Ταξίδι στο χρόνο: Το νυφοπάζαρο της οδού Υμηττού! Φωτογραφίες - ντοκουμέντο στο athensmagazine.gr
Πριν από 65 χρόνια η οδός Υμηττού ήταν γνωστή σαν νυφοπάζαρο.
Έτσι τη λέγανε. Μα κάθε χρόνο έπαιρνε κι άλλο χρώμα.
Τα μαγαζιά άφησαν ιστορία και ιστορίες, ανθρώπινες πολλές φορές,
καθώς ήταν γεμάτα από ζωή και γέλιο. Καμιά φορά και με στενοχώριες,
όπως στην περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου, με το διαμελισμό
του δρόμου πότε στην Αριστερά και πότε στη Δεξιά.
Πώς ήταν η οδός στο Μεσοπόλεμο; Από τη Φορμίωνος και Υμηττού,
το καφενείο Ο Ποσειδών. Ιδιοκτήτης ο μπαρμπα-Τακορώνης.
Καφενείο μόνο για άνδρες ενήλικες. Για άνδρες του «πολλά βαρύ».
Δείτε ακόμη: Βόλτα για καφέ στους -47 βαθμούς Κελσίου! Η ζωή στην πιο παγωμένη πόλη του κόσμου! (Photos)
Ως επί το πλείστον στέκι των Καισαριανιωτών. Χαρτιά, καφές
κι αργιλέδες δεν ήταν για νέους ανθρώπους.
Δίπλα, οι λουκουμάδες του γνωστού γαλατά Τσίτουρα που μαζί
με τ' αγόρια του είχαν καλό μαγαζί. Μάλιστα, ο γερο-Τσίτουρας ήταν
πεθερός του αείμνηστου Δημάρχου Αχιλλέα Γεωργούτσου.
Απέναντι, λεμονάδες Η παλίρροια. Από την Κόνωνος και κάτω
και μέχρι την οδό Χρεμωνίδου, καφενεία, φωτογραφεία, στραγαλατζίδικα.
Από τα πιο γνωστά φωτογραφεία, εκείνα του Κλημίδη, του Μαχαίρα,
του Σκανάτοβιτς.
Γνωστότερα εστιατόρια αυτά του Ρουφογάλη, του Καρβέλα και λίγο
αργότερα του Μπαμπέτα. Στο τέρμα Παγκρατίου, το ζαχαροπλαστείο
του ΑΧΕΠΑ με τα έξοχα γλυκά ταψιού, σάμαλι, τουλούμπες και κουρκουμπίνια.
Ο κινηματογράφος Παλλάς μένει ακλόνητος κοντά εβδομήντα χρόνια.
Παραπέρα, ο θερινός κινηματογράφος Τιτάνια και πίσω από το Γυμνάσιο
του Παγκρατίου, το θεατράκι του Βασίλη Ρώτα και στο υπόγειο,
πίσω από του Μπαμπέτα, το χοροδιδασκαλείο του Δρακόπουλου.
Ο Παλλάς έπαιζε παθιασμένα ερωτικά έργα και πάντα με τον Τάιρον Πάουερ,
τον αστέρα που λάτρευε όλος ο γυναικείος κόσμος.
Ο Τιτάνια, πάντα με τον Κώστα Κοφινιώτη, σκάρωνε έξυπνες παραστάσεις.
Παίρνοντας την Υμηττού, μετά από τη Χρεμωνίδου, χωματόδρομος
και αραγμένα κάρα και σούστες για μεταφορές.
Το εργοστάσιο του Κόκκορη, το μαραγκούδικο του Έγγαρχου
και στον Προφήτη Ηλία, το Κανονάκι.
Ένας λεπτός Ιταλός από ένα περιπλανώμενο τσίρκο, έτσι όπως ήταν
αδύνατος και κοντούλης και καλά γυμνασμένος, έμπαινε μέσα στην κάνη
του κανονιού και με την εκπυρσοκρότηση ενός γερού ελάσματος
τον πετούσε περίπου πέντε μέτρα μακριά, όπου έπεφτε μέσα
σ' ένα προστατευτικό δίχτυ. Στο τέλος της παράστασης έβγαζε δίσκο.
Κι ύστερα απ' τον Προφήτη Ηλία, ένας απέραντος χωματόδρομος μέχρι
την Εμπεδοκλέους κι είμαστε στα σύνορα της Γούβας. Εκεί ο δρόμος
σταματά κι υψώνεται ένας χωμάτινος λόφος.
Αυτή ήταν η οδός Υμηττού, χωρίς σπουδαίο φωτισμό και βιτρίνες.
