Τον τίτλο τον πήρε, αλλά έχει πολύ δρόμο ακόμη για την κανονικότητα!
Χρειάζεται πολλά για να είναι πάλι Σύλλογος Μεγάλος!
«Πρωταθλητή σε όλα τα σπορ παντοτινέ». Αυτά αναφέρει ο ύμνος του Παναθηναϊκού σε ένα στίχο του. Στίχος, που έχει γίνει αντικείμενο χλεύης με όσα περνά την τελευταία δεκαετία, πλην μπάσκετ, από τους μεγάλους του αντιπάλους, παρά τους 1.585 τίτλους στο σύνολο. Ένας στίχος τόσο δυνατός, όμως, που οι οπαδοί του έχουν την ανάγκη να νιώσουν την πλήρη του ενσάρκωση.
Για αυτό το λόγο και οι πανηγυρισμοί για έναν τίτλο στο βόλεϊ. Και δεν ήταν καν πρωτάθλημα, ούτε Κύπελλο. Πρόκειται για την 3η τη τάξει διοργάνωση. Λίγο ένοιαζε τον κόσμο των «πρασίνων», ωστόσο, γιατί διψά για τίτλους. Θέλει να ξαναδεί το σύλλογο πρωταγωνιστή, εντός κι εκτός συνόρων, και μόνο οι μονομαχίες με τον Ολυμπιακό στην εν λόγω διοργάνωση έδιναν τεράστιο κίνητρο. Και τα παιχνίδια αυτά το επιβεβαίωσαν.
Είναι και η πρώτη φορά, άλλωστε, που η διοργάνωση αποκτούσε τόση αίγλη. Έχουν δίκιο, μάλλον, εκείνοι που λένε πως οι δυο τους θα κοντράρονται σκληρά... ακόμη και στο τάβλι. Δικαιολογημένοι, λοιπόν, από όλες τις απόψεις οι πανηγυρισμοί. Ο σύλλογος επέστρεψε στην κορυφή σε ένα άθλημα εκτός του μπάσκετ, πανηγύρισε τίτλο στο βόλεϊ ύστερα από 10 χρόνια και τίτλο στο ποδόσφαιρο ή στο βόλεϊ μετά από 6 χρόνια και το θρίαμβο με 4-1 επί του ΠΑΟΚ στο Κύπελλο Ελλάδος, όταν ο Ζέκα σήκωνε στον ουρανό του ΟΑΚΑ την κούπα.
Όλα αυτά είναι, πολύ περισσότερο, μια δικαίωση ορισμένων ανθρώπων. Πρώτα και κύρια, κατά την προσωπική μου άποψη, των ανθρώπων που στήριξαν τον Ερασιτέχνη στις πολύ δύσκολες μέρες του. Αυτές, όπου πολλά τμήματα έπεσαν στην Α2, αν και το βόλεϊ με τα μύρια όσα άντεξε. Αυτές, όπου οι υπάλληλοι έπρεπε να δείξουν υπομονή, μαζί με αυτούς της ΠΑΕ, για τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, ανάμεσα στα τεράστια χρέη που δημιουργήθηκαν. Αυτές των μεγάλων διασυρμών, όπου κάθε ομάδα σήκωνε ανάστημα και ταπείνωνε το Σύλλογο Μεγάλο, πραγματοποιώντας επιτυχίες, που κάποτε εναντίον του δε θα τολμούσε καν να φανταστεί.
Σε δεύτερο βαθμό δικαιώνεται ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Ο ισχυρός άνδρας της ΚΑΕ και του Ερασιτέχνη πήρε έναν Αθλητικό Όμιλο σε τραγική κατάσταση και κάνει τα λόγια του πράξεις. Μπορείς να τον χαρακτηρίσεις με όποιο τρόπο θέλεις για την έντονη προσωπικότητά του. Δεν μπορείς, όμως, να αγνοήσεις το ότι, βήμα με το βήμα, εκπληρώνει όσα υπόσχεται.
Δυνατή ομάδα στο μπάσκετ, πρωταγωνίστρια στον Ερασιτέχνη, προσπάθεια στο ποδόσφαιρο να βρεθεί στέγαση και να γίνει η πολυπόθητη ανόρθωση. Για τον Ερασιτέχνη, που είναι το ζήτημά μας, είχε υποσχεθεί να είναι πρωταγωνιστές σε βάθος διετίας οι «πράσινοι», από την ημέρα που ανέλαβε. Και ένας τίτλος προστίθεται στην τροπαιοθήκη, δικαιώνοντάς τον.
Χρειάζεται, ωστόσο, προσοχή. Αυτός ο τίτλος στην ουσία δε σημαίνει τίποτα. Ναι, είναι μια σημαντική κούπα για το κοινό, που ήθελε τόσο πολύ μια μεγάλη χαρά επιτέλους, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν είναι ένας σύλλογος που θα παίρνει έναν τίτλο στα 10 χρόνια και μετά... απλά θα αρκείται σε «μαχητικές ψυχές». Είναι ένας σύλλογος καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί και να διεκδικεί όλους τους τίτλους σε όλα τα σπορ.
Για αυτό το λόγο, άλλωστε, κάποτε αποκλήθηκε πρωταθλητής σε όλα τα σπορ. Και οι 1.585 τίτλοι, μαζί με τον χθεσινό, το μαρτυρούν. Για να επιστρέψει, όμως, σε αυτή την κανονικότητα, χρειάζεται πολύς δρόμος ακόμη. Οι αντίπαλοί του είναι ισχυρότατοι και δε θα του κάνουν καμία χάρη, ούτε και θα του στρώσουν το δρόμο με ροδοπέταλα.
Προς το παρόν, όμως, μοιάζει να είναι στο σωστό δρόμο...
Υ.Γ. Μια υποσημείωση. Όλη αυτή η κουβέντα γίνεται, με την αναγκαιότητα ενός ισχυρού τμήματος ποδοσφαίρου. Αν δε βρεθεί σύντομα μια λύση, ιδιαίτερα με το γηπεδικό ζήτημα, τότε αυτός ο τίτλος του Ερασιτέχνη δε θα σημαίνει τίποτα για το σύνολο της ομάδας, σε όλα τα τμήματα. Αντιθέτως, θα βρίσκονται οι ρομαντικοί οπαδοί του συλλόγου μετά από 20 χρόνια να θυμούνται επιτυχίες, μένοντας εκεί...
Aκολουθήστε μας στo Google News
