδίου προσωπικά για τις απόψεις, που εκφράζει στο τηλεοπτικό «βήμα», που διαθέτει. Ειδικά σε αυτές τις ζοφερές εποχές, όπου σχεδόν... ποινικοποιείται κάθε αντίθετη άποψη, κάθε προσπάθεια στηλίτευσης όσων ζούμε και κάθε προσπάθεια σάτιρας, εκπομπές σαν το «Ράδιο Αρβύλα», τους Boomers, το Mitsi VAR του Μητσικώστα και το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» του Λαζόπουλου, αποτελούν ένα οξυγόνο για μια καθημερινότητα, για την οποία δύσκολα βρίσκουμε λόγια να χαρακτηρίσουμε.
Όχι πως δεν μπορούμε να βρούμε πραγματικά, αλλά φτάνουν ειλικρινά σε σημείο να στερεύουν. Είναι ακόμη πιο τραγικό, δε, ότι ψάχνουμε σε αυτές τις εκπομπές την πηγή μιας... πραγματικής αντιπολίτευσης, ενώ αυτή θα έπρεπε πρωτίστως να βρίσκεται στο Κοινοβούλιο. Εξίσου φοβερό είναι, ότι αποτελούν μια πιο διαδεδομένη ενημέρωσης για το κοινό, και δη το πιο νεανικό, κάτι που μαρτυρούν οι μετρήσεις της Nielsen. Όταν το «Ράδιο Αρβύλα» κάνει τα διπλάσια νούμερα από τα δελτία ειδήσεων, καταλαβαίνει κανείς για το κοινό ποιους και πώς τους προτιμά για την ενημέρωσή τους.
Σε έναν πρώτο βαθμό, επομένως, συμπεραίνουμε πως οι εκπομπές, που αναφέραμε νωρίτερα, αποτελούν ένα αληθινό οξυγόνο δημοκρατίας στις μέρες, που ζούμε. Καμιά φορά, όμως, το οξυγόνο μπορεί να γίνεται και λίγο... υπερβολικό στη δόση του, με τα αγαπημένα «σιχτιρίσματα» του Αντώνη Κανάκη και της παρέας του, που τόσο έχουμε ανάγκη, επειδή εκφράζουν τη συντριπτική πλειοψηφία όσων ζουν σε αυτή την χώρα, να φτάνουν σε σημείο να «προσκρούουν» σε μια συνηθισμένη τηλεοπτική πρακτική, που σκοπό έχει να κερδίσει ακόμη περισσότερο την εκτίμηση του δέκτη από την πλευρά του πομπού.
Ο Αντώνης Κανάκης έχει ξεκαθαρίσει, ότι δεν τον ενδιαφέρει η τηλεθέαση. Για αυτό και την φετινή σεζόν το Πειρατικό Βινύλιο, ειδικά, έχει μετακομίσει στο Μακεδονία TV, σε μια ωραία κίνηση της ομάδας του για απομάκρυνση από αυτή την τοξική καθημερινότητα. Δεν είναι, όμως, ο πρώτος εξ όσων προβάλλονται στην τηλεόραση, που αναφέρει αυτή την φράση. Άλλοι λένε, ότι... δεν έχουν καν τηλεόραση στο σπίτι τους, προκειμένου να προβάλουν ένα προφίλ, που θεωρούν πιο λαοφιλές.
Να είμαστε ειλικρινείς. Καθένας που βρίσκεται στην τηλεόραση ενδιαφέρεται για την τηλεθέαση, γιατί με αυστηρούς όρους αυτή του εξασφαλίζει επιτυχία, άρα και συνέχεια στο προϊόν του. Δεν είναι κάτι κακό και θεωρώ ακατάληπτο το γιατί όσοι... αποκηρρύσουν την τηλεόραση και την τηλεθέαση, ενώ βρίσκονται εδώ και δεκαετίες σε αυτήν την αρένα, καταφεύγουν σε αυτή την πρακτική. Ίσα ίσα, μακάρι προγράμματα σαν αυτά της παρέας του Αντώνη Κανάκη να θριαμβεύουν, για να έχουμε τη δική τους ένεση οξυγόνου στην καθημερινότητά μας.
Παράλληλα, καλό είναι να αποφεύγονται τοποθετήσεις, σαν αυτή του Αντώνη Κανάκη στην τελευταία εκπομπή των Boomers περί πανηγυρικών ανακοινώσεων τηλεθέασης γύρω από βιασμούς και δολοφονίες. Στη βάση του δεν έχει άδικο. Πράγματι, μετατρέπουμε την ενημέρωση αρκετές φορές σε lifestyle, αρένα και ριάλιτι, όπως επεσήμανε ο παρουσιαστής. Με αυτό τον απόλυτο τρόπο «γκρεμίσματος», όμως, μια τέτοια άποψη «διαλύει» γύρω της, τη δουλειά δεκάδων ατόμων, για να αναδείξουν οποιαδήποτε υπόθεση.
