Αν αυτό που έκανε η Ζαμάνη το έκανε η Φουρέιρα, θα ήταν απλώς μια Δευτέρα στο γραφείο
Πότε, μαζί με την μπλούζα, θα πετάξουμε και τα στεγανά για την ελευθερία; Ελάτε στο άρθρο να μιλήσουμε «μεταξύ μας»
Έχει χυθεί άπλετο μελάνι, σπαταληθεί σημαντικός τηλεοπτικός χρόνος και κυρίως, έχει γίνει viral μια κίνηση της Ματούλας Ζαμάνη που κανενός τη ζωή δεν επηρεάζει. Από το καφενείο του πιο μικρού χωριού αυτής της χώρας μέχρι εταιρικά γραφεία στη μητρόπολή της, εκείνο που απασχολεί είναι η μπλούζα που έβγαλε και πέταξε η τραγουδίστρια.
Δεν έχει σημασία αν στην ίδια ακριβώς χώρα, την ίδια ακριβώς στιγμή, ξυλοκοπούν ανήλικοι ανήλικους μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα ή και έξω από αυτά, αν βιάζουν γυναίκες και παιδιά, αν οι μισθοί δεν φτάνουν ούτε για ζήτω… η μπλούζα αυτή καλά έκανε που βγήκε ή δεν έπρεπε;
Στην παραπάνω κατάπτωση της κοινωνίας, εύλογα προστίθεται κάπου εδώ ο ρατσισμός της εμφάνισης και – μάλλον – της ηλικίας. Τρανό παράδειγμα για τη δεύτερη περίπτωση, η Δέσποινα Βανδή, που τι δεν έχει ακούσει για την εμφάνισή της. Οι δικαστές του καναπέ της έχουν σύρει τα εξ αμάξης, με κοινή γραμμή το «γεροντομπεμπέκα».
Λοιπόν, αν στη θέση της Ματούλας Ζαμάνη βρισκόταν η Ελένη Φουρέιρα, αυτό τώρα δε θα αποτελούσε καν είδηση. Όχι δε θα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των περισσότερων, αλλά δε θα αποτελούσε καν είδηση. Θα ήταν απλώς μια Δευτέρα στο γραφείο. Τόσο αδιάφορο. Αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτός είναι και ο ρατσισμός της εμφάνισης.
Καθεμία με «άρτιο» στα μάτια των πολλών παρουσιαστικό μπορεί να εμφανίζεται με μπουστάκι στη σκηνή, χωρίς αυτό να δίνει λαβή για σχόλια. Αν, όμως, η Ματούλα Ζαμάνη αισθανθεί την ώρα που τραγουδάει, μέσα στο πάθος της στιγμής, πως θέλει να βγάλει την μπλούζα και πετώντας τη, να γίνει ένα με το κοινό της, τότε αυτό είναι κατακριτέο. Γιατί πολύ απλά μπαίνει στη ζυγαριά.
Είσαι 60-90-60; Μπορείς να βγάλεις την μπλούζα και δε θα με πειράξει καθόλου αν το δω. Δεν έχεις αυτές τις αναλογίες; Τότε, λυπάμαι, αλλά μαζί με την μπλούζα βάλε και κάτι ακόμα από πάνω, να κρύβεσαι καλά, πίσω από τον ήλιο.
Πότε άραγε θα αγκαλιάσουμε τον διπλανό μας; Πότε θα σταματήσουμε να είμαστε βολεμένοι και εν τέλει καταπιεσμένοι και ελέω των στερεοτύπων που επιτάσσει η σκληρή κοινωνία που ζούμε; Πότε, μαζί με την μπλούζα, θα πετάξουμε και τα στεγανά για την ελευθερία;