Δε θέλουμε να σας το χαλάσουμε, αλλά αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου
Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει για τη... σκόνη που σηκώθηκε ξανά με αφορμή την αντιμετώπιση των ειδήσεων για την υγεία της Μαρινέλλας
Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι δύσκολη. Δεν είναι για να την κάνει οποιοσδήποτε. Προφανώς δε μιλάμε για κάποια χειρωνακτική ή αγροτική δουλειά, οι οποίες είναι οι πιο σκληρές από άποψη κούρασης, όμως και οι συνθήκες που βρίσκει κάποιος, που θέλει να καθιερωθεί στον χώρο των ΜΜΕ, δεν είναι οι πιο εύκολες.
Όσοι βρίσκονται χρόνια στον χώρο, ήδη από τον τίτλο και την πρώτη παράγραφο αυτού του κειμένου καταλαβαίνουν σε τι αναφερόμαστε. Από τα πρώτα δύσκολα χρόνια, όπου σε συνθήκες... γαλέρας καλούνται συνήθως να ανταπεξέλθουν, μέχρι τα επόμενα που οι ευθύνες μεγαλώνουν, άρα και οι φωνές από παντού, χωρίς μάλιστα αρκετές φορές, στη χώρα μας, να έχουν αντίκρυσμα σε όσα διαθέτει στη ζωή του, εκτός δουλειάς, ο δημοσιογράφος περνά από πολλά σκληρά στάδια, μέχρι να δικαιωθεί για τον κόπο του.
Χώρια το τι περνά από διάφορες συνθήκες, όπως πολλές φορές βλέπουμε στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Με κρύο και με καύσωνα, με χιόνια και με... ντάλα ήλιο στην παραλία, σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς χώρους με μεγάλη επικινδυνότητα, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, δεν είναι και λίγα τα όσα πρέπει να προσπεράσουν, για να καταφέρουν να μεταφέρουν τις πληροφορίες, που ο κόσμος παίρνει πια έτοιμες στο κινητό του με το πάτημα ενός κουμπιού.
Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και το γεγονός, ότι είναι... αναγκασμένοι να γίνουν ενοχλητικοί. Το τελευταίο παράδειγμα, στο οποίο οι δημοσιογράφοι γίνονται αντικείμενο έντονης κριτικής, είναι η εξέλιξη της υγείας της Μαρινέλλας. Στο Athensmagazine.gr, από πολύ νωρίς είχαμε αναφερθεί στη μικροψυχία όσων ανθρώπων την έκριναν, που στα 86 της χρόνια συνεχίζει να τραγουδά, και ασφαλώς μεταφέρονται οι πληροφορίες, που πρέπει με σεβασμό απόλυτο στην τωρινή κατάσταση.
Το ίδιο έχει κάνει το σύνολο των ΜΜΕ. Αυτή είναι η άποψή μας. Τι να κάνουν, να μη μεταφέρουν ποια είναι η κατάσταση ενός από τα πιο δημοφιλή πρόσωπα στην Ελλάδα, με τόσο κόσμο να θέλει να μάθει το τι συμβαίνει; Να μην προσπαθήσουν να πάρουν το κλίμα, μιλώντας με κοντινά τους πρόσωπα; Να μην κάνουν, δηλαδή, τίποτα απολύτως και να απαρνηθούν τη δουλειά τους; Και στο τέλος ποιος θα απολογηθεί στους ανωτέρους τους;
Προφανώς και γνωρίζετε την απάντηση στην τελευταία ερώτηση. Το ίδιο, μάλλον, και στις προηγούμενες. Να ξεκαθαρίσουμε, βέβαια, ότι παντού υπάρχουν και όρια. Το να δημοσιοποιείτο, δηλαδή, μια στιγμή της Μαρινέλλας αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο, θα ήταν πράγματι κανιβαλισμός, όπως κι ένα πιθανό βίντεο από την κατάρρευσή της, αν γινόταν ειδικά σε μη δημόσιο χώρο. Τα υπόλοιπα, εντάσσονται στη δημοσιογραφική εργασία, που αναγκαστικά κάποιες φορές είναι άχαρη, ενοχλητική κι αυτό είναι κατανοητό.