Μα κάθε Σαββατοκύριακο απόγευμα, μέχρι το βράδυ αργά στις 10:00,
έσφυζε από νιάτα και ζωή. Οι βόλτες πάνω-κάτω, ακούραστα παιδιά,
αγόρια-κορίτσια ανεβοκατέβαιναν την Υμηττού για να ζευγαρώσουν
τα νιάτα τους.
Κάτω από το βαρύ βλέμμα του μεγάλου αδελφού, τα κορίτσια ψάρευαν
με τα μάτια τους για να βρουν τ' αγόρι τους και τ' αγόρια για να βρουν
την ψυχή τους στις μεγάλες βόλτες. Αν ήσουν μέχρι 30 χρόνων
ήσουν μεστωμένος. Αν ήσουν 35 έκανες λάθος διαδρομή.
Κάθε Σαββατοκύριακο, λεφούσια από νέους κατέβαιναν στο ναό
της γνωριμίας. Οι Βυρωνιώτες από τη Χρεμωνίδου, από
την Αγίου Φανουρίου, από τη Φρύνης. Οι Νεοπαγκρατιώτες
από την Κόνωνος, από τη Μάνου –τη γειτονιά του Μάνου Χατζιδάκι–
από την Τιμοθέου – τη γειτονιά του Γιώργου Οικονομίδη.
Μα, οι αριστοκράτες του Παγκρατίου της πλατείας Πλαστήρα,
του Βατραχονησίου (της σημερινής περιοχής Χίλτον), της πλατείας
Βαρνάβα, είχαν το δικό τους δρόμο, την Ευτυχίδου.
Από μακριά έκαναν μπαμ από την ένδυση, από τη φρεσκαδούρα
της καλής ζωής γι' αυτό και μόνο είχαν τις πιο πολλές κατακτήσεις.
Μα, κι αυτών τα μάτια έπεφταν στις προσφυγοπούλες.
Από νωρίς τ' απόγευμα άρχιζε το κυνήγι του ατέλειωτου ποδαρόδρομου.
Εκείνη η ζωή, με μια σακούλα πασατέμπο και στραγάλια, ήταν ευτυχισμένη,
γιατί ακόμα δεν είχε χαθεί το γέλιο.
Δείτε ακόμη: Πρώτη φορά: Το δημόσιο μήνυμα της Ελένης Μενεγάκη στον Γιάννη Λάτσιο και τον γιο τους (Photo)
Χαμός μεγάλος στα φωτογραφεία, γιατί είχαν κρεμασμένες
στις βιτρίνες τις πιο όμορφες κοπέλες. Κάθε δεκαπέντε μέρες, βέβαια,
άλλαζε η βιτρίνα κι άντε ύστερα να βρεις την καλή σου. Βλέπεις,
ο αδελφός δεν άφηνε ατιμώρητο τέτοιο σοβαρό παράπτωμα
και κατέβαζε τη βιτρίνα του φωτογράφου.
Άλλο κι αυτό: Στο στραγαλατζίδικο, μέσα στο στενό, ήταν
η μεγαλύτερη καφετζού, η Πολίτισσα η Αρμάου, μια πληθωρική ξανθιά
που πάντα έβλεπε τα μελλούμενα γιατί ήταν καλά πληροφορημένη
από… τους φωτογράφους εκείνης της εποχής. Κι αν καμιά φορά
ξεστράτιζε η αρσενικιά Μόνικα του Παγκρατίου στο νυφοπάζαρο
της Υμηττού, γινότανε ο χαμός: ξυλοκοπούσε τα κορίτσια,
τους χαλούσε τα μαλιά κι οι άντρες κάνανε χάζι και ντόρο.
Τα βραδάκια, τα νόμιμα ζευγαράκια, πάντα με την παρουσία του αδελφού,
γέμιζαν τα εξοχικά κέντρα στην Καισαριανή για χορό,
στου Τσώλη, στου Τριανταφυλλόπουλου, στου Ιωακείμ.
Όσο για τις σημερινές γιαγιάδες, τα στιχάκια, τα ραβασάκια,
το χάσιμο του μαντηλιού ήταν τότε κάτι το συνηθισμένο.
Αχ, αξέχαστες χρονιές!
Στα επόμενα τεύχη θα αναφερθούμε σε γεγονότα
που σημάδεψαν την οδό Υμηττού κι άλλαξαν τη ζωή μας:
Πόλεμος του '40, Κατοχή, Αντίσταση, Εμφύλιος…
Aκολουθήστε μας στo Google News