Η ουσία υποθέσεων, σαν αυτή του κτήνος της Βουλής (σ.σ. προτιμώ να μην τον αποκαλώ αστυνομικό αλλά κτήνος, εφόσον ισχύουν όλα αυτά) αλλά και της Ειρήνης Μουρτζούκου, είναι η σπουδαία ερευνητική ικανότητα συναδέλφων, που έχει αναδείξει ολόκληρο το φάσμα τους. Ναι, οι αποκαλύψεις είναι ανατριχιαστικές και μπορεί να χρησιμοποιούνται για τη μετατροπή των υποθέσεων σε ριάλιτι, ωστόσο η ανάδειξη της αλήθειας είναι το ουσιώδες κι αυτό κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων και παρουσιαστών, τηλεοπτικών και μη.
Αναφορικά με την τηλεθέαση, αυτή είναι η φύση των συγκεκριμένων εκπομπών. Κρίνονται, με βάση τις υποθέσεις που αναδεικνύουν. Μπορεί να φαίνεται κυνικό σε ένα βαθμό, μα αυτή είναι η πραγματικότητα και δε σημαίνει σε καμία περίπτωση «κανιβαλισμό» εκ μέρους των εκπομπών αυτών. Η δουλειά τους είναι να αναδεικνύουν κάθε πτυχή των υποθέσεων, τις οποίες ερευνούν, και η δουλειά τους είναι αυτή, που είτε επιβραβεύεται είτε όχι από το κοινό. Αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, το ίδιο ισχύει και σήμερα.
Θα ήταν πιο θεμιτό, αν ήθελε να ασκήσει κριτική στο θέμα ο Αντώνης Κανάκης, να στηλιτεύσει το γεγονός, ότι φτάνουμε σε σημείο... να μαθαίνουμε τις υποθέσεις από τους δημοσιογράφους και όχι από τις Αρχές. Αυτό είναι το τραγικό, όχι η δημοσιογραφική εργασία που αναδεικνύει υποθέσεις, ακόμη κι αν αυτό συμβαίνει σε βαθμό πέραν της ίδιας της ανάδειξής τους αυτής καθεαυτής.
Στο κάτω κάτω υπάρχει και το άλλο επιχείρημα, που θα έπρεπε να σκεφτεί, έστω κι αν έχει μικρότερη ισχύ από το προηγούμενο, αλλά παραμένει ουσιώδες. Μήπως τα δικά του «σιχτιρίσματα» απέναντι σε συγκεκριμένους, και στην προκειμένη περίπτωση στις εκπομπές που αναδεικνύουν αυτές τις υποθέσεις και κάνουν τη δουλειά τους, απευθύνονται στο θυμικό του κόσμου, ώστε να κερδηθεί η συμπάθειά του; Οι δημοσιογράφοι, άλλωστε, δεν είμαστε αγαπημένο επάγγελμα για σημαντικό κομμάτι της υπόλοιπης κοινωνίας, οπότε οποιοδήποτε «σιχτίρισμα» απέναντί τους, άνετα μπορεί να κάνει έναν τηλεθεατή να σκεφτεί... πόσο καλά τα λέει ο κάθε Κανάκης, με κέρδος φυσικά την τηλεθέαση και τις πανηγυρικές ανακοινώσεις.
Προσωπικά δεν πιστεύω, ότι αυτή είναι η πρόθεση του Αντώνη Κανάκη. Το αντίθετο, θέλει να αναδεικνύει κάθε κακώς κείμενο με τον τρόπο του και ορθώς πράττει. Καλό είναι, όμως, πρακτικές που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα με αυτό, το οποίο κατηγορούμε μέσα από το δημόσιο «βήμα» που έχουμε, να αποφεύγονται, καθώς μπορούμε να χαρακτηριστούμε κι εμείς από την ίδια την κατάσταση, που επιχειρούμε να βγάλουμε στη σέντρα.
Μια τέτοια ισορροπία, βέβαια, είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί, όταν φορτίζεσαι συναισθηματικά από τον «καταιγισμό» των αρνητικών ειδήσεων κι αυτό το «πέπλο μαυρίλας», που ορθώς καταγγέλλει η παρέα του Αντώνη Κανάκη. Είναι απαραίτητο να διατηρείται, όμως, ώστε ο ρόλος που έχουν εκπομπές, όπως οι προαναφερθείσες, να συνεχίζουν να αποτελούν «πυλώνα» της δημοκρατίας και της καθαρής και υγιούς κριτικής σκέψης των πολιτών, όπως προσωπικά τις θεωρώ.
Σε αντίθεση με όσα διατείνονται οι παρουσιαστές των εκπομπών αυτών, άλλωστε, ένα κομμάτι εξουσίας το κατέχουν. Και πρέπει να το χρησιμοποιούν σοφά, όχι μόνο για «γκρέμισμα» της «σαπίλας», αλλά και για «χτίσιμο» γύρω από τα «ερείπια».
Aκολουθήστε μας στo Google News