Το να κατηγορούνται οι ρεπόρτερ, όμως, για κανιβαλισμό έχοντας περάσει οι ίδιοι νωρίτερα από πολύ αντίξοες συνθήκες, για να πάρουν έστω και μισή είδηση ή δήλωση, μάλλον είναι κανιβαλισμός της εργασίας τους. Ο Χρήστος Μάστορας δεν είχε άδικο να μη θέλει να μιλήσει, αλλά η κίνησή του να κάνει και ανάρτηση εναντίον των δημοσιογράφων ήταν τελείως περιττή. Ο Γιώργος Νταλάρας, δε, εμμένει σε μια προσβλητική στάση μετά από δεκαετίες υπερπροβολής, έναντι της οποίας δε μοιάζει αντάξιος σε αυτό το κομμάτι, κάνοντας ουσιαστικά το δημόσιο πρόσωπο... αλά καρτ.
Η σχέση των δημοσιογράφων με τους επωνύμους, όπως κι αν το κάνουμε, τέτοια είναι. Χρειάζεται ο ένας τον άλλο και όχι... όποτε το επιθυμεί η μία πλευρά ή η άλλη, κατά κανόνα και με εξαιρέσεις. Όπως ο επώνυμος παίρνει προβολή και μέσα από τα ΜΜΕ, έτσι και αντίστοιχα είναι καλό συνήθως να ανταποδίδει με το ελάχιστο που μπορεί να κάνει, δηλαδή μια δήλωση. Δε λέμε πως είναι υποχρεωμένος, για αυτό και μπορεί ευγενικά, όπως το επιθυμεί, να μην καταθέσει σχόλιο.
Εδώ που τα λέμε, χιλιάδες παραδείγματα μας έχουν αποδείξει, ότι αν θέλεις να αποφύγεις την έκθεση, την αποφεύγεις. Εκπληκτικό παράδειγμα ο Πάνος Μιχαλόπουλος, που εσχάτως και προφανώς με τη θέλησή του, έκανε μια σπάνια και χιουμοριστική εμφάνιση στο TikTok.
Πέρα και από αυτό, καλό είναι να συνηθίσουμε κάποτε, ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να έχει την τόλμη να πει τη γνώμη του για θέματα, με τα οποία καταπιάνεται στο ρεπορτάζ του. Η δαιμονοποίηση της δημοσιογραφικής άποψης αποτελεί συνήθως προσπάθειας χειραγώγησής της, στο πλαίσιο του να στοχοποιηθεί ένας ολόκληρος χώρος, επειδή ενδεχομένως στο ευρύ κοινό δεν αρέσουν κάποιες συγκεκριμένες τοποθετήσεις.
Για να τα βάζουμε όλα σε μια τάξη, λοιπόν, και για να επανέλθουμε σε όσα αναφέραμε εξαρχής. Η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι εύκολη. Είναι άχαρη, σκληρή, απαιτητική με την προοπτική ότι σε κάθε δευτερόλεπτο μπορεί να έρθει η μεγάλη είδηση, είναι... ενοχλητική. Κι αυτό το τελευταίο είναι ο σκοπός της, για αυτό και λίγοι έχουν, στην πραγματικότητα, τα κότσια να κάνουν αυτή τη δουλειά. Μη στοχοποιείτε, όμως, όσους την κάνουν ούτε και να κάνετε υποδείξεις, ειδικά όταν δε θέλετε να κάνουν αντίστοιχα υποδείξεις στη δική σας δουλειά.
Στην Ελλάδα, βέβαια, υπάρχει ένα βασικό αξίωμα διαχρονικά. Πάντα είμαστε καλύτεροι στη δουλειά του άλλου...
Aκολουθήστε μας στo Google News
